Könül, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Səni xatırlamaq... Ayrılığın ən müdhiş anı. Min illərdir şairlər bu anı nəzmə çəkirlər. Burda kədər o qədər uludur, səni mütləq kövrəldəcək. qəhərləndirəcək.

Rubrikamın daimi qonağı, Cəlilabadda yazıb-yaradan şair Əlizadə Nuridə bəs “səni xatırlamaq” nə cürdür? Gəlin baxaq.

Səni xatırlamaq

           qaranlığa  ilişəndə

            Əlimdən yapışan ay işığıdı,

            qışın oğlanında yay işığıdı.

Səni xatırlamaq

        Solmuş bir yarpağın 

        qəfil yaşıllaşmasıdı.

        Bir damlanın daşmasıdı!

Səni xatırlamaq

        avqust istisində

       içdiyim sudu,

   üstünə gün düşmüş arzudu.

Səni xatırlamaq

    bir ac göyərçinin 

       dimdiyində dəndi,

    Bir bütöv vətəndi!

Səni xatıramaq

       qar altından boylanan

            çiçək misalıdı,

         yağışa  qol açan səhra halıdı.

Səni xatırlamaq 

      İynənin ucundan keçməkdi.

          bu dünyanın suçundan

                            keçməkdi

              Səni xatırlamaq.

Səni xatırlamaq

        Zühur etmiş haqdı,

 Qəfəsə meydan oxumaqdı!

Səni xatırlamaq

Ayrılığa ağrıdı,

Ölümə lağlağıdı...

Səni xatırlamaq

       qara dərdin üzünə 

         ağ çıxmaqdı.

      Sürət qatarının altından 

                      sağ çıxmaqdı

                Səni xatırlamaq...

Səni xatırlamaq

   ala buluddan yuxarı

       oturmaqdı,

   göy üzünə göz vurmaqdı!..

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.11.2025)