Ülviyyə Əbülfəzqızı, “Ədəbiyyat və incəsənət”

-Eşitdim bu dünyada heç kəsdə olmayan bir ev tikdirmək istəyirsən. Əvvəlcə inanmadım. Axı sən dünyaya tamamilə ayrı gözlə baxırdın. Düzdür, öz həyatındır, fərqli bir şey yoxdur, amma düşüncələrinin illər sonra necə dəyişməsi məndə təəccüb yaratdı

+ Deməli, düşüncələrim dəyişə bilməz, hə?

- Xahiş edirəm, pis anlama, amma mən tanıdığım düşüncə sahibinin beyni bu ideyanı necə verib, dodaqları isə necə dillə əlbir olub bu cümlələri söyləyib?

+ Düz eşitmisən və eşitdiyin hər bir cümləni beynim, dilim və dodaqlarım hazırlayıb.

- Yaxşı, mən tələsirəm.

+ Üzündə niyə hüzn yarandı ki, elə bil adi bir tanışından bəd xəbər eşitdin

-Bəd xəbər eşitsəydim, bundan yaxşı olardı. Mən illərlə mükəmməl sandığım bir rəsmin, sən demə ayrı mənası varmış.

+Bəlkə, aydın danışasan. Bezdim sənin obrazlı cümlələrindən, bezdim bu mətnaltı axmaq fikirlərindən.

-Düz deyirsən, mən axmağam.

+Bəli, mən bu dünyada heç kəsdə olmayan bir ev istəmişəm. O ev ki əbədidir, o ev ki ən gözəl məkandır, o ev ki dünyanın ən varlı insanı belə bu dünyada onu ala bilməz. O evin hər kərpici ibadətin, xeyirli əməllərin, mərhəmətin, sevginin möcüzəsi ilə yaranmışdır. Hə, get tələsirsən axı, yad tanış. Sən həqiqətən, məni tanımamısan.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(16.10.2023)