Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Niyə həmişə bir yol axtarışındayıq?

Həqiqətən hər zaman bir yol varmı?

Yoxsa yol da, yolçu da bizik?

Mən bu sualların içində yox olmaq üzrəyəm. Tükəndiyimi hiss edirəm.

Tükənmişlik insana nə qazandırır? Yeni bir varoluş, yoxsa varlıq içində var olub da yox olmağı?

Niyə mən bir yol axtarışındayam? Bəs dayanmaq? Bir yerdə dayanıb gözləsəm nə olar? Bir quru ağac kimi məhv olmağımı gözləsəm? O zaman nə vaxt gəlib yetişəcək? Gözləmək də məni yormazmı? Mən nə gözləməyi, nə də yol tapmağı bacarıram. Hər yol axtarışında bir az daha yox oluram, hər dayandığımda bir az daha məhv oluram. Və ən əzablısı da budur: yenə ölmürəm.

Məni yaşadan ruhum məni tərk etmək istəmir. Bədənim ona ağırlıq etsə belə, o, məni daşımaqdan usanmır. Məndən nə istədiyini anlaya bilmirəm. İçimdəki boşluq bu dünyaya sığmır. O boşluğu heç nə doldurmur.

Həyat piyada keçidindəki ağ-qara xətlər kimidir. Bir addımını ağın üstünə qoyarkən, o biri addımın qaranı göstərir. Həyat heç zaman nə tam ağdır, nə də tam qara. Həyat bir az da göyqurşağı kimidir. Nə vaxt hansı rəngi sənə göstərəcəyini bilə bilməzsən. O, özü sənə hər rəngdən pay ayırır.

Bəlkə də həyat işıqfor rənglərindən ibarət olsaydı, hansı yolu seçəcəyimizi daha yaxşı bilərdik.  Amma, bəlkə də elə bilməmək yaxşıdır, çünki hər seçim, bir itki deməkdir. Hər yolun sonunda bir boşluq var. Sonsuz bir yol yoxdur. Həyat bir addım daha atmaqdan ibarət olsa da, bəlkə də heç bir zaman varlığı anlamayacağıq.

Beləliklə, bu yol heç bitməz, amma biz onun içində itib gedəcəyik.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(25.02.2025)