Pərvanə Seyidli, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Qulaqcıqda "Sevən biri var" musiqisi çalır. 

Gəl sənə bu musiqinin sədaları altında sənsizlikdən danışım. Göz yaşlarımla sənsizliyin rəsmini çəkim. Sənsizlikdə mən öz adımın nə olduğunu unutdum və mən sənsizliyin özü oldum. 

Nitqim susdu, amma qəlbim susmadı. Elə hey səninçün döyündü. Qəlbimdə sevgin, biləyimdə sevginlə aldığın qolbağın var. Sənsizlikdə ölümün nə olduğunu ruhən daddım. Bilirəm, ikimiz də çox böyük yaralar aldıq. İzin ver bir ömür əlini tutum, sevgimlə yaralarımızı sarım və bir daha ayrılmayaq, əzizim. 

Zaman hər şeyin əlacıdır deyirlər, butun yaraları sagaldır. Amma zaman səni mənə unutdurmur, əksinə, sənə olan sevgimi daha da dərinləşdirir. Əzizim, sənsizlikdə kimsələr göz yaşlarımı görmədi, qəlbimin fəryadını duymadı. Gecələr sənsizliyimin, göz yaşlarımın ümman olduğunun şahididir. 

Əzizim, bilmirəm hardasan, necəsən indi ? Qəlbinin yaraları çox ağrıdırmı? Səndəmi mənim kimi nəfəssiz qalmısan? Nələr çəkdiyini görə bilirəm. Qəlbində qopan fırtınaların səsini duyuram. O incəcik uşaq qəlbini qırdım, ruhunu incitdim. Məni bağışlaya bilərsənmi? 

Yenə əvvəlki kimi gözlərimə sevgi dolu baxarsanmi? Yenə darıxmışam deyərsənmi? Sənsizlikdə səni canımdan da çox sevdiyimi anladım. Mən sənsizlikdə də, səninlə danışdım. Səni necə sevdiyimi sənsizliyimə, göy üzündəki ulduzlara danışdım. Sənsizliyim də, ulduzlar da sənsizliyimə dözə bilməyib göz yaşlarına qərq oldu. Onlar belə dərdimə çarə ola bilmədi.

Bilirsən hər gün Allaha dualar edirəm ki, kaş ki bir möcüzə baş verərdi, sənli olan günlərə geri dönərdim. O zaman bütün varlığımla, sevgimlə səni elə sevərdim ki, sevgim belə səni mənə qısqanardı...

Və bir gün sənsizliyim bitəcək, yenidən sənli günlərimə geri dönəcəm. Buna varlğımla inanıram. 

Mənə sevməyi öyrədən adam, səni bütün qəlbimlə sevirəm. Sevgini qəlbimdə, ruhumda hiss edirəm...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.10.2023)