“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı “Qiraət saatı”nda Fəxrəddin Qasımoğlunun “Son gecə” detektiv romanının dərcinə başlayır. Öncədən deyirik, özü polis orqanlarında çalışan, ən dəhşətli, tükürpədici cinayətlərdən bilavasitə xəbər tuta bilən müəllifin romanı sizləri sonadək gərginlik içində saxlayacaq. Və siz bu romanı çox bəyənəcəksiniz.

 

 

11-ci dərc

 

Tahir müəllim bərk-bərk əlimi sıxıb, -Mən sizə inanıram, Bəxtiyar müəllim, inanıram ki, tezliklə Nərmin balamızı tapacaqsınız, -dedi. Müəllimin əlləri titrəyirdi.

-Narahat olmayın, müəllim, əlimdə olan bütün imkanlardan istifadə edəcəyəm, -deyib sağollaşdım.

Tahir müəllimin şagirdi üçün keçirdiyi həyəcan, təlaş çox səmimi idi.

Bilirsiniz, mən öz millətimi çox sevirəm. Biz çox gözəl, son tikəmizi belə bölüşməyə hazır olan qonaqpərvər bir millətik. Bizimlə dost ol, beş qat dostluq görəcəksən.Tarix boyu hər zaman qonşularımızın köməyinə gəlməyə hazır olmuşuq. Heç kim deməsin ki, çox sadə olmaq da bir şey deyil. Xeyr, bu sadəlik yox, Böyük Tanrının millətimizə lütfüdür. Baxın, Tanrı bizə millət olaraq bu gözəl sifəti, ermənilərə də bildiyimiz kimi məkrlilik, yaltaqlıq, satqınlıq kimi simaları verib. Hansı yaxşıdır?

Belə bir hədis var. İmam Əli əleyhissalama sual ediblər ki, bu qədər ki, sizə pisliklər olunur, niyə siz də o adamlara pislik etmirsiniz. Cavab verib ki, onlar pisliklərindən qalmırlarsa, mən yaxşılığımdan niyə qalım. 

Hər bir şeyin cavabı mütləq gəlir, pisliyin də, yaxşılığın da.

O ki qaldı ermənilərə, onlar da vaxtilə bizim qonaqpərvərliyimizdən istifadə edib kifayət qədər ayağımızın altını qazıblar. Sonra açıq-aşkar düşmənçiliyə keçdilər. Və baxın. Qazandıqları nə oldu? İşğal etdikləri torpaqlarımızda tək-tük məskunlaşmış erməniləri nəzərə almazsaq, heç bir həyat yoxdur, ola da bilməz. Ermənistan isə iflasa uğramış bir dövlət kimi dünya ölkələri arasında bütün sahələrdə sonuncu yerlərdən birini tutur və əhalisinin böyük bir hissəsi oradakı dözülməz həyat şəraitindən bezərək xarici ölkələrə üz tutub.

Bir fikrimi də bölüşmək istəyirəm. Kimsə fikirləşməsin ki, torpaqlarımızın zəbt olunması millət olaraq bizim qürurumuza xələl gətirir. Hamımız bu torpaqların hansı fövqəlqüvvələrin himayədarlığı nəticəsində zəbt olunduğunu bilirik və həmin dövrlərdə müstəqilliyinin ilk addımlarını atan Azərbaycan üçün bu qüvvələr qarşısında duruş gətirmək çox çətin idi.

Bu hal o vaxt utancverici olar ki, millət olaraq bununla barışmış olaq. Bu isə mümkün deyil. Erməni özü də gözəl başa düşür ki, zəbt olunmuş torpaqlar onların deyil. Hətta artıq bəzi ziyalıları çəkinmədən bunu kütləvi informasiya vasitələrində etiraf da edirlər. Belə olmasaydı, o ərazilərdə heç olmasa bircə dənə birmərtəbəli tikili inşa edərdilər. Ancaq görürsünüz ki, etməyiblər. Çünki bu, özgənin həyətində ev tikmək kimi bir şey olardı.

