Şəfa Vəli, “Ədəbiyyat və incəsənət”
İki reyhan şitilinin arasındakı boşluqda yağışdan sonra bir ovucluq gölməçə yaranmışdı. Günortadan sonra ağacların əhvalını soruşmağa gəlmiş meh gölməçəni dalğalandırmağa ürək eləmirdi. Çoxdan bilirdi ki, bəzi düşüncələr təkadamlıqdır...
Meh bir az zoğal ağacının başına dolandı, yeni-yeni özünü göstərən sarı çiçəklərə öz aləmində məsləhət də verdi:
-Tələsməyin tökülməyə! Etdiyiniz fədakarlığı həyatın qanunu bilir insanlar.
Sonra gilas ağacına baş çəkmişdi:
` -Tumurcuqlarını yarpaqların altında gizlətmə. Əksinə, onların bolluğunu insanlara göstər ki, səni lazımsız bilib kəsməsinlər.
Yönünü əncir ağacına çevirən meh reyhanların arasındakı balaca gölməçədə əlvanlıq gördü. Yaxınlaşdı. Barmaq boyda üç kağız gəmi baş-başa vermişdi gölməçənin üzündə; sarı, yaşıl və qırmızı rəngdə idilər. Meh dayandı, onların burada nə gəzdiyini anlamaq istədi. Ha dilləndirsə də, kağız gəmilərdən səs çıxmadı. Handan-hana gölməçə peşman-peşman pıçıldadı:
-Dəymə onlara... Öz dünyasını rəngləndirməyə çalışan bir qadın düzəldib onları.
-Bəs sən niyə üzgünsən? –meh soruşdu.
-Qadının məni göl bilib kağız gəmilərini qoynuma itələməyi öldürür məni...
Meh tələsik özünü əncir ağacına çatdırdı, onun iri yarpaqlarının arasında gizləndi. Yarpaqlar onu eyninə almadı, amma iki yarpağın arasındakı hörümçək toru titrədi. Bu dəfə ölmək sırası mehdə idi-hörümçək toru onu külək bilib qorxmuşdu...
(2024)
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(06.02.2025)
