“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının sevilən “Güneydən gələn səslər” rubrikasında portalımızın Güney Azərbaycan təmsilçiləri Əli Çağla və Vida Heşməti oxucularımızı güneyli yazarlarımızla hər həftə tanış edirlər. Bu dəfə sizlərə Səid Sadiqifərin şeirləri təqdim edilir.
Səid Sadiqifər 1992-ci ildə Ərdəbil şəhərində anadan olmuşdur. Orta məktəbi bitirdikdən sonra Azərbaycan dili və ədəbiyyatına marağını göstərmiş, 2018-ci ildə “Qorxu bələyinə bükülən imgə” adlı sərbəst şeir kitabı çap olunmuşdur. O, həm də nəsr yazarı kimi tanınmışdır. Səid Azərbaycan folkloru, inancları, əski nağılları, tarixi binaları və məkanları haqda çalışmışdır. Onun yazıları Güney Azarbaycanın gündəlik dərgilərində yayımlanmışdır.
Bu dağların yamacları əvəlik çiləyir
Bu qarların yamacları kəklik gizləyir
Dərənin yəhəri tozanaq salır
Şəhərin qəhəri boğanaq alır.
Gəlin gedir dağdağanların sancısı
An gəlir... Al rəngində
Yan-yörəsi sancı
An gedir... Ay ətrində
Dizləri ağrı.
Dumanların ölümcül çöküşündə
Günortanın havası boğanaq dadı verir
Göylərin gurultusunda
Göbələklərin mübarəkliyini axtarıram
İydə ağacının fatihəsini oxuyan çağ
Xul budaqlardan
Hüzün salxımlanırdı.
Qutsallığını alırdılar
Və baltanın ürəyi döyünürdü.
Günəşçiləri asırdılar
İydəliyin ortasında
Bütün qırmızıçılar,
Armudluqların sarılığına inanmışdılar
Və gecənin çöküşü
Bənövşələrin ölümü
Qaralarla yaraların çəkişimindəydi
Cığırların sonudur yetəcəyimiz
Qumlaqlıqlara baxmadan tikanlıqlar aşmışıq
Adresini sərilən sarılıqlardan aldıq
Yol boyu cərgəni pozmayan sığır quyruqlarından
Onlar qurumuşdular
Biz yanğınlıqlarına baxmadan
Sarılıqlarına dalmışıq.
Özümüzü unutsaq da
Cığırların sonundakı uçurumlara inanmışdıq.
***
Küçə ayağında duran kilkəli imgə
Qapılar bağrına sürtülən kəhrəba nəğmə
Küçə yarısında gözlərini qoruyur
Çatlaq bir daxma
Gözlərini döngələrdən
Döngələrini özgələrdən
Budur həqiqət,
Kiçicik daxmalar cırığından
Zil gözlərini izləmək
Gizli-gizli süzülmək
Zamanla toqquşmaq
Və yenə də taksilər gecikməsi...
Dağdağan yarılacaqdı,
Bu evin bucağında asılan zaman
Bu yollar ağardı çox
Bu çuxurlar çıxarsızdı çox.
Dəmir qapı yeriklədi cüftəsiz əllərə
Ah...
Gecənin əlləri soyuqdur
Səhərin gözləri mor
Divarlar zəhmimi yaran zaman
Günəşin hökmü ağır
İndi bu iki mərtəbəli damdadır bütün mutluluqlar
Hər şey özətlənir onun dörd bucağında
Kərpiclərindən qopan sıcaqlara
Sığırçınlar intihar edir
Onsuz hırnayırlar
Ona qısqanırlar
Bütün küçədəki yaltaqlar.
***
O qadın, şəvə saçlı
Barmağı üzüklü.
O duyğu, uca boylu
Qaradağ soylu.
O Zunuzlu, ayaqları Xiyovlu
Əlləri dərə yurdlu
Leçəyi bütöv kəpənək
Gözləri Özbək, yanaqları göyçək
O... O... O...
Sevgi nə anlayır yoxsulluğu
Bir acınacaqlı sürgünlüyü
Sevgi nə Gürcü gözəlidir
Nə də Rusiyadakı yaşıl bəbəkli qız.
