Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Çiyinlərimdə ölü uşaqlığım, saçlarımda itkidən düşmüş dənlər var sanki…

Küçənin ortasında dayanıb üzümdəki küləyi hiss edirəm. O külək ki, içimdə əsən fırtınaların xəbərçisidir. O külək ki, mənim olmayan bir uşaq qəhqəhəsinin səsini qulağıma gətirir. Həmin uşağın səsini… Mənim uşaqlığımın.

O ölüb.

Yox, qəfil yoxa çıxmayıb, bir faciə ilə də bitməyib. Sadəcə, sakitcə öldü. Bəlkə də, mən öldürdüm onu – tələsmək istəyirdim, böyümək, kimsənin mənə “sən hələ uşaqsan” demədiyi bir dünya istəyirdim. Amma heç kim demədi ki, uşaq ölərsə, onun cəsədini bir ömür çiyinlərimdə daşımalı olacağam.

İndi saçlarımda onun ağı var. Uşaqlığımın dəfn mərasimindən qalan tək yadigar budur – vaxtsız ağaran bir neçə tel. Hər biri bir xatirənin kədərli nəğməsi. Birincisi, axşamüstü günəşi altında oynadığım sonuncu günün xatirəsi. İkincisi, gözlərimdəki parıltının ilk dəfə söndüyü an. Üçüncüsü, çəkinmədən soruşduğum sonuncu “niyə?”nin cavabsız qaldığı gün.

Güzgüyə baxıram. Orada uşaqlığımın izini axtarıram. Amma o yoxdur. O, mənimlə danışmır artıq. Qəmgin baxışlarımla göz-gözə gəlmək istəmir. Sanki mənim onu unudacağımı bilirdi və buna görə incik getdi.

 Əllərim saçlarıma gedir, o ağ telləri qoparmaq istəyirəm. Amma əlim titrəyir. Çünki qorxuram… Bəlkə, həmin ağ tellərdən birini çəkib çıxarsam, uşaqlığımın sonuncu nəfəsini də boğacağam. Bəlkə, onu birdəfəlik unudacağam.

Ona görə də toxunmuram. Qoy qalsınlar.

Çiyinlərimdə ölü uşaqlığım, saçlarımda onun ağı – qoy bu yük məni sıxsın, amma unutdurmasın. Çünki uşaqlığımın ruhu mənim içimdə yaşamağa davam edəcək. Mən nə qədər irəli getsəm də, o, çiyinlərimdən baxıb məni izləyəcək.

Bəlkə bir gün… bəlkə bir gün barışarıq.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(03.04.2025)