Müharibənin gedişatıdır bu, gedişatda isə çox şeylər olar. Tarix boyu böyük-böyük dövlətlərin əraziləri hətta tamamilə istila olunub. Ancaq bu istilalar o millətlərin adına xələl gətirəcək heç bir şeylə yox, sadəcə işğal faktı kimi tarixə düşüb.

Zorla hərbi xidmətə çağırılan erməni gənclərindən fərqli olaraq, hərbi çağırış yaşı çatmış gənclərimiz qəlblərində qisas hissi ilə səngərlərə yollanırlar.

Danışdıqlarımda məntiq budur ki, biz elə həmişə yaxşı millət olaraq qalacayıq. Ancaq bu qonaqpərvərliyimiz kimlərisə yanlış fikirlərə salmasın. Yoxsa aqibətləri pis olar. Görək həmin düşmənliyi davam etdirən erməni bu gün bircə qarış torpağımızı ala bilərmi?

Millətimizin bir nümayəndəsi ilə bağlı bir hadisəni mütləq sizə danışmaq istəyirəm. Elə həm də yaxşılıq barədə dediklərimə gözəl bir nümunə olar.

XIX əsrin əvvəllərində indiki Pakistanın ərazisi ingilis ordusu tərəfindən zəbt edilərək Britaniya Hindistanının tərkibinə daxil edilmişdi. XX əsrin əvvəllərində isə azadlıq uğrunda mübarizə aparan Pakistanın bir çox əyalətlərində keçici olan və yüz faiz ölümlə nəticələnən vəba xəstəliyi tüğyan etməyə başlamışdı, sürətlə yayılan bu xəstəlikdən yüz mindən çox pakistanlı tələf olmuşdu.

Bu xəstəliyə qalib gəlməyin tək yolu, hələ epidemiyaya yoluxmayanlara xüsusi peyvəndin edilməsi imiş ki, bu peyvəndin də xarici ölkədən gətirilməsi tələb olunurmuş. Bu isə əsarət altında olan Pakistan üçün əlçatmaz bir şey idi.

Bax onda, son dərəcə ağır durumda olan pakistanlıların köməyinə bizim azərbaycanlımız Hacı Zeynalabdin Tağıyev gəlmişdir. Qızıl pulla Almaniyadan üç yüz min ədəd peyvənd sifariş edərək Pakistana gətizdirən xeyriyyəçimizin bu addımı epidemiyaya qalib gəlməkdə əsas rol oynamışdır.

Bununla kifayətlənməyən Hacı, məsələni dünya ictimaiyyətinin də nəzərinə çatdırmışdır, müxtəlif ölkələrdən imkanlı insanlar yardımlar edərək pakistanlıların bir xalq kimi məhv olaraq yer üzündən silinməsinin qarşısını almışlar.

Bu fakt 1947-ci ildə müstəqillik əldə etmiş Pakistanın məktəb dərsliklərinə salınmışdır və hər bir pakistanlı Azərbaycanı qardaş ölkə, azərbaycanlıları isə qardaş hesab edir.

Təsadüfi deyil ki, Pakistan Qarabağ münaqişəsində rəsmi Bakının mövqeyini tam dəstəkləyir və müstəqilliyimizi tanıyan ilk dövlətdir, Ermənistanı da bir dövlət kimi tanımadığını bəyan edib.

Əhalisinin sayına görə dünya ölkələri arasında altıncı, müsəlman ölkələri arasında isə İndoneziyadan sonra ikinci olan bir dövlətin tək bir azərbaycanlının vaxtilə etdiyi yaxşılıq nəticəsində millətimizə və dövlətimizə qarşı belə bir mövqe nümayiş etdirməsi fakt deyilmi?

Bu dostluq və qardaşlıq münasibətləri bu gün də dövlət səviyyəsində inkişaf etdirilərək möhkəmləndirilir.

Məncə, fikirlərimlə razılaşdınız.

İndi növbəti gedişlərimi fikirləşməliydim. 

Bəli, cinayət baş vermişdi və mən bu halda artıq cinayətdən cinayətkarlara çıxmalıydım. 

