“Ədəbiyyat və incəsənət” portalı bir gənc xanımın və bir gənc bəyin şeirlərini qoşa təqdim edilir.
Nuranə TƏBRİZ
ZÜLMƏTİN QUCAĞINDA
...Və elə dərdlər də var, ağır olur çəkisi;
Nə bitməyi mümkündür, nə də daşımaq olur.
Ruh da var ki, ağrısı meydan oxuyur cana,
Nə əcəl yaxın gəlir, nə də yaşamaq olur.
Şehli xatirələri baxışına çəkəsən,
Kimsə görməsin deyə, yumasan gözlərini.
Güləsən “arsız” kimi taleyinin üzünə,
Ağlayasan gizlində qucaqlayıb dizini.
Hara getsən, qaçaraq döndüyün o otaqda
Təkliyini görüncə divarlar üzə durar.
İşığı yandırsan da zülmətin qucağında,
Taleyin şamı yanmaz, soban şaxta sovurar.
Dərd özü də bir dərdir, dərdi gizləmək betər,
Təsəllisi xoş gəlməz doğma bildiklərinin.
Güc aldığın güclərə məcbursan güc olmağa,
Hesabı yarım qalar üzə güldüklərinin.
Əziz YAQUBZADƏ
GİZLƏNPAÇ
Səndən sonra hamı bir az yarımçıq,
Səndən sonra hər şey çiydi bu evdə.
Səndən sonra elə küskün böyüdüm,
Xoş söz də xətrimə dəydi bu evdə.
Döşəməsi soyuq oldu bu evin,
Səndən sonra divarları qızmadı.
Nə vaxt biri getməyindən danışsa,
Bu qış gəlmiş evdə qəlbim sızladı.
Bir gün hamı yoxluğunla barışdı,
Bircə mən saxladım səni içimdə.
Sənin qəbrin üstə gedəndə belə
Mən səni axtardım evin içində.
Mən səni axtardım gecə yatanda,
Səhər anam məni oyadanda da.
Mən səni axtardım məktəbdən evə
"Quyruqlu beş" alıb qayıdanda da...
Özüm öpdüm qanayan barmağımı,
Heç kim gəlib göz yaşımı silmədi.
Mən hətta gizlənpaç oynayanda da
Səni axtarırdım, heç kim bilmədi.
Harda xoşbəxt ailə tablosu gördüm,
Gözüm həsrət ilə daldı uzağa.
Nə gizlədim, mən paxıllıq edirdim
Atasıyla oynayan uşaqlara.
İndi də ümidim tərdi, təzədi,
Sanıram, hardansa mənə baxırsan.
Bəs indi gözümü yumsam, səninlə
Gizlənpaç oynasaq, görən, çıxarsan?!
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(27.11.2024)
