“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Məşhurlarla üzbəüz rubrikasında növbəti suallar Respublikamızın əməkdar artisti, xanəndə, Prezident Mükafatçısı Fərqanə Qasımovaya ünvanlanacaq. Rubrikanı Aysel Kərim aparır.
Əvvəl sənətkarlar sənətini televiziyada nümayiş etdirirdi. Tanınmış sənətçilər çox az idi. İndi gənclər sənətə demək olar ki, birbaşa sosial media üzərindən gəlirlər. Paylaşımlarını reklam edərək milyonlarla insanın önünə çıxmaq şansına sahibdirlər. Tez zamanda tanınmağı, ifalarını tanıtmağı asan bacarırlar. Siz o dövrü, yoxsa indiki dövrü qiymətləndirirsiniz? Dünya səhnələrində ifa nümayiş etdirmiş sənətkar olaraq müqayisələriniz çox maraqlıdır.
Bəli, əvvəl sənətkarlar sənəti televiziyada nümayiş etdirirdilər. Sizinlə tamamilə razıyam. Mən desəm ki, o zamanı sevirəm. O zaman da sosial şəbəkələr yox idi. Yəqin ki, olsaydı o cür olmazdı və bu gün var deyə bu dəyişim, fərqlilik özünü göstərir. Alim Qasımov danışır ki, “ xatırlayıram gənc idim rəhmətlik böyük tarzənimiz Hacı Xanməmmədov televiziyaya müraciət edib ki, “istedadlı gənc xanəndəmiz var adı Alim Qasımovdur. İstəyirəm onunla çahargah dəstgahı yazdırım” deyib amma onun bu müraciətinə müsbət cavab gəlməyib” Baxmayaraq ki, bunu Hacı Xanməmmədov deyib yenə də atamın yaşının gənc olmağına görə heç onun istedadını ölçmədən icazə verməyiblər. Əgər o vaxt icazə versəydilər belə yadigar bir əsər olardı. Çox təəssüf ki, razı olmayıblar. Amma o zamanın da böyük bir dəyərləri onda olub ki, məsələn bizim on xanəndəmiz olubsa elə onu da öz möhrünü vurmuş, tarixdə qalmış sənətkarlar olub. Onlar öz güclərinə xalqın ələyindən keçib televiziyada, istər radioda özlərini doğrulda-doğrulda, sevdirə-sevdirə gəlib böyük sənətkarlara çevriliblər. İndinin özündə onların böyük səsini biz tv-də üzlərini görməsək də bilirik ki bu hansı xanəndəmizdir. Rübabə xanım Muradovadır, Tükəzban xanım İsmayılovadır, Sara xanım Qədimovadır, Şövkət xanım Ələkbərovadır və.s həmçinin eynilə də kişi xanəndələrimiz olsun. Amma bu gün sosial şəbəkənin inkişaf etdiyi bir dövrdə bəzən biz kimlərisə adi ötürürük. Tanısaq da belə, ona sənətçi kimi baxmırıq. Yaxud oxuyan kimi kanalları çeviririk, hansınısa sevirik hansınısa sevmirik. Ancaq o zamanlar isə bütün sənətkarlar o qədər dəyərli idi və sevilirdilər ki, hərəsi bir sənət, bir tarix, bir əsər idi. Bu gün isə yüz və iki yüz oxuyanın içindən üç-dörd dənə sənətkar var ya da yoxdu, amma hamısı axına düşüblər. O bir məsəl var deyir “palaza bürün elnən sürün” Hamı o selin içində axıb gedir, inanın. Bu, əlbəttə çox üzücü və kədərlidir.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(19.12.2024)
