“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı yaşı 35-ədək olan şairlərin şeirlərinin dərcini davam etdiririk. Bu gün növbə Şəhriyar del Geraninindir.
KÜLƏK ŞEİRİ
Kirli köynәyimi yumuşdu anam,
külәk bulamışdı... nә bilsin külәk?
Mәnsә hirslәnmişdim anama onda,
anam ağlamışdı... nә bilsin külәk?
Bir gün dalaşmışdım qonşu uşaqla,
Üstәlik, anasın söymüşdüm onun.
Oysa hikkәsindәn bir yekә torba
yarpaq tıxamışdı buxarımıza.
Sobamız yanmadı fevral gecәsi,
çayım soyuq oldu, atamız qrip,
mәn dedim: “Külәyin işidi, yәqin...”
Anam da inandı,
nә bilsin anam? –
“Yiyәsi ölsün bu külәyin” – dedi.
O vaxtdan yiyәsiz qalıb
külәklәr,
bu yetim külәklәr nә
bilsin axı...
Sәn üşümәyәli ikinci qışdı,
ay Allah, kәs görüm, bu nә yağışdı?!
Yığışdım özümә, elә yığışdım,
para buğdasına söykәnib yatan
qarışqa misalı elә yorğunam...
Soruşma neçәnci qәrib soyuğun,
neçәnci dostumun uzaqlığıyam.
Hәminki qayğıdı bu tifil qayğı,
kirpiyimә qәdәr yorğunam, anam...
Bir pişiyim dә yox qucaqlayası,
qucağım sinәmdә bayquş yuvası,
barı dost da ölmür yas saxlayasan,
hamı salamatdı, hamı yaxşıdı!
Di gәl darvazanı külәk açdımı,
Bu darıxmaq ki var, itin balası!
Hәr gün qapımızda gәlib ulayır.
Yox әşi, nә külәk... nә bilsin külәk?
Kirli köynәyimi yumuşdu anam,
külәk bulamışdı... nә bilsin külәk?
Mәnsә hirslәnmişdim anama onda,
anam ağlamışdı... nә bilsin külәk?
XATIRLANMAĞIN ŞEİRİ
Elə nigaranam – səndən nigaran,
yaşaram ömürdən-gündən nigaran.
Qayğına qalıram öz aləmimdə –
nə vaxt soyuqlasan, çay dəmləyirəm.
Ürəyim əlimdə, canım əlimdə
yanına gəlirəm, gülümsəyirəm.
Deyirəm, "Darıxma, yaxşı olacaq...".
Yaxşı olmayacaq, özün bilirsən.
Sən özün bilirsən necə olacaq...
Sən özün bilirsən necə olacaq,
zalımın zülmü çox, məzlumun ahı.
Sən özün bilirsən necə olacaq,
kimin boynunadı kimin günahı.
Şahid çağıraram ora Allahı,
mən sənin üstünə günah almaram.
Nə qədər istəsən,
neçə istəsən,
mən özüm yanaram, necə istəsən,
heç bircə tikə də sənə qalmaram.
Eh... Sənə bu qədər uzaq olunca,
günəşə su qədər uzaq olunca,
gedib dayanaram külək tərəfdə,
saçını öpərəm külək tərəfdən.
Beş-on xatirəyə ümid olmaram,
sən necə istəsən,
hardan istəsən,
yadına düşərəm haçan istəsən.
Mən belə sevirəm, unudulmaram...
DEKABR ŞEİRİ
Nә uzaq küçәlәr vardı uşaqlığımızda,
nә uzaq şәhәrlәr oldu sonralar.
Böyüdükcә dәyişir uzaqlar da,
küçәlәr dә,
küçә-küçә,
şәhәr-şәhәr uzaq olur adamlar...
Sәn dә bir küçә seç getmәzdәn öncә,
bir şәhәr şeç unutmağa,
bir uzaq seç darıxmağa,
sәn dә getmәzdәn öncә
bir az dәyiş,
bir az uzaq ol,
sonra get.
Bu qәdәr yaxşıykәn getmә, nә olar,
bilirsәnmi, çәtin olur yaxşıların gedişi...
Ən sonuncu dostum da әclaf çıxmamış,
bilirsәnmi,
axşam düşmәmiş,
şәr qarışmamış getmә.
Çәtin olur yağışlarda son görüş,
parklarda skamyalar qurumamış getmә...
