Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Hər şey adi bir gün kimi başlamışdı. Günəş pəncərədən otağa dolmuş, külək pərdələri yavaşca yelləmişdi. Heç nə fərqli deyildi, amma bəlkə də mən fərqli bir şeyin olacağını hiss etməli idim.

İnsan sevdiyi ilə son görüşünün gəldiyini bilsə, daha uzun qucaqlayar, daha çox baxar, daha çox danışar, elə deyilmi? 

Amma mən bilmirdim…

O gün səni son dəfə gördüyümü bilmirdim. Bəlkə də ona görə sözlərim yarımçıq qaldı, bəlkə də ona görə baxışlarımı daha uzun saxlamadım. Gedişin adi bir ayrılıq kimi göründü – elə ayrılıqlar ki, ardınca qovuşmaq həmişə var. 

Amma bu dəfə yox idi.

Sən mənə baxıb gülümsədin. O gülüşündə həyat vardı, ümid vardı. Həmişəki kimi isti idi, amma indi düşünəndə o gülüşdə bir vida gizlənmişdi. O zaman bunu görə bilməmişdim. “Sonra danışarıq,” dedim. Sən də başını yüngülcə tərpətdin. Amma o “sonra” heç gəlmədi.

 Həyatın nə qədər qəddar ola biləcəyini o gün başa düşdüm. Hər şey bir andaca dəyişdi. Sənin yoxluğun qəfil külək kimi həyatımdakı hər şeyi alt-üst etdi. 

Hər gün özümə sual verirəm: “O gün səni son dəfə gördüyümü bilsəydim, nə edərdim?” Daha çox danışardım? Əllərini daha uzun tutardım? Baxışlarımı səndən ayırmazdım? Həyatın məndən oğurlamaq istədiyi hər saniyəni sənə həsr edərdim?

Amma o gün… O gün səni son dəfə gördüyümü bilmirdim. Sözlərimi yarımçıq qoydum, hisslərimi tam ifadə etmədim. İndi düşünürəm ki, bəlkə sən bunu gözləyirdin, bəlkə də mənim fərqində olmağımı istəyirdin. Amma bilmədim, anlayamadım.

İndi hər səhər o günü xatırlayıram. Sənin gülüşünü, baxışlarını, hətta ətrini. 

Səni o qədər aydın xatırlayıram ki, sanki hər an içimdə yaşayırsan. Amma hər dəfə də öz-özümə deyirəm: Kaş ki, o gün səni son dəfə gördüyümü bilsəydim…

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.01.2025)