“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı Nazilə Gültacın hekayələrinin təqdimini davam  edir. İkinci oxuyacağınınz hekayə “Murad futbola baxırdı” adlanır.

MU­RAD FUT­BO­LA BA­XIR­DI

Vəs­sa­lam! Hər şey bu­ra qə­dər­miş. Pal-pal­ta­rı­nı çan­ta­sı­na yı­ğıb dəh­liz­də­ki do­la­bın ya­nı­na qoy­du. İnam­sız­lıq onu yor­muş­du. Son za­man­lar bü­tün bəd­bəxt­lik­lə­rin inam­sız­lı­ğa bağ­lı ol­du­ğu­nu yə­qin­ləş­dir­miş, bil­di­yi, gör­dü­yü hə­qi­qə­ti kim­lə­rə­sə inandı­ra bil­mə­di­yi üçün za­man keç­dik­cə, özü də ­baş­qa­la­rı­na qar­şı ina­mı­nı itir­mə­yə başla­mış­dı. Və əs­lin­də, inan­ma­ma­ğın fa­ciə­si­ni bil­di­yi üçün bu il­lər ər­zin­də çox şeylə­rə göz yum­muş­du. Son vaxt­lar əri­nə qar­şı için­də bir şüb­hə­baş qal­dır­mış­dı. Ərinin bə­zən evə gec gəl­mə­si, qay­ğı­lı və so­yuq rəf­ta­rı qəl­bi­nə köl­gə sa­lır­dı Mə­di­nə­nin. Nə il­lah edir­di­sə, şüb­hə­lə­ri ­ba­şın­dan çı­xa­ra bil­mir, özü­nü dan­la­yır, için­də­ki na­ra­hat­lı­ğı boğ­ma­ğa ça­lı­şır­dı.

Mu­ra­da olan inam­sız­lı­ğı­nın sə­bə­bi­ni ilk vaxt­lar özün­də­ ax­tar­ma­ğa baş­la­dı. Bəl­kə də, bun­lar uşaq­lıq il­lə­rin­də baş ve­rən­lər­lə bağ­lıy­dı. Hər­dən nə­in­ki sə­si­ni, ət­ri­ni də du­yur­du xa­ti­rə­lə­rin, his­si, duy­ğu­su o qo­xu­ya bə­lə­nir­di. Za­ma­nın xəl­bi­rin­dən ke­çən bə­zi xa­ti­rə­lər ili­şib qal­mış­dı yad­da­şın­da, keç­mə­yən­lər isə qəl­bi­nin də­rin­li­yi­nə gö­mül­müş­dü.

Yed­di-sək­kiz ya­şı olar­dı, əmi­si Ru­si­ya­dan öz qı­zı­na bir cüt­ qə­şəng əl­cək al­mış­dı. Ma­vi rəng­li əl­cək­lər­ Mə­di­nə­nin də xo­şu­na gəl­miş­di. Əmi­si­gil­lə on­la­rın evi­ni bir çə­pər ayı­rır­dı.

Qar­lı gün­lə­rin bi­rin­də əmi­si­qı­zı əl­cək­lə­ri­ni ta­xıb,hə­yət­də qar­dan dov­şan, şax­ta­ba­ba dü­zəlt­di, son­ra on­la­ra gə­lən­də əl­cək­lə­ri­ni unu­dub get­di. Mə­di­nə dər­hal əl­cək­lə­ri əli­nə ke­çir­di. Əlin­də əl­cək se­vi­nə-se­vi­nə ev­də gə­zi­şir, əl­cə­yin yum­şaq tük­lə­ri­ni, il­mə­lə­ri­ni sı­ğal­la­yır­dı. Son­ra on­la­rı çı­xa­rıb dö­şə­yin al­tı­na qoy­du ki, heç ol­ma­sa bir ge­cə onun ya­nın­da qal­sın əl­cək­lər.

Sə­hə­rin gö­zü açı­lar-açıl­maz əmi­si ar­va­dı qa­ra­nə­fəs gəl­di ki, bəs qı­zın əl­cə­yi itib, har­da­sa qo­yub, ağ­la­yıb özü­nü öl­dü­rür.

Mə­di­nə tez əl­cək­lə­ri dö­şə­yin al­tın­dan çı­xa­rıb əmi­si ar­va­dı­na ver­di: “Ax­şam biz­də unu­dub, mən də sax­la­dım ki, it­mə­sin”. Ar­vad bərk qə­zəb­lən­mış­dı: “Ni­yə oğur­la­mı­sa­n?!!”