Buna görə, indi hər iki şagirdlə görüşüb söhbət etməli, onların dediklərini də Tahir müəllimin dediklərinə əlavə edib, sonra Rəşad Qasımlıdan öyrəndiklərimlə uzlaşdırmaqla təhlil etməliydim. Əgər söhbət əsnasında yeni simalar ortaya çıxmasa idi.

Bu gecə yatmayacağımı bilirdim…

 

* * *

Samovarda qaynayan suyun pıqqıltısı şişmanı xəyallardan ayırdı. Tez ayağa qalxıb içinə quru çay tökərək hazır qoyduğu dəm çaydanını qaynar su ilə doldurub dəm alması üçün samovarın üstünə qoydu. Bir qədər sonra xəyalı onu yenə də onun üçün dəhşətə çevrilən son dövrün hadisələrinə apardı.

Evləri almağa və yenidənqurma işlərinə altı aya yaxın vaxt sərf olunmuşdu. Xüsusilə, evlərdən birinin sahibi buranın ata ocağı olduğunu deyib heç cür satmağa razılaşmırdı. Ancaq sonda sınaqdan çıxmış bir deyim bir daha özünü doğrultdu. “O şeyi ki, pulla almaq olmur, onu çox pulla almaq olar” deyimi. Uzun çək-çevirdən sonra şişmanın təklif etdiyi pulun məbləğini eşidən ev sahibi nəinki evin ata ocağı olmasını, az qala atasının adını da unutdu və evi satmağa razılıq verdi.

Təmir işləri başa çatdıqdan sonra ustalara bir gecə də qalmağı, həmin gecə yeyib-içməyi təklif edən Həsənağa ona çıxıb getməsini, səhər tezdən gəlməsini tapşırmışdı.

Səhər gələndə isə ustaların onunla sağollaşmadan çıxıb getdiklərini görmüşdü, üstəlik, bu da, bunkerdə gördüyü, özü üçün izah edə bilmədiyi bəzi şeylər də ona çox müəmmalı gəlmişdi. Hər şey isə belə olmuşdu:

Həsənağanın tapşırdığı kimi saat 9-da ustalarla sağollaşmağa gələn şişman maşını dalanda saxladı. Düşüb yaxınlaşarkən həyətin qapısını kilidli gördü. Qapının cəftəsi içəridən vurulmamışdı. “Görəsən bunlar qapını kilidlə niyə bağlayıblar. Yəqin axşamki qonaqlıqdan sonra dəmləşib yatıblar”, -deyə fikirləşib, bir-iki ağız çağırsa da, səsinə hay verən olmadı. Özündəki açarla qapını açıb həyətə, oradan da evə keçdi. Evdə heç kim yox idi.

“Bəs bunlar haradadırlar görəsən”, -şişman fikirləşdi. “Belə tez getməli deyildilər axı. Heç sağollaşa da bilmədim. Bəlkə sığınacaqdadırlar”.

Şişman sığınacağın giriş qapısının mexanizmini işə salan, evin içərisində gizli yerdə quraşdırılmış düyməni basıb həyətə çıxdı. Bunkerin giriş qapısı səsizcə açılmışdı. Küçə qapısını içəridən kilidləyib yavaş-yavaş pilləkənlərlə aşağı, bunkerə düşdü. Burada da heç kim yox idi. Axşamdan stolun üstündə qalan yemək qalıqlarının iyi hansısa xoşagəlməz iyə qarışıb ətrafı bürümüşdü. Masanın ətrafındakı stullardan ikisi aşmış, döşəmə isə hansısa bulanıq mayeyə bulaşmışdı.

“Yəqin ustalardan hansınınsa halı pisləşib, yediyini qaytarıb”, -şişmanın ağlına gələn ilk fikir bu oldu. Sonra dəsmalı ilə burnunu tutub bunkerdəki otaqları bir-bir yoxlamağa başladı. Ancaq otaqlar hamısı boş idi. Sonuncu otağa yaxınlaşanda  bunkerin uzaq küncündə vaxtilə Həsənağanın tapşırığı ilə ustaların qazdığı, eni və uzunluğu bir, dərinliyi iki metr yarım olan, yenə də Həsənağanın tapşırığı ilə içərisindən çıxan torpağı yanında saxlanılan quyunun doldurulduğunu və üstünün betonlandığını gördü. Əyilib barmağı ilə betona toxundu. Beton hələ nəm olsa da, artıq bərkimişdi.