Sevgi bütün xəyallara dalmaqdır
Ötəri baxış havası
Keçəri tanış mahnısı
Arxadan əsən külək təkin
Notsuz, ritmsiz
Çal ha çağırda...
O içimizdə əsnəyən mizrabsız bağlama
İstər dəniz dibində çalınsın
İstər ucsuz-bucaqsız saraylarda.
O əllərə verilən mahna
Ötüb keçən bir qavqa
Ardınca löhləyən barış sərinliyi
Və bir daha bu qatar da keçəcək.
Saniyələr, dəqiqələr gecikəcək.
Sevgilər qafiləsi duran zaman
Sonra o yenə də durağında olmalı
O yenə də durağında olmalı.
***
Bir qaya, önü sıldırım.
Bir dağ, kölgəsi uçurum.
Ağ çiçək daşı yarmasaydı
Yeddi kəfəni, yeddi saniyədə çürütmüşdüm
Avara sərgərdan...
Yenə də çöllərin göbəyində
Torpaq soyuqluğunu axtarıram
Günəşin gəlinliyini sevmədim
Təpənin sərinliyinə inanıram
Qartal uçuşu
Çaylaqlar qorxu
Yaralı-yaralı sınırlara sarı
Və üzü aşağı enən bir ümid.
Ancaq dərənin suyu qasırğa dadı verir
Nə sahil, nə sərçə,
Nə gec, nə ertə!
Könülsüz sevişdilər
Və qızıl meşənin qələmi qırmızını sevir
Obanın boğanağı ötəri olur
Buludlar sərilincə
Dumanlar damazlıq saxlanılır.
Mən işıqlar keşikçisiyəm
Ucqarlara elçi
Dustaqlara nişanlı
Bir sürgünün son hekayəsini oxuyarkən:
“Döyüşçü yurda dönməyincə
Boz at kişnəməz
Və payız gecəsində,
Armud çiçəkləri sakuraya qısqansa
Mənim sifətimə dolu yağacaq.”
***
Kələfcələr bətnində göyərmiş çiçək idin
Məndilindən qan qopurdu
Gözlərinə daldıqca
Sözlərinə kədər hopurdu.
Qırmızıları sovuşdurmuşdun
Qaralarla yaralar ortasındaydın,
Bu sən idin, sən...
Min bir gecəni bir saatda gəlmişdin
Gəlişinlə gedişini duymadı zaman
Sən yox idin, yox...
Dörd nala çapırdılar kəhər atlarını
İndi varkən, adını yazdı yaz
Dadını dadmadı qaranquş
Adresini sıçratdı çil sərçə
Bizi ovsununa saldı sazaq
Divarların zəhminə sığındıq
Qırov bağlandıq dağdağan üzərində
Çatlaqlara bağırdıq
Daş bağlasın bu küçəni
Gəlmədi asta gəlişin
Əsmədi əsmər xəbərin
Kecikdi bütün sözcüklər
O küçə tinində yerini boş saxladıq
Tumurcuqlandı mavi həvəsin
Arxamızca su səpməyə tapılmadı ana
Pas bağlandı dilimiz.
Yağdırdılar qızıl gülləni
Yola saldılar qamçılarla
Qandallara əmanət dostum
O gecə sükutunu öpdüm,
Öpdüm dostum...
Səni vurarlar, dizi üstə çökərsən.
Günortası çalınar qara zurna:
Azadlığa ümid, dustaqları unut.
Dustaqlardan xiyabanlara dolayı yol gedir.
Biraz töşkünü dər dostum
Söylə, söylə ki, nələr gəldi başına!
Yox, yox,
Zəhər içkisinə dözümüm yox
Məni burda saxla.
Sərçənin sonu acı olur
Ertənin edamına lənət.
Sarı şəfəqin sarılığına salam,
Dumanın sərtliyinə alqış.
Gəlmədin
Və bizim görüşümüz səhərə qaldı...
Qeyd: Orfoqrafiyaya toxunulmamışdır.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(28.02.2023)