Xədicə Əliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”
“Ədəbiyyat və incəsənət”in növbəti
ekspress sorğu sualı: Torunuza düşən qızıl balıq üç arzunuzu yerinə yetirəcək. Arzularınız hansılardır?
Mənim cavabım belədir:
Tilovumu sudan çəkdim. Ümidlə atıb, məyusluqla çıxardığım tor sayını unutmuşdum. Əfsanələrdəki insanlara qızıl balıq bəxş edən sular, məndən quru balığı da məhrum edirdi. Dəniz sanki kimdənsə incimişdi və mən arada qurban gedirdim, savaş halında iki dövlət arasında qalan torpaq, mübahisə edən ana-atanın arasında qalan uşaq kimi. "Ey başqalarına qızıl balıq bəxş edən dalğalı sular! Niyə məndən kiçik xoşbəxtliyi də əsirgəyirsiniz?!" dedim qəzəblə. Buraya gəlmək məqsədim yadımdan çıxmışdı sanki. Bu üsyanım dənizin mənə vermədiyi balıqlar deyil də, həyatın mənə bəxş etmədiyi xoşbəxtlik idi sanki.
Bəzən insan ən böyük hadisələrə susar, kiçik bir qığılcımda parlayar və arada haqqı olmayan haqsızlıqlara məruz qalanlar qalardı. Deyəsən, məndə də elə olmuşdu. Balıqdan başqa nələrsə tələb edirmişcəsinə baxırdım qəzəblə qayalara çırpılan dalğalara. Bunları düşünərək, "Son ümid" deyib ümidlənərək atıb, ümidsizcə toru sudan çəkdim. Tordan 3 kiçik balıq çıxdı. "Bunları verəcəyinə, heç verməzdin! İndi mən sənə "qızıl balıqlarını" geri qaytarıram" dedim, qəzəblə alt dodağımı dişləyərək. Dalğalar sanki bir az əvvəlkindən daha bərk gəlirdi üzərimə. Bu sözlərimə cavab olaraq, sanki dəniz mənə mənasız bir şey istədiyi üçün ağlayan uşaqlara susmaları üçün qəzəblə "nə istəyirsən?!" sualını verən valideynlər kimi cavab vermişdi. Əvəzində səndən ev, maşın və bir miqdar pul, qısaca, xoşbəxtlik istəyirəm! dedim mavi sulara. Bu balıqları mənə dənizin verdiyini unudaraq və indi balıqları geri qaytararaq ona nələrisə lütf etdiyimi zənn edərək.
Dalğalar get-gedə sakitləşdi. Bunu "istədiklərini sənə verəcəyəm" kimi qəbul edirəm, dedim. Yığışıb, heçnə olmamış kimi evin yolunu tutdum. Son olaraq "arada belə də olar" deyərək, "əsəbi idim, dediklərim üçün üzr istəyirəm" deyən ruh qatillərinə bənzəyirdim.
Yolu keçmək üçün dayandım, ətrafda elə də çox maşın görünmürdü. Keçmək üçün addımlamağa başladım. Yolu keçərkən, sürətlə mənə doğru gələn maşını gördüm, lakin bəzən görmək üçün çox gec ola bilirdi və eyni zamanda düşünmək üçün də... O an dünya ilə bütün əlaqəmi kəsmiş, qəlb ritmimə və yaşamaq üçün çırpınan ruhuma açmışdım sanki. Özümü yolun kənarındakı ağaclıqlara atdım iradəmdən kənar şəkildə. Qəlbim sanki əlimin içində döyünürdü. Xoşbəxtlik... xoşbəxtlik... xoşbəxtlik dedim tək kəlmə, deməyə də halım olmayacaq şəkildə. Bu sözlər məndən asılı olmayaraq dilimdən çıxmışdı. Bəzən dünyaya bizə verdikləri üçün yox, verdiklərini almama lütfünü bəxş etdiyi üçün təşəkkür etməli və sevinməli idik. Nəfəs almaq qızıl balıq, qızıl balıq xoşbəxtlik, xoşbəxtlik özüm imişəm sən demə!
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(06.03.2024)