“Görəsən, bu nə ola bilər? Yeyib-içəndən sonra bu quyunu doldurmaq axı bunların haradan yadına düşmüşdü və nəyə lazım idi? Qumun da yarıdan çoxu yerindədir”.

Şişman içəridəki üfunətdən ürəyinin bulandığını hiss edib yuxarı qalxdı. Hovuza yaxınlaşıb üzünə su vurdu. Bir qədər yüngülləşdi.

Ancaq hələ də bunkerin içində gördüklərindən bir şey anlaya bilmirdi.

Yaxşı, deyək ki, lap ustalar səhər obaşdan getməyə qərar vermişdilər. Lap elə içkinin təsirindən hansınınsa halı xarab olub və yediyini qaytarıb. Bəs bu quyu məsələsi nədir? Bax bunu şişman heç çür başa düşə bilmirdi.

Gecə baş verənlərə aydınlıq gətirmək üçün Həsənağaya zəng vurmaq qərarına gəldi. Çəpgöz yeddinci zəngdən sonra yuxulu səslə telefona cavab verdi:

-Eşidirəm.

-Mən buradayam, dediyin kimi saat 9-da gəlmişəm. Ustalar haradadırlar, burada nə baş verib?

-Heç yerə getmə. Bunkerə əl gəzdir. Mən gələnə tərtəmiz olsun. Gec yatmışam, bir az yuxumu alım gələcəyəm,- Həsənağanın amiranə səsi şişmanın növbəti suallarının qarşısını aldı. Onsuz da, heç az əvvəl verdiyi suallara da cavab ala bilməmişdi.

-Yaxşı, -deyib, əlaqəni kəsdi.

…Həsənağa gələndə şişman təmizlik işlərini təzəcə bitirib çay dəmləmişdi. Hazır çay olduğunu görən çəpgözün yuxusuzluqdan şişmiş sifətində sevincə oxşar bir ifadə əmələ gəldi.

-Hə, bax bu yaxşı oldu, yoxsa ağzım zəhər dadır, süz görüm, -deyib hovuzun kənarında oturdu.

Şişman evə keçib iki stəkan və qəndqabı gətirdi. Yenicə dəm almış çaydan stəkanlara süzüb Həsənağa ilə üzbəüz oturdu.

-Ustalar niyə belə tez gediblər, ay Həsənağa?

-Kənd adamlarıdırlar da. Saat altıdan oyanıb məni də oyatdılar, dedilər getməliyik. Mən də daha nə deyəcəkdim ki, halallaşıb yola saldım. İçkili olduğumçün maşınla aparmadım. Dedilər avtovağzaladək taksi tutacağıq.

-Bəs o quyu niyə doldurulub? -şişman səhərdən onu narahat edən əsas sualı verdi.

-Quyu drenaj sisteminə əlavə nasos quraşdırmaq üçün bizə lazım olacaqdı. Sonra məlum oldu ki, ikinci nasosa ehtiyac yoxdur. Amma yadımdan çıxmışdı deyim doldursunlar. Səhər ustalar oyananda dedim, sağ olsunlar, yarımca saata doldurub üstünü də betonladılar.Yoxsa qalsaydı gərək sən dolduraydın,- Həsənağa hiss elətdirmədən diqqətlə şişmana baxdı.

-Yəni deyirsən ki, səhər tezdən?

-Hə də, daha yuxuda doldurmayacaqdılar ki. Hə, sənə də çoxlu üzrxahlıq etdilər, dedilər qardaşa de, onu görə bilmədik, şəhərə gələndə mütləq baş çəkəcəyik.

