Xalqımız keşməkeşli, mübarizələrlə dolu tarixi yol keçərək azadlıq, müstəqillik, dirçəliş yoluna qovuşa bilibdir. XX əsrin 80-ci illərinin sonunda Kremlin Qarabağ məsələsi ətrafında apardığı anti-Azərbaycan siyasəti nəticəsində ölkəmizdə antisovet xalq hərəkatı təşəkkül tapdı və 17 noyabr 1988-ci ildə Bakıda Azərbaycan xalqının uzunmüddətli mitinqləri başladı. Şuşada Topxana meşəsində ermənilər tərəfindən ağacların qanunsuz kəsilməsi mitinqlərə bir vəsilə oldu. Xalqımız imperiya buxovlarından, əsarət zəncirindən azad olmaq istəyirdi. Mitinqlərə fəhlə Nemət Pənahlı başçılıq edirdi, amma xalqın əsas inamı hərəkatın önündə dayanan ziyalılara idi – Bəxtiyar Vahabzadəyə, Sabir Rüstəmxanlıya, Ziya Bünyadova, Vaqif və Yusif Səmədoğlulara, Xəlil Rzaya və digərlərinə. Azərbaycanda meydan hərəkatı geniş vüsət aldı. Bu milli hərəkat xalqın dirçəlişi idi. Xalq hərəkatı təkcə Bakıda deyil, Naxçıvan, Gəncə və Lənkəranda da kütləvi xarakter aldı. Respublikamızın bütün şəhər və rayonlarını bürümüş qüdrətli xalq hərəkatı kommunist rejimini Azərbaycandan süpürüb atmaq təhlükəsi yaratmışdı. O illərdə mitinqçilərin Azadlıq meydanı adlandırdıqları Lenin meydanına milyona yaxın insan axışırdı, hətta həmin ildə Beynəlxaql demokratiya təsisatları xalqımızı ilin ən qəhrəman xalqı adlandırmışdılar. Bundan qorxuya düşən imperiya başçıları noyabrın 24-dən 25-nə keçən gecə Bakıya qoşun yeritdilər. Komendant saatı tətbiq olundu. Lakin xalq geri çəkilmədi. Sovet rejimindən Ermənistanda və Qarabağın dağlıq hissəsində erməni separatçılığına və terrorizminə son qoymaq, Azərbaycanın ərazi bütövlüyünü təmin etmək, sərvətlərimizin talan edilməsini dayandırmaq kimi tələblərlə başlamış “Meydan hərəkatı” tezliklə Azərbaycanı müstəqilliyə çağıran şüarlara keçdi.

Azərbaycanda bu hadisələr milli-azadlıq hərəkatı kimi qiymətləndirilir və respublikamızın istiqlaliyyət qazanmasında əsas amil sayılır. Dekabrın 4-dək 18 gün aramsız davam edən aksiyalar keçmiş Sovet İttifaqında ən genişmiqyaslı kütləvi çıxışlar idi.