Heyran Zöhrabova, "Ədəbiyyat və incəsənət" 

Yetmiş illik ayrılıq axır ki, çatdı sona,

Salam! Rəsul övladı Məhəmməd Əmin kişi!

Yordum uzaq yolları, səsinlə, sorağınla,

Qırdım axır belini həsrətin, qəmin, kişi!  

Məzarına baxanın kirpiyində nəm gördüm, 

Ağ mərmərin üzündə qara donlu qəm gördüm.

Sənin kimi yarımaz bir qisməti kəm gördüm,

Acıdım taleyinə min bəxti kəmin, kişi!  

Sağ olsun məzarını ağ mərmərə tutanlar,

Dilindəki sözləri seçib zərə tutanlar.

Qoy tarixdən utansın səni şərə tutanlar,

Yaman getdi əlindən fürsətin, çəmin, kişi!  

Tanrı səni yaratdı, bir də çətin yarada, 

Sən qurtuluş istədin, qanlar axdı arada.

Beşiyin Bakıdadır, məzarın Ankarada,

Sənin Vətəndən özgə kimin var, kimin, kişi!  

Nələr çəkib başımız, dərdimizdən halıydın,

Yaralı bir nəğmənin unudulmaz xalıydın. 

Sən də bizim torpağın Mustafa Kamalıydın,

Heyif! Sünbül tutmamış biçildi zəmin, kişi!  

Sizdən sonra gələnlər qara yeltək əsdilər,

Bizi bizdən almağa coşdular, tələsdilər.

Məğrur saraylar yapan düz əlləri kəsdilər,

Daşı düz qoyulmadı özülün, himin, kişi!  

Ana öz övladını qoymaz gözündən yana,

Vətənin ölməz oğlu, gedək Azərbaycana.

Millət “İstiqlal!” – deyə yenidən gəlir cana,

Özün çal havasını köklənən simin, kişi!  

Kəsilməz xalqın kökü, dərindədir, dərində, 

Zaman çəkib oturdar hər kəsi öz yerində.

İllər gəlib keçsə də, sən xalqın nəzərində

Yenə həmin oğulsan, yenə də həmin kişi! 

Bu böyük həqiqətə əmin ol, əmin, kişi! 

Salam! Rəsul övladı, Məhəmməd Əmin kişi!!! 

(“Kişi”, Zəlimxan Yaqub, Ankara, 1991)

Bütün ömrünü vətəninin istiqlalı, xalqının hürriyyəti üçün yaşayasan, lakin  vətənində yaşaya bilməyəsən... 

Bəli, o, bütün ömrünü vətəninin istiqlalı, xalqının hürriyyəti yolunda xərclədi. Bu uğurda dəfələrlə doğma yurdundan didərgin düşdü, 71 illik ömrünün 40 ilini o çox sevdiyi vətənindən uzaqda mühacirətdə, mübarizələrdə keçirdi. Mühacirətdə də daim vətəninin, millətinin rifahı üçün çalışdı. Davası yolunda ən əzizlərini, ailə üzvlərini belə faciəvi şəkildə itirdi, istiqlal səadəti yarım qaldı. Lakin, o, yenə də son nəfəsində Azərbaycan söylədi. 

Bu gün siyasi və ictimai xadim, publisist, şair, ədəbiyyatşunas, bütün şərqdə, türk-islam dünyasında ilk parlamentli demokratik respublikanın qurucusu, əzəmət və azadlıq mücəssəməsi, böyük mütəfəkkir, milli lider Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin 1955-ci il mart ayının 6-da şəkərli diabet xəstəliyindən müalicə aldığı Ankara universitetinin Cebeci xəstəxanasında hər şeydən çox sevdiyi, uğrunda bütün ömrünü, ailəsini quraban verdiyi Azərbaycanın adını 3 dəfə söyləyərək əbədiyyətə qovuşduğu gündür. 

İlk çağındaydı gözəl mövsümün, 

Qışdan çıxılmışdı, bahar gəlmişdi. 

İyirmi səkkizində idi Mayısın, 

Azərbaycan İstiqlala girmişdi. 

Erkən qopdu bir qasırğa quzeydən, 

Baharımız, heyhat döndü qış oldu. 

Azərbaycan Moskovların əlində, 

Əsarətin zəhərini dadmış oldu. 

Azərilər sarsıldı bu zərbədən, 

İstilaya qarşı üsyanlar oldu. 

İstiqlalı bir kərə dadmış millət, 

"Hürriyyət" fikrinə candan vuruldu. 

Milli fikir toxumları səpildi, 

İslatdı torpağı axan qızıl qan. 

Bu əkindən yarınki bir baharda, 

Əlbət bitər bir yeni Azərbaycan. 

Şiddətliysə əgər mövsümün qışı, 

Yeni bahar, demək, parlaq olacaq. 

Verdiyimiz qurbanların bahası, 

Bizə yalnız hürriyyətlə dolacaq. 

Tarixin yenə gözəl bir çağında, 

Qaranlıq qış keçib, bahar gələcək. 

Hər hansı bir ilin aydın günündə, 

Azərbaycan İstiqlala girəcək! 

(“Mayıs duyğuları” - Məhəmməd Əmin Rəsulzadə, 1955-ci il. (Son şeiri))

Bizim üçün Rəsulzadə mayak kimi daim üfüqdə parlayıb millətinə yol göstərəcək olan Zöhrə ulduzu, işığı heç bir zaman sönməyəcək olan bir Azadlıq Günəşidir. Çünki bu yurdda azadlığın, istiqlalın, hürriyyətin günəşi onunla birlikdə, onun verdiyi qurbanlar, onun çəkdiyi zəhmətlər hesabına doğdu... 

Ruhunun şad olması diləyi ilə...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(06.03.2024)