Şişman soruşmaq istədi ki, bəs hava və günəş dəyməyən yerdə iki-üç saata da beton elə bərkiyərmi, ancaq birdən elə bil onu nə isə saxladı. Tez sözünü dəyişdi:

-Hə, lap yaxşı, sağ olsunlar, -deyib özünü inanmış kimi göstərdi.

-Birini də süz görüm, -Həsənağa boşaltdığı stəkanını şişmana uzatdı.

Bu söhbətdən sonra şişmanın beyninə dolan şübhələr sonrakı aylarda daha da artdı.

Həsənağa çoxlu avadanlıq gətizdirərək həyətə yığdırdı. Gecələr həmin avadanlıqları ikisi birlikdə bunkerə daşıdılar. Quraşdırılmasını isə sonradan biri həkim olduğu bilinən, Azərbaycan dilində danışsalar da, əcnəbi olmaları dərhal hiss olunan iki nəfər həyata keçirdi.

Sonradan əcnəbi həkim tez-tez gəlib Həsənağaya hansısa tapşırıqlar verir, bir müddət keçmiş gəlib necə yerinə yetirilməsini yoxlayırdı.

Bu işlərə də üç ay vaxt sərf olundu. Yeraltı mini tibb klinikası artıq fəaliyyətə hazır idi.

Bundan sonra bunkerə müxtəlif dərman preparatları, məhlullar, tənzif, pambıq və tibbi alətlər gətirib xüsusi dolablara yerləşdirdilər. Bütün bunları izləyən şişmana bir sual rahatlıq vermirdi. Əgər bunların məqsədi tibb müəssisəsi açmaq idisə, bunu yerin altında niyə tikirdilər…

Şişman qorxaq və tamahkar olsa da, ağılsız adam deyildi və nə baş verdiyini yavaş-yavaş anlamağa başlayırdı. Ancaq geriyə yolu olmadığı üçün, xüsusilə sivri burunlunun qorxusundan  susub gözləməyə məcbur idi.

Bircə təsəllisi var idi ki, indiyədək burada nə baş vermişdisə, o dolayısı ilə iştirak etmişdi və dua edirdi ki, gələcəkdə də baş verənlərdə birbaşa iştirakçı olmasın.

Ancaq qorxduğu onun başına gəldi. Hər şey hazır olandan bir ay sonra bu evdə gecələmək tapşırığı alan şişman Həsənağanın telefon zənginə yuxudan oyandı. Tez darvazanı açıb onun maşınını içəri buraxdı. “Pajero” markalı maşınından düşən Həsənağa -Tez ol, kömək elə, -deyib, asta səslə şişmanı maşının yanına çağırdı. Maşının arxa oturacağında huşsuz vəziyyətdə təxminən iyirmi altı yaşı olan bir oğlan uzanmışdı. Şişman fikirləşdi ki, yəqin çəpgöz onu maşınla vurub, indi də izi itirmək üçün maşına qoyub bura gətirib.

Ancaq köməkləşib oğlanı qucaqlarına aldıqdan sonra çəpgözün işarəsi ilə bunkerə aparıb oradakı çarpayı quraşdırılmış otaqlardan birinə uzatdıqda şişman, bunun avtoqəza olmadığını başa düşdü.

-Bu kimdir belə, nə olub buna? -deyə çəpgözdən soruşdu.

Otağın işığında çarpayıda uzanan oğlana diqqətlə baxan şişman, -Bu hansı millətdəndir? -deyə bir də Həsənağaya müraciət etdi.

-Az danış, otağın qapısını çöldən kilidlə. Oğlana heç nə olmayıb. Bu gecə səhərəcən oyanmayacaq. Ona başınla cavabdehsən. Gəl maşını boşalt mən getməliyəm, -deyə çəpgöz çımxırdı.

Maşında ancaq ərzaq olduğunu görən şişman, -Bu qədər yeməyi kiminçün almısan? -deyə yenə sual verdi.

