Qoşqar İsmayılzadə və Kubra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”
QOŞQAR
(Qaranlıq sükutda hiss edərək oxumağınız məsləhətdir...)
Hardayam mən?! Bura haradı?!
Qorxuram...
İçimdə qəribə bir həyəcan var.
Hava qaranlıqdı, elə bil zülmət hər tərəfi öz əlinə keçirib...
Küçədəyəm, ətrafda heç kim və heç nə yoxdu...
Hava isə getdikcə irəlini göz görməyəcək qədər zülmətə qərq edir. Amma, hiss edirəm ki, mən burda tək deyiləm, məndən başqa da kimsə var və elə indicə məni izləyir...
Aman Allah, sən özün kömək ol !
Bu nədi ?! Arxamca deyəsən kimsə gəlir, geriyə boylanıram. Hava getdikcə daha da zülmətə çevirilir...
Bəlkə həmin kimsə burda baş verənlərdən xəbərdardı və gəlir ki, mənə də izah etsin...
Bilmirəm.
Bəs bu nədi ?! Yan tərəfdən daha 2-3 adam həmin adama qoşulub gəlməyə başlayırlar...
Ətraf zülmətə qərq olduğundan onların üzlərini görə bilmirəm. Bircə görə bilsəydim...
Onların sayı deyəsən artmağa başlayır və onlar addımlarını bir az da itiləşdirib üstümə doğru qaçmağa başlayırlar...
Məni vahimə bürüyür, qorxuram...
Ürəyimin hər addımdakı döyüntülərini indi daha aydın eşidə bilirəm...
Neyniyə bilərəm ?! Yalvarıram kömək elə mənə...
Onlar gəlir...
Bilmirəm nə edim, qaçmağa başlayıram...
Arxama baxmadan, var gücümlə qaçıram, amma qorxaraq qaçıram...
Mən qaçdıqca sanki zülmət də ətrafı bürüməyə başlayır...
Bəlkə də zülmət elə mənim daxilimdədi...
Yox, bu belə ola bilməz...
Qarşıdan işıq görünür...
Bəlkə o işığa çata bilsəm, bütün bunlardan xilas ola biləcəm.
İndi qorxuya bir az da ümid qatmalıyam...
Var gücümlə qaçıram.
Nəfəsim kəsilir artıq, gücüm qalmayıb...
Bəlkə burda dayanıb bir az özümə gələ bilərəm. Həm deyəsən onları azdıra bildim.
Amma burda nə baş verir ?! Anlaya bilmirəm.
Tanımadığım bir küçəyə gəlib çatmışam, budur, o tərəfdə iki nəfər var, çox sevinirəm. Onlara tərəf qaçıb mənə kömək etmələrini xahiş edirəm.
Mənə kömək edin, burda nə baş verir?! Bura haradır ?
Onlar deyəsən məni eşitmirlər. Hey, sizinləyəm! Mənə cavab verin, eşitmirsiniz?! Qolundan tutub çəkmək istəyirəm, bu nədi?!
Əlim onun bədənindən heç nə olmamış kimi rahatlıqla keçir…
Ola bilməz. Nə baş verir axı, lənətə gəlmiş biri mənə izah edəcək bütün bu olanları, baş verənləri ?!
Deyəsən o tərəfdə daha bir nəfər var, o məni görür sanki...
Ona tərəf asta addımlarla gedirəm...
Ey, sən məni eşidirsən ?
Səninləyəm...
Onun qolundan yapışıb özümə tərəf çəkirəm.
Bu nədi...
Onun siması...
O tez-tez dəyişir...
Gah dostum, gah keçmiş sevgilim, gah iş yoldaşım, gah da ətrafımda olan digər insanlara çevirilir...
Bu dəhşətdir, yox bu real ola bilməz...
Axı nə baş verir ?!
Qorxuram, kömək eliyin mənə, kömək eliyin, xahiş edirəm, yalvarıram...
Biri məni bu sətirlərdən dartıb çıxartsın...
Qorxudan həmin adamı itələyib qaçmağa başlayıram...
Gözyaşları içərisində, qorxaraq qaçıram...
Var gücümlə, zülmətdə tək qalan o işığa tərəf...
Bəlkə də suallarımın cavabı elə o işıqdadır, bəlkə də məni təqib edən günahlarım, problemlərim, xəyallarımdı...
Mən qaçdıqca zülmət də sanki mənimlə yarışırmış kimi ətrafı daha da qaranlığa qərq edir, o işığı məndən uzaqlaşdırır...
Yox bircə bunu eləmə...
Bu ədalətli deyil..
Çatacam, inanıram çatacam...
Az qalıb...
Yaxınlaşıram, bir az daha sürətli...
Hə, mən bacaracam.
Budu, işığa çatdım, ona tərəf gedirəm...
Nə baş verir ?! Sanki ayaqlarımı hiss etmirəm. Yəqin yorğunluqdan, qorxudandı. Ayaqlarıma baxıram...
Nə baş verir axı, ayaqlarım sanki solur, bu nədi, niyə axı ?!
Aşağıdan yuxarıya doğru yox oluram deyəsən, indi də bədənim...
İndi özümü ələ alıb işığa tərəf özümü atmalıyam...
Əlimi uzadıram...
Yoooxxx...
KUBRA
Qaç!
Ardına baxmadan qaç, nəfəs almadan qaç, heç nə hiss etməməyə çalış. Hisslərə qapılsan yıxılacaqsan, tut nəfəsini, uzaqlaş hər kəsdən, hər şeydən.
Yoxdur sonun, baxma sağ-sola, unut hər şeyi, sil beynindəkiləri. Qəbul et, artıq busan sən.
Qorxaqsan, zəifsən sən, bacarıqsızsan sən, məğlubiyyətə və sevgisizliyə məhkumsan sən. Özünü güclü, hissiz və vecsiz göstərməlisən.
Möhtac deyilsən heç kimə, nə kiməsə sarılıb ağlaya bilərsən, nə də ki, içindən keçənləri başqasına danışmağa haqqın var.
Axtarma heç nəyi, düşünmə sonunu. Sənə lazım deyil başını oxşayacaq, göz yaşını siləcək bir əl, lazım deyil, eşitməsin kimsə sənin ruhunun çığırtılarını..
Sən kimsədən mərhəmət dilənmirsən, kimsədən heç nə gözləmirsən. Hə-hə, güclüsən sən, təmənnasızlara öyrəşmisən sən. Təmənnasız sev, təmənnasız qayğı göstər, təmənnasız yaxşılıq et, sonunda qəlbin qırılsa yenə bildirmə. Bilirəm incidir. Çox yaralısan, çox qırılmısan, amma indi nə qırılmağa, nə yara almağa, nə də ki güclü roluna davam etməyə gücün var.
Qorxursan sən, yenidən başlamağa, inanmağa, güvənməyə, bağlanmağa, dəyər və sevgi verməyə qorxursan.
Hə tam bir qorxaqsan sən..
Nə durmusan elə isə? Davam et, nəfəsini tutaraq davam et!!
Dayanmadan, ağlamadan, qorxmadan, təslim olmadan QAÇ!!
Hər kəsdən, hər şeydən qaç, qurtar canını, dayanma, dayanma, dayanma....
Yox, yox, yoooox, dayan, qurban olum, dayan, dayan, dayaaan....!!!
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(28.09.2023)