Sәn bilmirsәn,
çәtin olur payızlarda darıxmaq.
Ən sonuncu yarpaqlar da düşmәmiş,
torpağa qarışmamış,
bir az qal, nә olar,
getmә qış çıxmamış,
qış çıxmamış getmә...
Sәn bilmirsәn,
indi mәn,
Allahdan nә üçün yox,
kimin üçün yaradıldığımı soruşuram.
Bir az da sәbrin olsun,
mәni ömrümün sonuna ötür,
sonra get.
Sәn bilmirsәn,
indi mәn adamlarçün yox,
әşyalarçün darıxıram.
Bir az da sәbrin olsun,
qәbrim üstdәn yaylığını götür,
sonra get.
Daha mәn gәlәcәkdәn yox,
keçmişdәn nigaranam.
Bir dә gördün heç kәs yadına düşmür.
İndi sәnә “qal” demәyim
sәninlә bütün keçmişlәrdә
yanaşı görünmәk istәyimdi,
arzular da canavar kimidi – әhlillәşmir!
Sәndәn sonuncu istәyim:
mәni xatırlasan,
kimsәsiz, boş qalmış otaq kimi xatırla.
Sәndәn sonuncu istәyim:
mәni xatırlasan,
uzaqlarda qәzaya düşmüş
sәrnişinsiz qatar kimi xatırla.
Heç bilmirәm, torpaq suyu içirsә,
adamları neynir?
***
Qәfil qәribsәyir adam –
qayıdırsan oturduğun stulun ağac vaxtına,
görürsәn budaqların hәr haçasında bir yuva,
içindәәtcәbalalar civildәşir...
Qәfil qәribsәyir adam –
qayıdırsan sevgilәrin uşaq vaxtına,
görürsәn müharibәdә itkin düşmüş әmin
sol yanağından bir çimdik götürür
vә gülümsәyәrәk çıxıb gedir.
Yanağından bir çimdik dә belәcә itkin düşür...
Qәfil qәribsәyir adam –
qayıdırsan yatağının beşik vaxtına,
görürsәn tәrlәmisәn, anan әynini dәyişir,
görürsәn tәrlәmisәn, anan әynini dәyişir,
görürsәn tәrlәmisәn, anan әynini dәyişir...
Vә qәfil әllәrini tutub saxlayırsan!
Mənim ixlasım
Əlhәmdu-lillahi Rәbbil-alәmin,
dәnizlәrin uzağında gözdәn itәn gәmilәrin,
günәşlәrin, külәklәrin, bihudә keçәn günlәrin
peşmanlığından sığındım sәnә.
Dalğalar da sahilә danışar sirrini dәnizlәrin,
yosunlar necә rәqs edәr balıqların nәğmәsinә?
İhdinәs-siratәl-müstәqim…
Yanlışım yox, mәhzun gözlüm,
mәn daim sәni sevdim.
And olsun yeddi sәmaya,
yeddi rәngә,
yeddi yerә,
getdi ömür birdәn-birә
birdәn otuza, otuzdan әlliyә,
bölündü aylara, günlәrә, tәqvimlәrә,
bölündü qayğılara, havaya, suya vә sairәyә...
İyyәkә nә budu vә iyyәkә nәstәin...
Bax necә dә tәlәsirsәn yanımdan getmәyә,
gözümdәn itmәyә.
Bilirәm, әvvәl-axır unutmalısan mәni,
unutmalısan bu oyuncaq ev-eşiyi,
qollarımdan getmәlisәn әvvәlcә,
atmalısan bu beşiyi.
Böyümәlisәn, tәrk etmәlisәn hamını.
Mәn dә çıxmalıyam axı burdan әvvәl-axır,
daha qorxum da yox adamlardan.
Mәni öldürmәk üçün bu quyuya atanlar
qorudular canavarlardan.
İnnәl insanә lәfi xusr...
Mәn sәni bir yol qazandım, hәr gün itirdim.
Mәn özümü sәndә gördüm, sәndә sevdim,
mәn özümü sәndә tanıdım, sәndә tapdım,
qorxuram bir gün olmasan,
dostlarım, doğmalarım,
nә atam, nә bacılarım,
heç kimsә mәni xatırlamasın.
...Əllәzi yuvasvisufi sudurin nas.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(02.12.2024)