Onun qı­na­ğın­dan qız­cı­ğaz çox pərt ol­muş, əmi­si ar­va­dı­nı öz sö­zü­nə heç cür inan­dı­ra bil­mə­di­yi üçün ağ­la­mış­dı. Əmi­sin­dən də ilk də­fə on­da qı­rıl­dı. Ürə­yin­də de­di­ ki, nə olar­dı, mə­nə də alay­dı... Da­ha nə­lər ol­muş­du, ya­dın­da de­yil. Ana­sınn vur­du­ğu şil­lə­nin ye­ri ağ­rı­yır­dı hə­lə də qəl­bin­də. Ürə­yin­də əmi­si və ə­mi­si ar­va­dıy­la heç vaxt ba­rış­ma­dı.

Bu ha­di­sə­nin acı tə­si­ri o­nu uzun müd­dət tərk et­mə­yə­rək, ada­ma­yo­vuş­maz elə­miş­di. Da­ha nə əmi­si­gi­lə ge­dir, nə də əmi­si qı­zıy­la ev­cik-ev­cik oy­na­yır­dı. İl­lər keç­sə də, əmi­si­gil­lə onun ara­sın­da­kı so­yuq­luq isin­mə­miş­di. Uşaq­lıq dün­ya­sı­na elə bil ra­ket at­mış­dın, nə­lər­sə sın­mış, da­ğıl­mış­dı. O, əmi­si ilə ata­sı­nı mü­qa­yi­sə elə­yir, öz ka­sıb ata­sı­nın ne­cə sə­xa­vət­li ol­du­ğu­nu yax­şı gö­rür­dü. Çün­ki ata­sı kon­fet alan­da be­lə bö­lüb qar­da­şı uşaq­la­rı­na da ve­rir­di. Am­ma əmi­si elə de­yil­di. Bü­tün bun­lar onun uşaq dün­ya­sı­nı ya­ra­la­yır­dı.

Za­man keç­dik­cə gö­züy­lə gör­dük­lə­ri­ni qəl­bi­ni­n ay­na­sı­na tut­ma­ğı öy­rən­di Mə­di­nə. Bir də bax­dı ki, qəl­bi­nin  ay­na­sın­da çir­kin ürək­lər da­ha ay­dın gö­rün­mə­yə baş­la­yıb. Am­ma heç vaxt haq­lı ol­du­ğu­nu is­bat­la­ya bil­mə­di. Bu­nun üçün də­ri­dən-qa­bıq­dan çıx­ma­ğa da cəhd et­mə­di heç.

Bir də­fə yay­da ana­sı on­la­rı dağ kən­din­də ya­şa­yan qo­hum­la­rı­gi­lə apar­mış­dı. Qo­hu­mu­nun qı­zı Rə­na sö­zə bax­ma­yan və ya­lan­çı idi. Mə­di­nə­ni da­im ağıl­lı bir qız ki­mi tə­rif­lə­yir, ona nü­mu­nə gös­tə­rir­di­lər. Rə­na pa­xıl­lıq­dan yo­la get­mir­di onun­la. On­dan gen gə­zən Mə­di­nə öz alə­mi­nə da­lıb, hə­yət­də qa­ra kö­mür­lə rəsm­lər çək­mə­yə baş­la­mış­dı. Gül­lə­ri, bir də quş­la­rı çək­mə­yi çox se­vir­di. Bir gün ba­şı rəsm çək­mə­yə ne­cə qa­rış­mış­dı­sa, evin­də qal­dı­ğı qo­hu­mu­nun ya­xın­laş­dı­ğı­nı duy­ma­mış­dı. Qə­fil­dən qa­dı­n o­nun ya­xa­sın­dan dar­ta­raq, yu­xa­rı qal­dır­mış və üzü­nə tü­pür­müş­dü: “Biz də bu­na ağıl­lı de­yi­rik, o nə şə­kil­lər­di di­va­ra çək­mi­sə­n?”

Ça­şıb qa­lan qız­cı­ğa­z ağ­la­mış­dı, elə bil­miş­di, gül şə­kil­lə­riy­lə di­va­rı kor­la­dı­ğı üçün dan­la­nır. Qa­dın onu dar­ta-dar­ta evin ar­xa­sı­na gə­tir­mişdi. Evin ar­xa di­va­rı­na öpü­şən qız-oğ­lan rəs­mi ­çə­kil­miş­di. Bu­nun Mə­di­nə­nin işi ol­du­ğu­nu söy­lə­yib­miş qo­hu­mu­nun qı­zı. Ye­nə də inan­dı­ra blmə­di ki, bu mə­nim işim de­yil. Axı kö­mür onun əlin­də idi. Göz yaş­la­rı­na bo­ğu­lan­ Mə­di­nə­nin göz­lə­ri bir­dən  Rə­na­ya sa­taş­dı. Qız bic-bic gü­lür­dü. Mə­di­nə ba­şa düş­dü ki, bu onun işi­dir. Da­ha  on­la­ra da get­mə­di...

