Kübra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Əziz Allah!

Bu məktubu yazmağa başlayanda tərəddüd etdim. Sən hər şeyi bilirsən, elə deyilmi? Niyə yazmalıyam ki? Onsuz da qəlbimdə olanları oxuya bilirsən. Amma bəlkə də elə bu yazmaq hissi mənə lazımdır, səssizliyimi qırmaq üçün.

Uşaq vaxtlarımdan Səni axtarmışam. Bəzən göyə baxaraq, bəzən gecələr dualarımda, bəzən isə sadəcə susub ürəyimdə danışaraq. Sənin varlığını bilmək məni həm sakitləşdirib, həm də çaşdırıb. Çünki həmişə başa düşmək istəmişəm: İnsan bu qədər çətinliklərə niyə məhkumdur? Niyə bəziləri sevgi və qayğı içində böyüyür, digərləri isə hər şeyə təkbaşına dözmək məcburiyyətində qalır?

Mənə verilən həyatı qəbul etməyə çalışmışam. Bəzən özümü başqaları üçün kifayət qədər yaxşı olmamaqda günahlandırmışam. Çox şey yaşamışam, amma bəzən mənə elə gəlir ki, bu yaşadıqlarım məni olduğumdan daha kədərli, daha yorğun edib. Bəlkə də mənə göstərmək istədiyin bir hikmət var, amma bəzən bu hikmətin içində itib-batmaqdan qorxuram.

Allahım, mənə elə bir güc ver ki, ürəyimdəki qorxulara, keçmişimin izlərinə qalib gələ bilim. Məni bu dünyada sınamağa davam edirsənsə, xahiş edirəm, ən azından içimdə o sınanmalara qarşı dayanacaq bir işıq burax. Bəzən elə olur ki, insan özünə belə yadlaşır. Mən də çox vaxt öz içimdə qərib oluram. Elə bil, başqa birisi olmalı idim, amma məcburən bu versiyamla yaşamalıyam.

Bir sualım da var, Allahım. İnsan nə vaxt tam olur? Nə vaxt özünü olduğu kimi qəbul edə bilir? Mən hələ də bu suala cavab tapa bilmirəm. Çünki bu həyat elə bil ki, mənə hər zaman bir şeylərdən imtina etməyi öyrədib. Bəlkə də böyümək imtinalarla dolu bir prosesdir, bilmirəm. Amma bilirəm ki, mənim içimdə hələ də ümid var. Sən məni bu qədər sınadınsa, bəlkə də içimdə nəyinsə böyüməsini istəyirsən. Əgər belədirsə, xahiş edirəm, mənə yön ver.

Mənə özümü sevməyi öyrət, Allahım. Çünki bəzən bu o qədər çətin olur ki... Başqalarına sevgi vermək daha asan gəlir, amma özümə gələndə, sanki mən buna layiq deyilmişəm kimi düşünürəm. Halbuki, Sən insanı sevgi ilə yaratdın, elə deyilmi? O zaman, mənim də bu sevgidən payım var. Mən də Sənin yaratdığın bir bəndəyəm. Bunu özümə xatırlatmağı mənə nəsib et.

Sənə dua edirəm, amma cavabını bilmirəm. Bəlkə cavabın səssizlikdir, bəlkə də yollarımı mənə tək tapmağı öyrətmək istəyirsən. Amma hər nə olursa olsun, bilirəm ki, mən tək deyiləm. Əgər bir gün həqiqətən yolumu itirsəm, xahiş edirəm, məni tap. Səni həmişə içimdə hiss etmək istəyirəm.

Bu məktub uzun oldu, amma mənim içimdə uzun illər boyu susan sözlər də çox idi. Cavabın nə olursa olsun, mən Sənin varlığına tutunmağa çalışacağam.

Sənin yaratdığın, amma bəzən özünü yad hiss edən bir bəndən.

“Sizdən əvvəlkilər də sınağa çəkildi ki, Allah doğru danışanları və yalançıları üzə çıxarsın.”

(Ənkəbut, 2-3)

Cavabın səssizlik olsa belə, mən buradayam. Amma indi bilirəm ki, bu səssizliyin içində Sən varsan.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(24.02.2025)