Leyla Səfərova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

26 Fevral, 1992

Düşün. Tam da orada başlayacaq hər şey. Bir səhər açacaqsan gözlərini və səndən geriyə heç nə qalmayacaq. Səni sən edən hər şeyi itirmiş olacaqsan. Əslində, bəlkə də elə o gündən sonra başlayacaq sənin mübarizən. Bəlkə də elə o gündən sonra qalib olmaq nədir, öyrənəcəksən. Bütün həyatın sadəcə bir neçə dəqiqə, bir neçə saatdan asılı olacaq...

Günlərdir küçədən gələn güllə, qışqırıq, acı səsləri, qan qoxusu kəsilmirdi. Nə müharibədən, nə də atadan xəbər yox idi. Tozanaqdan göz gözü görmürdü. Onsuz küçəyə çıxmanın da mənası yox idi, hər kəsi əcəlin qucağına atırdı bu acımasızlar. Ev də çox güvənli deyildi, amma nə isə... 

Əslində bu xalq öyrəşib müharibəyə, savaşmağa. Amma nə qədər zaman keçir keçsin, dövr nə olur olsun, ölüm ağırdır...

Nəhayət bugün sükut vardı küçədə. Səhərdən səs-soraq yox idi. 

Aylin gözü qapıda Adəmi görmək istəyirdi. Ancaq nə gələn vardı, nə də Aylinin ümidi. Yan otaqda 3 yaşlı Muradın ağlama səsi xaric heç bir səs yox idi küçədə. Sanki bütün dünya dağılmış, bəxtəbəxt bir onlar sağ qalmışdı. 

Qapı döyüldü. Gəldi... Adəm gəldi!

"Aylin, cəld hazırlaş, gedirik."

"Hara? Nə oldu, nə baş verir? Adəm, yaxşısan?"

"Yox. Ermənilər hər yeri tutur. Canımızı qurtarmaq üçün qaçmaqdan başqa çarəmiz  yoxdur. Muradı götür, tez ol."

Getdilər. Doğma yurdlarını buraxıb getdilər. 

"Qapını bərk bağla. Bəlkə..."

İl 2023. Sentyabr

"Murad, hardasan? Hamı bizi gözləyir. Getmirik?

"Gəldim, gedək. Evin açarını axtarırdım."

"Hə, gedirik... Nurlan sənin evini görəcək, sənin doğulduğun evi görmək üçün elə mən də səbrsizlənirəm."

"Oğlum, gəl. Gedirik yurduma."

İllər öncə ermənilərin hücumlarından qaçarkən bir ayağını itirən 3 yaşlı Murad indi ailəsi ilə Xocalıya qayıdır. "Bəlkə"ni əkiblər və bu səfər bitib. Onlar yurdlarına qayıdır.

Xocalı. Küçələrdə 31 il öncədən qalan töküntüləri gördükcə insanın qanı donur. Muradın gözünə dağıntılar arasında bir oyuncaq ilişir. 6 yaşlı bacısı Sevincin gəlinciyi...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.10.2023)