-Bax bu yaxşı sualdı, -bu dəfə çəpgöz mülayim danışdı. Bu oğlan bir neçə gün qonağımız olacaq. Yaxın günlərdə başqa qonaqlarımız da olacaq. Bu gündən sən buranı tərk etməyəcəksən. Heç bir halda. Oğlanın gündə üç dəfə yeməyini sən verəcəksən. Onunla heç bir kontakt yaratmırsan. Ayaqyolu otaqda nəzərdə tutulub, bilirsən, ona görə də, ancaq qapıdakı kiçik nəfəslikdən yeməyini verib yuxarı qalx. Bu ərəfədə öz telefonunu söndür, ancaq mənim bildiyim nömrə olan ikinci telefonu işlət.

Bunları deyib Həsənağa maşına mindi. İrəli-geriyə verərək maşını döndərdi və sürüb həyətdən çıxdı. Bir azdan gecənin qaranlığında uzaqlaşan maşınının işıqları da görünməz oldu.

Şişman cəld darvazanı bağlayıb yenidən bunkerə qayıtdı. Oğlan yatırdı.

“Bu ki, insan oğurluğudur”. Ağlına gələn fikirdən şişmanın dizləri qatlandı və yerə çökdü.

Necə yəni hələ yenə qonaqlarımız olacaq? Bununla Həsənağa nə demək istəyir. Yəni ki, yenə də kimisə oğurlayıb gətirəcək? Bəs sonra? Bu aparatlar, dərmanlar bunların nəyinə lazımdır? Hələ o əcnəbi həkim. Lap cəllada oxşayır. Deyəsən axı, təkcə insan oğurluğu yox, həm də insan orqanlarının alveridir bu.

O, qorxusundan çökdüyü yerdən tərpənə bilmirdi.

Sonrakı hadisələr şişmanın fikirləşdiklərini tam təsdiqlədi və növbəti gün daha iki nəfər də həmin üsulla, yatızdırılıb bunkerə gətirildi. Onlar da qeyri millətin nümayəndələri idilər.

Oğurlanmış adamlar ayrı-ayrı otaqlarda saxlanılır, gətiriləndən bir müddət sonra, ayılana yaxın əcnəbi həkim gələrək onlara hansısa iynəni vurur, bu iynə ilə onlar bütün müqavimət qabiliyyətini itirərək özlərini çox sakit aparırdılar.

Sonra isə onlar həkimin təyin etdiyi cədvəl üzrə və xüsusi dərmanlar qatılmış yeməklərlə qidalandırılır, vaxtaşırı qəssaba oxşayan həkim tərəfindən labarator analizləri götürülərək yoxlanılırdı. Qidaya qatılan preparatların tərkibində də sakitləşdiricilər olduğu üçün saxlanılan adamlar günün çoxunu yatmaqla keçirirdilər.

Lazım olan adam sayı hazır olandan və xüsusi dərmanlar verilməyə başlayandan üç gün sonra, bazar günü gecə saatlarında həkim yanında bir qadınla bunkerə gəldi. Həsənağa da onlarla bunkerə düşdü və həmin gün şişmanı bunkerə buraxmadılar. Yalnız bir neçə saatdan sonra əllərində xüsusi dəmir örtüklü çantalarla çıxıb Həsənağanın maşınında getdilər. Gedərkən yenə ona bunkerə girməməyi tapşırmışdı Həsənağa.

Bundan sonra, həkim gələrək gecə yarısınadək bunkerdə olduğu günlərdə cib telefonunu lap səhərdən söndürməyi dönə - dönə tapşırmışdı ona Həsənağa. Bu, sivri burunlunun Həsənağaya verdiyi təlimat idi və şişman buna həkimin sonrakı belə gəlişlərində də sözsüz əməl edirdi. Yalnız içində təkcə çəpgözün bildiyi nömrə olan başqa telefonu işlək vəziyyətdə saxlayır, onunla lazım olanda bu telefon vasitəsilə əlaqə yaradırdı çəpgöz. Ailə üzvlərinə isə şəhərdə olmadığını deyib ona zəng vurmamağı tapşırırdı.

