“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Redaksiyanın poçtundan rubrikasında oxucumuz Şəbnəm Abdurrahmanovanın bir şeiri sizlərə təqdim edilir. 

Ana həsrəti… Şeirin mövzusu bax bu ilahi kədər barədədir. 

Yenə səhər açılıb,

Açammıram gözümü.

Gecədən itirmişəm ,

Tapammıram özümü.

Evi qoxu bürüyüb.

Otaq siqar tüstüsü.

Yataqla üzbəüzdü

Anamın boy güzgüsü.

Yarıkey boylanıram

Güzgüdə öz əksimə...

"Ay bədbəxt, bəsdi durdun

Cəllad kimi qəsdinə!"

Yenə səsi gəlir, bax!

Yoxsa dəli oluram?!

Axı yalnızam evdə...

Uşaq kimi qorxuram...

Əlim gedir şəraba...

"Axı sübhün beşidi, 

Zəhər qatma qanına.

Sən yalnız deyilsən ki,

Anan gəlib yanına."

Bəsdi daha, sus, dinmə!

Axı sən daha yoxsan!

Nə olar ki, ay ana,

Yadımdan bir an çıxsan?!

"Alışa bilmirəm,bax

İllərdi yoxluğuna

İnsan yetim qalırmış

Ananın yoxluğunda...."

.........

Yenə təkəm otaqda...

Nə bir insan, nə bir səs.

Huşum gedir özümdən 

"Ana, ölürəm, tələs!"

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(23.01.2024)