Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Ən dərin duyğular ən çətin anlarda yaşanır, var olur. O an gördüyün, duyduğun, toxunduğun hər şey fərqli hiss etdirir. Halbuki hər zaman fərqlisən, özəlsən. Ancaq çətinlikdə bir başqa “sən” baş qaldırır içində. Bu, səni həm güclü, həm də zəif hiss etdirir. Həyatın axarında çox şeyi olduğu kimi hiss etmir, görmürük. Ancaq bir çətinlik gəldimi – bir sarsıntı, bir itki, bir məğlubiyyət – sanki hər şey dəyişir.

Gördüyün, duyduğun, toxunduğun heç nəyi hiss etmirsən. Bu, səndə bir az qorxu, sarsıntı, bir az da ümidsizlik yaradır. Dibə batmış bir qayıq kimi hiss edirsən. Sanki bir zamanlar səni üfüqlərə daşıyan o qayıq indi yükün ağırlığı altında yorulmuş və suya təslim olmuşdur. Duyğuların, düşüncələrin, xatirələrin bir-birinə qarışıb. Hər şey su altından baxılırmış kimi bulanıq görünür. Sən isə susub səssizliyə çəkilirsən. Sözlərin boğazında düyünlənir. Və anlayırsan ki, ən böyük fırtınalar xaricdə deyil, daxilində, içində baş verir. Amma bəlkə də bu səssizlik bir başlanğıcdır. Bəlkə də hər şeyin dibindən başlanır həqiqi yüksəliş?

Bəzən dibi görmədən üzdə qalmaq mümkün olmur. Qayıq dibə batmış ola bilər, ancaq sənin içində yenə də üfüqlərə doğru yol almaq istəyən bir “sən” var. Sadəcə o səsi dinləmək və o işığı taparaq yol almaq qalır.

Sən də özünü itirmədən özünü tapmağa çalış...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(18.04.2025)