Hə­mi­şə da­nı­şan­da de­yir­di ki, mə­nim xa­ti­rə­lə­rim ilin qış fəs­li ki­mi­dir. Həm də de­yir­di ki, mə­nim xa­ti­rə­lə­rim ya­rım­çıq film­di...

Hər şey keç­miş qon­şu­su Rə­bi­yə ilə qar­şı­la­şan­dan son­ra baş ver­di. Qa­dın­la gö­rü­şən­dən son­ra il­lər­lə qay­saq bağ­la­mış ya­ra­sı ye­ni­dən göy­nə­mə­yə baş­la­dı. O gün eşit­dik­lə­ri Mə­di­nə­ni od­suz-ocaq­sız yan­dır­dı. Ye­ni­dən o əzab­lı, mə­şəq­qət­li gün­lə­rə qa­yıt­dı. Hər şe­yi unut­muş­du az qa­la, əri­ni be­lə ürə­yin­də ba­ğı­şı­la­mış­dı. Am­ma bax, bu­dur, ye­ni­dən qə­zəb var­lı­ğı­nı bü­rü­dü, qo­vur­du. Nə qə­dər özü­nü ələ al­ma­ğa ça­lış­sa da, dan­la­sa da, xe­y­ri ol­ma­dı ki, ol­ma­dı.

Gör bir qon­şu qa­dın ne­cə de­di; – O ar­vad ye­nə də sə­nə qar­ğış tö­kür. Gö­zü sə­nin ərin­də qa­lıb. De­yir ki, mər­di­ma­zar Mə­di­nə iki se­və­ni ayır­dı.

Də­li ol­ma­dı­mı! Bəl­kə də, o qar­ğış­la­ra gö­rə sək­kiz il­dir ki, ailə qu­ran oğ­lu öv­lad üzü­nə həs­rət qa­lıb. Hər şe­yin unu­dul­du­ğu­nu zənn et­miş­di. Sən de­mə, bo­şu­na ümid­lə­nib, heç nə unu­dul­ma­yıb­mış. Əgər be­lə­dir­sə, de­mək, əri də hə­lə o qa­dı­nı se­vir. Unut­mur! Çün­ki heç vaxt onun­la qar­şı-qar­şı­ya sə­mi­mi söh­bət et­mə­yib. Bu il­lər ər­zin­də ya­taq­la­rı da ay­rı olub. Əv­vəl-əv­vəl o in­ci­di­yi­ni gös­tər­mək üçün ya­ta­ğı­nı baş­qa çar­pa­yı­da sal­dı. İlk vaxt­lar da­vam edən bu kü­sü­lü­lük ye­ri­ni sül­hə ver­sə də, o gün-bu gün ay­rı­lan ya­taq­lar bir da­ha bir­ləş­mə­di.

Ke­çib ar­xa otaq­da ya­na-ya­na, için-için ağ­la­dı. Öm­rü­nə, ya­lan­la do­lu hə­ya­tı­na acı­dı.

 Son­ra qo­naq ota­ğı­na keç­di. Əri te­le­vi­zo­ra ba­xır­dı. Mə­di­nə­nin nə vaxt içə­ri keç­mə­sin­dən heç xə­bə­ri be­lə ol­ma­dı. “Bir bu­na bax!”, – de­yə tə­sir­lən­di. “Mə­nim var­lı­ğı­mı duy­mur. Am­ma bəl­kə də, o qa­dı­nı sə­bir­siz­lik­lə göz­lə­yər­di”. Çox kə­dər­lən­di. Heç bir şey de­mə­dən iti ad­dım­lar­la mət­bə­xə keç­di, çay­ni­kin al­tı­nı hik­kə ilə yan­dır­dı. Qa­za­nı qəs­dən əlin­dən ye­rə sal­dı, so­yu­gu­cu­nun qa­pı­sı­nı bərk­dən çırp­dı. Əri otaq­dan səs­lən­di ki, nə ha­ray sal­mı­san, bir az asta iş gör, fut­bo­la ba­xı­ram. Mə­nə çay gə­tir.

