“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə yaradıcılığı rubrikasında Ağdam Dövlət Sosial İqtisad Kollecinin tələbəsi Nuray Fərzəliyevadır.

Kitabxananın köhnə taxta döşəməsi ayağımın altında cırıldadı. Həraddımım sanki illərin yorğunluğunu xatırladırdı.İllərin, həyatın, içimdəki səssiz savaşın… Rəflərin arasında, tozun, sükutun və xatirələrin içində itmiş kimi gəzirdim. Əlimin titrəyərək toxunduğu kitab Cəlil Məmmədquluzadənin “Ölülər” əsəri sanki məni çağırırdı.

 Kitabın qabığı soyulmuşdu, kağızları saralmışdı, amma elə bir ruh var idi içində, sanki orada zaman ilişib qalmışdı. Əsəri vərəqləyəndə, içindən bir vərəq sürüşüb yerə düşdü. Kağız saralmış, küncləri cırılmışdı. Üzərində qarışıq və solğun əlyazması vardı, bəlkə də birisinin son yazdığı cümlələrdi. Yanında isə kiçik, köhnə bir foto.

Fotodakı qadın gülümsəmirdi, amma baxışı isti idi. O gözlərdə elə bir işıq vardı ki, mənə bir şeydemək istəyirdi,“dayan, hələ bitməyib…” deyə…

 Oan ürəyimdəki səssiz qaranlıq bir az titrədi. Bəlkə də, dedim, ölmək istəyən insan, sadəcə içində ölmüş bir hissi axtarır.

 Axşam şəhərin küçələrinə düşdüm. Foto əlimdə, gözlərim yerdə, amma qəlbim sanki onu izləyirdi. Yolum bilmədiyim bir küçəyə çıxdı. Gecənin sakitliyində, sarımtıl işıqlar altında bir kitab dükanı gördüm. Vitrindəki şəkil… Eyni qadın. Eyni baxış.

 İçəri girdim. Hər şeyköhnə idi sanki zaman buraya girməyi unutmuşdu. Taxta pillələr, köhnə masalar, amma içini isidən bir qoxu – kağız, mürəkkəb, keçmiş… Qarşıma çıxan qadın, yaşlı bir qadın, bir nənə qiyafəsində gözlərini mənə dikdi. Onun baxışlarında min il danışmamış hekayələr vardı.

 “Əlyazmanı oxuya bilməyəcəksən, balam,” dedi. Səsi asta, amma ürəyə toxunan idi. “Çünki o yazı hələ sən yazmamışdan əvvəl sənin içində doğulmuşdu. Sənin hekayəndi o. Hələ başlamamış bir sonluq…”

 Nə dediyini o an tam anlamadım. Amma sakitcə oturduq. Söhbət etdik. Susduq. Dinlədik. O danışdıqca mənim içimdə qırıq-qırıq səslər birləşdi. Gözlərim doldu, çünki o dedikcə, mən unudulmuş parçalarımı xatırlayırdım. 

Bəzən insan bir sözdə tapır özünü. Bəzən isə bir baxışda.

Səhər açılmağa yaxın, nənə mənə köhnə bir dəftər uzatdı. Üzərində yazı yox idi. Amma sanki mənim adımı pıçıldayırdı.

 “İndi sənin növbəndir,” dedi. “Hər kəsin hekayəsi bir başqasının ümididir. Yaz… amma yalnız sözlə yox. Ruhunla yaz.”

 O gündən sonra yazmağa başladım. İlk səhifəni yazanda əllərim əsdi. Çünki bu, sadəcə bir yazı deyildi. Bu, mən idim. Qırılmış, sükutla tikilmiş, amma hələ də nəfəs alan mən.

 Bəzən ağlayaraq yazıram… Kağız göz yaşlarımla islanır. Bəzən gülərək… Gülüşlərim vərəqlərə hopur. Amma bilirəm ki, mənim son səhifəm hələ yazılmayıb.

 Çünki həyat heç birimizin son səhifəsini əvvəlcədən yazmaz. Biz yazdıqca, yaşadıqca, düşsək də qalxsaq da, o səhifə boylanar gələcəkdən.

 Bu gün də yazıram. Yazıram ki, bir gün kiminsə əlinə mənim yazdığım bir vərəq düşsün. Və o insan da desin: “Həyat bitməyib. Hələ də yazılası səhifələr var…”

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.06.2025)