Rubrikanı təqdim edir: Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Rubrikamızda Davud Nəsib həftəsi davam edir.

Azərbaycan poeziyasının görkəmli nümayəndələrindən olan Davud Nəsib (Davud Məcid oğlu Nəsibov (25 avqust,1942, Qazax – 26 mart,2003, Bakı) SSRİ dönəmində gəncliyin ən sevilən şairlərindən biri olub. Vətənə, valideyinlərə ülvi məhəbbət, saf sevgi hissləri, nəcibliyin, xeyirxah əməllərin tərənnümü Davud Nəsib poeziyasının leytmotivini təşkil edib. Müstəqillik dönəmində isə şair qələmini süngüyə çevirərək erməni millətçiliyi ilə mübarizəyə qalxıb, bir-birindən sanballı əsərlər ortaya qoymaqla gənc nəslin vətənpərvərlik, qəhrəmalıq ruhunda yetişməsinə öz töhfələrini verib.

Bu gün sizlərə “Mənim” şeirini təqdim edəcəyik.

Yeri gəlmişkən, Davud Nəsib Azərbaycan poeziyasında həm də yurd və vətən sevgisinin uğurlu poetik ifadəçisidir. 

İtsə dolaylarda hər ləpir, hər iz

Hay-həşir qoparıb təntiməyin siz.

Əgər qəribsəsə dağlar kimsəsiz

Dağlara izimi aparın mənim.

Ərisə zirvəsi, qaralsa üzü,

Dağların göz yaşı bürüyər düzü.

Büllur çeşmələrin tutulsa gözü,

Görməyə gözümü aparın mənim.

Birdən ətəyinə yadlar tökülsə,

Əgər süngülərlə köksü sökülsə,

 İşdir, zirvələrin qəddi bükülsə,

Köməyə dizimi aparın mənim.

 Zirvələr fikrimi başımdan alar,

Yadıma düşdükcə ürəyim dolar.

Baxıram, hədiyyəm mənim nə olar? –

Dağlara sözümü aparın mənim.

 Özüm buradayam, qəlbim orada,

Bir şey qalmayıbdır düzü arada.

Bir vaxt mən qocalsam, məndən sonra da

Ora, əzizimi aparın mənim.

Davudam, qönçəni üzə bilmərəm,

Könülsüz bir yeri gəzə bilmərəm.

Heç vaxt ayrılığa dözə bilmərəm,

– Dağlara özümü aparın mənim.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.02.2025)