  Əv­vəl­lər de­yir­di ki, bir qu­ru qa­ral­tı­sı da bəs­di əri­nin, am­ma in­di ya­nıl­dı­ğı­nı an­la­dı. Ney­ni­rəm onun qa­­ral­­tı­­sı­­nı­­?! Öm­rü mət­bəx­lə iş ye­ri ara­sın­da­kı yol­lar­da keç­di. Nə bir xoş rəf­tar, nə də bir qay­ğı gör­dü... Dörd uşaq bö­yüt­dü. Bu acı hə­qi­qət onu xey­li dü­şün­dür­dü, qəl­bi­ni cır­maq­la­yıb qa­nat­dı ötüb ke­çən­lər.

Əri  Mu­rad­la  ana tə­rəf­dən qo­hum  idi­lər. Mu­rad­da­nu­şaq­lıq­dan ­xo­şu gə­lir­di. Elə san­mış­dı ki, Mu­ra­dın da on­dan xo­şu gə­lir. Mu­ra­dın ata­sı rəh­mə­tə get­mə­səy­di, qar­da­şı ba­la­la­rı­na hi­ma­yə­dar­lıq edən əmi­si on­la­ra el­çi gə­lər­di­mi, gö­rə­sə­n? To­yu da Mu­ra­dın əmi­si elə­di. Ailə qu­ran­dan son­ra şə­hə­rə köç­dü­lər.

Mu­rad həm iş­lə­yir, həm də oxu­yur­du. Mə­di­nə çox tə­kid elə­dik­dən son­ra ailə büd­cə­si­nə kö­mək üçün ma­ğa­za­ya­ sa­tı­cı dü­zəl­mə­yə əri­ni ra­zı sa­la bil­di. Dal­ba­dal iki öv­la­dı  dün­ya­ya gəl­di. Be­lə­cə, il­lər keç­di...

Mu­rad ins­ti­tu­tu bi­tir­di, za­vo­da mü­hən­dis dü­zəl­di. Mə­di­nə ­hə­mi­şə evin, uşaq­la­rın qay­ğı­sı­nın çox his­sə­si­ni öz üzə­ri­nə gö­tü­rür­dü ki, əri yo­rul­ma­sın, ye­mə­yin ən yax­şı ye­rin­dən ona  pay sax­la­yır­dı, pər­va­nə ki­mi onun ba­şı­na do­la­nır­dı.

Özü­nə ba­ha­lı pal­tar al­mır, de­yir­di ki, Mu­rad, sən özü­nə kost­yum al, mü­hən­dis­sən.

 Mu­ra­dı şö­bə mü­di­ri ke­çir­miş­di­lər, do­la­nı­şıq­la­rı get-ge­də yax­şı­la­şır­dı. Son vaxt­lar Mu­rad evə çox gec-gec gəl­mə­yə baş­la­mış­dı. Gə­lən­də də lal-din­məz ye­mək ye­yir, te­le­vi­zo­ra ba­xır­dı. Qa­dın ye­nə  də  onun qay­ğı­sı­na qa­lır, işi­nin ağır ol­du­ğu­nu dü­şü­nür, qa­ra fi­kir­lə­ri özün­dən uzaq­laş­dı­rır, evin­ bir çox prob­lem­lə­ri­ni ona açıb de­mir, hər şe­yi özü tək­ba­şı­na  həll edir­di.

Bir gün ev­də pal­tar yu­yur­du. Qa­pı qə­fil dö­yül­dü. Açan­da­ kan­dar­da bər­li-bə­zək­li bir qa­dın gör­dü. Qa­dın onu baş­dan-aya­ğa ik­rah­la süz­dü:

– Mu­ra­dın yol­da­şı sən­­sən­­mi­­? – de­yə so­ruş­du.

O, ət­ri bü­tün evə ya­yı­lan qa­dın­dan – Bə­li, nə la­zım­dır? – de­yə so­ruş­du.

Ça­ğı­rıl­ma­mış qo­naq də­vət göz­lə­mə­dən içə­ri keç­di. Göz­lə­ri­ni hirs­lə ona bərəl­də­rək: – Sən Mu­ra­da ya­raş­mır­san. O, mə­ni, mən də onu se­vi­rəm. Bo­şan on­dan. Əl çək Mu­rad­dan, – de­yə­rək qış­qır­dı.

Mə­di­nə sar­sıl­dı.

– Sən kim­sən ki, be­lə söz­lər de­yir­sə­n?! Ya­lan de­yir­sən. Onun üç u­şa­ğı var. Ailə­li ki­şi­dən sən əl çək, əx­laq­sız! – de­yə hön­kür­dü.

Qa­dı­nın irə­li ke­çib, Mə­di­nə­yə şil­lə vur­ma­sıy­la Mu­ra­dın ota­ğa gir­mə­si bir ol­du. Gör­dü­yü mən­zə­rə­dən də­li­yə dön­dü Mu­rad. Qa­dı­nı itə­lə­yib ba­yı­ra çı­xar­dı. – Rədd ol, bir də bu qa­pı­ya gəl­mə, – de­di.

