“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı “Dünya poeziyasından seçmələr” rubrikasında sizlərə alban şairi Jeton Kelmendinin şeirlərini Ümid Nəccarinin tərcüməsində təqdim edir.

Jeton Kelmendi şair, yazıçı, dramaturq, publisist, tərcüməçi və universitet professoru kimi fəaliyyət göstərir. O, 1978-ci ildə Kosovanın Peja şəhərində alban ailəsində anadan olub, ilk təhsilini də Pejada alıb. Daha sonra Pristina Universitetində təhsilini davam etdirib, kütləvi kommunikasiya sahəsində incəsənət ixtisası üzrə bakalavr dərəcəsini bitirib.

O, əsərləri başqa dillərə ən çox tərcümə edilən alban şairidir. Tənqidçilərin fikrincə, Jeton Kelmendi müasir alban poeziyasının əsl nümayəndəsidir. Beynəlxalq səviyyədə tənqidçilər və şairlər onun yaradıcılığı haqqında çoxsaylı məqalələr yazıb, onu böyük bir Avropa şairi hesab etdiklərini vurğulayıblar.

 

BAŞQA BİR ZAMANA GEDƏ BİLMƏZSƏN

 

Arzularla dolu xatirələrin izlərini güdərək

zamanda seyr edirəm.

Dairələri rəsm çəkir düşüncələrim,

fərqli bir zamana

açılan bir qapı tapa bilmirəm,

daha xoşladığım və

daha uzun qalacağım yerə götürəcək bir qapı,

bir quzey küləyi olsaydım

vadilərin və təpələrin üstündən əsərdim bu gecə

meşə ağaclarını əyərdim və o şəkildə

papaqları...

Başqa bir zamanla dəyişdirərdim

bu zamanı.

Qapıları ümidə doğru açardım,

və daha iyi bir zaman üçün

ümidlə dolardım.

Bir Günəş işığı olsaydım,

ən xoş boyunlara sarılardım,

ah... nə həyəcanlı!

Eşqin gözüylə parıldamaq,

özündən keçmiş

dağınıq saçlarda oynayan barmaqlar

söhbət bu ola bilərdi,

amma insan başqa zamana gedə bilməz ki...

Olmadığım adam olsaydım,

başqa bir zamana gedərdim,

amma neyləmək, mən mənəm

unudulmağın son məktubu

başqa bir zamana getmiş,

nəşəli bir ziyafətdəki yeməyin əksinə

dəyərli şeylərin qorunduğunu düşünərək

bugünlük

insan başqa bir zamana gedə bilməz

 

 

SƏNİ GÖZLƏYİRƏM

 

Səni gözləyirəm,

imkanların ötəsində,

heçliyin bir yerində,

gediş və gəliş,

anlamlı və məntiqli,

gözləmək davam edir...

Sənə qovuşuram,

qapalı qapıların səhifələrində,

və unudulmuş şeirlərin başlıqlarında,

düşüncələrin içində,

səni axtarıram,

yoxluğun tam arasında,

və beləcə bütün gözləntilərimdə varsan.

Röyalarımda,

bilinməz küçələrdə,

birlikdə yürüyürük,

səni indi belə gözləyirəm.

Başqa birisi bu anda səni gözləsə də,

gözləntisi olan indi sadəcə mənəm,

səndən artıq danışmaram,

düşüncələrim yörğun,

bitdi artıq

özlüyümün başlanğıcında...

Gözlədiyimdən məqsəd

sadəcə yanımdan ötüb keçmən üçün id

 

 

YETƏRİNCƏ YAXŞI OLAN BİR YERDƏYƏM

 

Bir yerdəyəm,

səbrin danışmayan cümləsində,

xatirənin ötəsində bir nöqtədə,

bir şəkil içində yaşayıram,

özlüyümün sonunda,

aşağıda...

Bir yerdə yaşayıram

anlam məni tanısa,

xoşbəxt olaram...

Yorğun kədərimdə

tapıram özümü,

daha öncə bir röyada belə görülməmiş,

zamanın əlindən axıb getdiyini gördüm,

və yoxluğun var olmağında

anladım hər şeyi.

Özümü tapdığım üçün

hər yerə baxıram,

qorxum yox artıq,

bilirəm, bütün ipucular sənə gəlib çatır,

onun üçün heç bir sorum yox.

Adını xatırlamaq lazım deyil,

sən özün bəs edirsən...