Jalə İslam, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Çox sevdiyim bir müəllimim bir gün mənə, -"Əvvəl-axır öyrənəcəksən"-demişdi. Mən isə ona, -Nəyi öyrənəcəyəm?-deyə sual vermişdim. O isə demişdi ki, unutmağı deyil, alışmağı öyrənəcəksən. Gedən qatarın arxasınca baxmamağı, sənin üçün heç bir savaş verməyənləri, xatirələri köksünə bir ağırlıq etməməyi öyrənəcəksən. 

Və dediyi sözlərin üzərindən təkrar-təkrar keçərək, -"Öyrənərkən isə unudaraq deyil, alışaraq öyrənəcəksən"-demişdi. Gedişlərin zamana təslim olduğunu, həyatımda bir mahiyyətin olmayan insanları könlündə yara etməməyi öyrənəcəksən. İstəmirəm dediyin nə varsa vaxtı gələndə istəyəcəksən və vaxt axıb getdikcə daha da şiddətlə arzulayacaqsan demişdi. 

Demişdi ki…

Sevməyin nifrətlə cüt dəyər təşkil etdiyini, yalnız və yalnız sevdiyin birinə nifrət bəsləyəcəyini öyrənəcəksən. 

Həyatında var olan insanların bir dost deyil, ömrünün bəlli periodlarında səni müşaiət edən insanlar olduğunu öyrənəcəksən. 

Aşiq olmağı və yaxud könüldən sevməyi, ən mənasız olanda ən dəyərli mənanı axtarmağın ən böyük həyat dərsi olduğunu anlayacaqsan. 

Elə məhz bunların nəticəsində özünü tanıyacaq və özünü tapacaqsan. 

O zaman bu dediklərinin çoxu üçün əlimdə bir əsas, bir dəlil yox idi. İndi isə yazsam böyük bir kitab olar. Onunla ən son yazışmamızda mənim üçün dəyərli olan insanların zövqlərimə görə mənə   küsdüklərinə üzüldüyümü söyləyəndə isə mənə eynilə bu sətirləri yazmışdı:

Deməli, dəyərli deyilmiş heç. Belə şeylərə görə, əksinə, sevin. Hər kimdirsə, ələnib getdi... 

Zaman və zamanın içində olan nəsnələr hamısı ələkdir, ölçüdür. Kim belə şeylərə görə səninlə əlaqəni pozursa, demək onun ədəbi düşüncəsi, zövqü yerlə sürünür. 

Hətta beləsi çoxdan getməli idi. 

Sevgilərlə, müəllim!

Şəkildəki müəllimimdir. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.07.2024)