Artıq sivri burunlunun illərlə hazırladığı məkrli, qanlı planın əsas fazası işə düşmüşdü. Rusiyadakı tanışından bir neçə insan orqanı sifarişi alandan sonra Həsənağaya tapşırıqlarını verir, digər tərəfin tələbinə görə bu orqanları eyni gündə təhvil verməli olduğu üçün münasib qurbanlar seçib onları müxtəlif üsullarla aldadaraq yatızdırır və bunkerə gətirirdilər. Əsasən şəhərə işləməyə gələn əcnəbi miqrantları tora salmağı Həsənağaya tapşırmışdı sivri burunlu cəllad. Bu adamların tam sağlam olması, tələb olunan orqanlarında hər hansı fəsadın olmaması ən böyük şərt idi. Daha bir şərt isə qurbanların yaşının otuzdan çox olmaması idi. Lazım olan qurban sayı düzələnədək o biriləri xüsusi rejimdə və həkimin nəzarətində saxlanılmaqla onlara şişman qulluq edirdi. Sifariş sayından asılı olmayaraq, sonuncu qurban da gətiriləndən sonra adamlar tam üç sutka həkimin verdiyi xüsusi preparatlar qatılmış yeməklərlə qidalanmalı idilər və bundan sonrakı gün əməliyyat başlayırdı.

Şişman bir şeyi də müşahidə etmişdi ki, bunkerə gətirilən insanların iradəsi həkimin birinci inyeksiyasından sonra müqavimət hissini itirir, onlara təklif olunan qidaları məmnuniyyətlə qəbul edirdilər. Təkcə iki halda nə isə düz getməmiş, dərman sanki əks təsir göstərmiş və ayrı-ayrı vaxtlarda gətirilmiş iki qurban onlara iynə vurulduqdan sonra sanki quduzlaşmıış, ucadan çığırmağa başlamışdılar. Onlardan biri lap canavar kimi ulamışdı. Hər ikisini sakitləşdirmək heç də asan olmamış, lakin sonda onlar da digərləri kimi iradələrini və müqavimət qabiliyyətlərini itirib ram olmuşdular.

Sivri burunlu da sifarişçilərə bir şərt qoymuşdu. Tələb olunan insan orqanları hazır olandan sonra şəhərdə sifarişçinin adamına təhvil verilirdi, ölkə hüdudlarından hansı yollarla çıxarılacağına sivri burunlu müdaxilə etmirdi. Qarşı tərəf bu şərtlə razılaşmışdı. Hiyləgər cəllad öz imkanlarını həmişə düzgün qiymətləndirirdi və buna görə də, indiyədək başı salamat qalmışdı.

Həsənağa gecə yarısı qayıtdı. Şişmana onunla bunkerə düşmək göstərişi verdi. Bunkerdə qara rəngli xüsusi torbalara qoyulmuş üç cansız insan bədəni yan-yana uzadılmış, meyitlərdən birinci otağın qapısınadək döşəməyə düşən qan damcıları qurumuşdu. Meyitləri görəndə az qaldı şişmanın ürəyi getsin. Ancaq çəpgözün hökmlü səsi onu ayıltdı.

-Nə durmusan, götür görək.

İki meyiti Həsənağanın maşının yük yerinə, birini isə arxa oturacağa uzatdılar.

-İndi yerdəki qan ləkələrini sil, sonra istəsən qal, istəsən gedə bilərsən, -gedərkən Həsənağa dedi.

Gecə yarısı olmasına baxmayaraq şişman bir dəqiqə də burada qalmaq istəmirdi. Artıq qanlı cinayətin iştirakçısına çevrilməsi, bunun nə ilə nəticələnəcəyini dərk etməsi, iki dəfə həbsxana həyatı yaşamış Həsənağadan fərqli olaraq onun üçün bir dəhşətə, kabusa çerilmişdi.

Birtəhər yerdəki qurumuş qan damcılarını sildikdən sonra əvvəlcə bunkeri bağladı, sonra həyət qapısını da bərk-bərk bağlayıb küçədə saxladığı maşınının mühərrikini işə saldı. Buradan mümkün qədər tez uzaqlaşmaq istəyirdi…

 

Davamı var

 

 “Ədəbiyyat və incəsənət”

(11.05.2023)