Qa­dın çaş­dı, özü­nü itir­di. Ani sü­kut­dan son­ra iti ad­dım­lar­la çı­xıb get­di. Mə­di­nə isə hə­lə də ağ­la­yır­dı. Dün­ya­sı qa­ral­mış­dı.

O gün, bu gün Mu­rad o qa­dın­dan ay­rıl­dı. And-aman elə­di, Mə­di­nə­dən dö­nə-dö­nə üzr is­tə­di. Son­ra­lar Mə­di­nə qon­şu qa­dın­dan öy­rən­di ki, sən de­mə, əri hə­min qa­dın­la düz beş il­dir ki, bir  ailə ki­mi imiş.

 Mu­ra­dın qa­dın­dan uzaq dur­du­ğu­nu gö­rən Mə­di­nə də çox də­ri­nə get­mə­di. Hər ki­şi büd­rə­yər, de­yib, uşaq­la­rı­nı dü­şün­dü. İn­sa­fən Mu­rad da çox də­yiş­di, onu heç vaxt acı­la­yıb in­cit­mə­di, am­ma əziz­lə­mə­di də. Mu­rad öz öv­lad­la­rı­nı  çox  is­tə­yir­di. Ya­şa­dıq­la­rı yer­dən  baş­qa  ye­rə  köç­dü­lər.

Mu­rad iş ye­ri­ni də­yiş­di, ya­vaş-ya­vaş ya­ğış­lar yağ­dı, çat­lar ör­tül­dü, ya­ra­lar qay­saq­lan­dı. İn­di bu­dur, tə­sa­dü­fən kü­çə­də rast­laş­dı­ğı keç­miş qon­şu­su ya­ra­sı­nın qay­sa­ğı­nı qo­par­dı, onu  ­tə­zə­dən  iyir­mi  beş  il  əv­və­lə  qay­tar­dı. Bir an­da­ca bu iyi­rmi beş il­də ya­lan bir ömür ya­şa­dı­ğı­nı fərq elə­di Mə­di­nə. Be­lə çı­xır ki, o, Mu­ra­da an­caq qul­luq­çu­luq elə­mişdi. Uşaq­lar bö­yü­müş, qız­la­rı kö­çür­müş­, oğ­lan­la­rı­nı ev­lən­dir­miş­di­lər. Ar­tıq öv­la­dla­rının ona eh­ti­yac­la­rı qal­ma­mış­dı. Onun bə­bək­lə­rin­də əri tə­rə­fin­dən al­da­dı­lan, se­vil­mə­yən, se­vil­mə­di­yi üçü­n ə­zab çə­kən bir qa­dın mən­li­yi­nin­  son  dam­la ya­şı  par­la­dı.

Otaq­da çay içə-içə te­le­vi­zo­ra ba­xan əri­nə sa­rı boy­lan­dı, ona elə gəl­di ki, Mu­ra­dın göz­lə­ri te­le­vi­zo­ra bax­sa da, fik­ri baş­qa yer­də­dir, bəl­kə də, o gö­zəl­çə­nin ya­nın­da­dır. Dü­şün­dü ki, doğ­ru­dan da, Mu­rad bu il­lər ər­zin­də ev­də bir köl­gə ki­mi do­laş­mış­dı. Hə­mi­şə ev­də is­ti­lik ya­rat­maq üçün özü­nün ne­çə ça­ba­la­da­ğı gəl­di gö­zü­nün önü­nə, bir­dən-bi­rə Mu­rad yad­laş­dı gö­zün­də.

Ar­tıq əri ilə bir dam al­tın­da qal­maq müm­kün­süz idi. Get­mək, bu ev­dən, bu in­san­dan, bir ömür­lük al­da­nış­dan uzaq­laş­maq fik­ri onu xey­li yün­gül­ləş­dir­di...

Dəh­li­zə qoy­du­ğu çan­ta­sı­nı da gö­tü­rüb, səs­siz ad­dım­lar­la  ev­dən çıx­dı. Kən­də – ata­dan­qal­ma  ev­lə­ri­nə­  get­mə­yə qə­rar­lıy­dı. Ki­çik bir zərf qoy­du yas­tı­ğın üs­tü­nə. “Gü­və­nə bil­mə­di­yim ya­lan ömür­dən ger­çək hə­ya­ta ge­di­rəm. Əl­vi­da!”

Mu­rad te­le­vi­zor­da  fut­bo­la  ba­xır, çay  göz­lə­yi­rdi.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(23.07.2024)