Nigar Həsənzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Atalar gözəl demişlər: “Dünyanı ümid ilə yemişlər". Həyat adlı filmdə rolunu davam etməyin həm ən bəsit, həm də ən mürəkkəb yolu ümiddir. 

30 il qabaq  2-3 yaşlarında Şuşadan çıxan Aytənin heç ağlına gələrdimi ki, Şuşalı xanəndə kimi 30 il sonra öz doğma torpağında festivalda iştirak edər? 

Bu illər ərzində Aytəndən "səncə, biz torpaqlarımıza qayıdarıqmı?" soruşulanda, yaxud ətrafındakılar ümidsizliyə qapıldığlarını bildirəndə, o, bu fikirlə razılaşmır, hal-hazırdakı hərbi gücümüzü nümunə çəkərək öz fikrinə haqq qazandırırdı. 

Bəli, Aytənin ümidi qalib gəldi. Bu gün o ulu babalarının yaşadığı həmin torpaqda festivaldadır və "Şuşanın dağlarını" ifa edir. …Çıxışı uğurla başa çatan Aytən alqış yağışına tutuldu. İndi onun xəyalları reallığa çevrilmişdi. Bu festivaldan sonra da həyat bu ruhu körpə qadının üzünə gülürdü. Sanki Şuşa ilə birgə, Aytənin uşaqlığı, arzu-istəkləri də azad oldu, həmçinin üzərindəki qaçqın sözü götürüldü. 

İndi o qürurla deyə bilər ki: “Mən ərazi bütövlüyünü təmin etmiş Azərbaycanın  mədəniyyət mərkəzi adlanan Şuşanın qızıyam".

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.10.2023)