Heyran Zöhrabova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bir gün Simurqun gözlərindən bir damla yaş düşdü ovuclarıma

Allah bir para xoşbəxtlik ithaf etdi mənə..

Balaca bir uşağın qoparıb sənə uzatdığı çiçək kimi saf, məsum, bahabiçilməz, qıtlıq zamanlarında süfrəyə qoyulan bir parça isti çörək, əsrlərlə suya həsrət qalmış, susuzluqdan dodaqları çatlamış səhraya düşən bir damla yağış kimi bir xoşbəxtlik.

Nağılların başlanğıcı kimiydi xoşbəxtliyim, yarısı vardı, yarısı yox..

İsidirdi, amma eyni zamanda da günəş kimi uzaq idi, nə çox yaxınlaşmaq olurdu ona, nə də çox uzaqlaşmaq olurdu ondan. Aydınladırdı, amma ay qədər də əlçatmaz idi. Nə baxmağa doyulurdu, nə də toxunmaq olurdu ona..

Arazın ikiyə böldüyü Azərbaycan, bir tayı itmiş bir cüt sırğa, oxsuz kaman, açarsız qıfıl, simsiz kaman, əqrəbsiz saat, son səhifəsi cırılmış kitab kimi yarım bir xoşbəxtlik.

Yazın ilk yağışı və onun sonrasında, narın yağış damlaları, buludların arxasından boylanan günəşin zərif şəfəqləri ilə göz-gözə gələndə üfüqdə ortaya çıxan o möhtəşəm göy qurşağı kimi misilsiz bir xoşbəxtlik.

O günə qədər heç vaxt bu qədər böyük bir hədiyyə bağışlanılmamış, o günə qədər heç vaxt bu qədər böyük xoşbəxtliyi olmamış balaca bir uşaq kimiydim, qınama, bəzən əlimdən salırdım onu. 

Fəqət, yerə düşən kimi tez götürüb təmizləyər, öpüb gözümün üstünə qoyardım, müqəddəsdi, qiyməti ölçüyəgəlməzdi mənim üçün..

Təqdis etmişdim o para xoşbəxtliyimi.

Bir dilənçinin ömrü boyu aldığı ən böyük sədəqə, bir ofisiantın aldığı ən böyük bəxşiş, bir şagirdin aldığı ilk ən yüksək qiymət, işçinin aldığı ilk maaş, uşağın aldığı ən gözəl hədiyyə, gözü yol çəkənin aldığı ən gözəl müjdə, xəstənin şəfasına vəsilə olan ən yaxşı həkim, ən yaxşı dərman, bitmək bilməyən zülmət gecənin ardından açılan al səhər, şaxtalı, qarlı- çovğunlu qışın ardından gələn ilk bahar, valideynlərinə təbəssüm edən körpənin ilk gülüşü, atdığı ilk addımı, tələffüz etdiyi ilk sözü, öz əllərinlə əkdiyin fidanın ilk barı, çiçəyin ilk qönçəsi, yüzillər sürən intizarın, həsrətin sonundakı vüsal kimi bir xoşbəxtlik…

Ən əziz dostun bağışladığı və hər baxarkən onu xatırladan ən xüsusi hədiyyə kimi bir xoşbəxtlik…

Qəbul olunmuş dua kimi bir xoşbəxtlik…

Boyunbağı kimi boynumdan asıb həmişə ürəyimin başında gəzdirirdim o yarıxoşbəxtliyimi.

Mən o günə qədər onu diləndirən adam tərəfindən hər gün döyülən yetim bir uşaq kimiydim. O bir para xoşbəxtlik simurqun lələyi kimi ələdüşməz və onun göz yaşları qədər şəfalıydı. 

Sağaldırdı o balaca dilənçi uşağın bədənindəki yaraları.

Hər dəfə həyatdan kötək yeyəndə boynumdakı o xoşbəxtliyə toxunar, təskinlik tapardım. Dəmir zirehə çevrilər, qoruyardı məni aldığım zərbələrdən.

Kimsə görməsin, kimsə əlimdən almasın deyə bərk-bərk gizlətməyə çalışırdım onu hamıdan..

Fəqət bir zaman sonra mənim dəmir zirehim zəifləməyə başladı, artıq yenə canımı yandırırdı aldığım zərbələr. 

Hətta bu dəfə daha çox yandırırdı, onun məni qorumasına alışmışdım, onun varlığına bağlanmışdım deyə.

Mənim yarım xoşbəxtliyim hər gün günəş görməsə, su verilməsə solacaq bir çiçək, hər gün ana şəfqəti duymağa möhtac körpə uşaq kimiydi. 

O susayırdı, mənsə quraq səhraydım, o şəfqət gözləyirdi, mənsə yetim-yesir uşaqdım.

Və gün keçdikcə, sulanmadıqca, şəfqət görmədikcə o yarımxoşbəxtliyin azalaraq yoxa çıxdığının fərqinə vardım. 

Suyu süfrəyə dağıdıb deyə, elə süfrə arxasındaca döyülən, ağzına qoyduğu loxması daha boğazından keçməmiş ağladılan, qarşısına qoyduqları yeməyi burnundan gətirilən balaca uşaq kimi, həyat mənim xoşbəxtliyimi də çox keçməmiş əlimdən aldı.

Allahın bəxş etdiyi o yarımxoşbəxtliyi belə çox gördü mənə.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(13.01.2025)