İlkin Vəliyev, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün
Bu gün oxuculara iki yeni şeirimi təqdim edirəm. Onlar bir qədər ənənəvi deyil. Onlarda işıq axtarmaq boşunadır, onlarda daha çox zülmət var. Amma ən kəskin zülmət də lazımdır ki, bir noxud boyda işığın dəlisinə çevriləsən.
DÖRDÜNCÜ BARMAQ
Bəh-bəh…
Nə pis oldu.
Dərdlərimə vaxt ayırmağım.
Nəhayət nifrət etdiyimi tapdım özümdə.
Ən doğma yadlara,
ən yad doğmalara and olsun ki,
insan doqquz barmaqlı qalanda,
misralarını nişanlandırıb,
şeirləri ilə evləndirir.
Həmin o barmaqsa, xatirələri dilləndirir.
Atama qismət olmayan sevgi
mənə də qismət olmadı.
Bilirəm…
İndi bizi “Heç nə” yoracaq.
Sənsə getdin
mənim sərhədlərimi kim qoruyacaq?
Böyüdün xoş gününü gördüm…
Böyüdün ən xoş gününü gördüm.
Atalığımı bəyənmədin.
Öz sevginlə öyünmədin.
Dama-dama böyütdüyümü
aldılar əlimdən,
hansı söz çıxsa da dilimdən,
yıxılacaqsan
uşağının yatağından,
sevgilərin otağından,
sıxılacaqsan silahın darağından
olanların yaddaşına.
Yalvaracaqsan xatirələrin qardaşına.
Səni keçmişin qulağından tutub
aparacaq o biri otağın başına.
Nişanlar yəqin ki sevgidən bezir.
Ona görə də, ümidlər
dördüncü barmağı kəsir.
İndi rəhmət diləyirəm
bir şairin kitabına,
bir əyyaşın içilməyən şərabına,
sən isə tapşırıram günahkar savabına.
İndidən sonra yüzlərlə şeir tüpürəcəm
sənin şərəfinə…
ŞEİRİYYATIN SONUNCU ŞEİRİ
Mənə düşman kimi baxmağını istəyirəm
peşman kimi yox.
Sən düşmanım olanda,
sən sən kimi olursan.
Sən peşman baxanda mənə dönüşürsən.
İndi hər xoşbəxt ailəni
bizə oxşadıram.
Sənsə düşünürəm ki,
getdiyin hər yerdə
ofisiantlara bəxşiş verəcəksən.
Sənə mənim xidmət etdiyimi düşünəcəksən.
Xəyallarımız naminə
etdiyim xidmətlərə bəxşiş düşməyəcək.
Artıq sənə yazmalı olduğum
ən pis şeiri yazacağam.
Yəqin ki, bu gündən sonra
çətin qələm alam əlimə.
Bir də ki, hər cücəni əzizləyəndə
ona “Göyərçin” deyəcəyəm.
160 nömrəli avtobusa
həmişə səninlə minəcəyəm.
Sən mənim ən düzgün səhvimsən.
Daha sən mənim güvənməmək vərdişimsən.
Sənə xəyallarla yox,
uşaqlarınla oynamağı arzu edirəm.
Sən yaxşı ana olacaqsan.
Yaxşı ana, yaxşı insan olmaqdan
daha asandır çünki.
Səni bağışlayıram
Atalıq haqqımın xatirinə.
Sənə xoşbəxt ol - deyirəm
insanlıq haqqımın xatirinə.
Mən hər şeyin
yaxşısını bildiyimi düşünürdüm.
Ta ki, xırda bir xatirə
mənimlə lağ edənə qədər.
Bizi gözəl unut.
Bizi gözəl gizlə
ər qınağından.
Bizi gözəl anlat
övladından, uşağından.
Çünki biz sənin tək uğrunuq.
İkimiz də
başqa həyatlara vurğunuq.
İndi isə sənə əlvida deyirəm…
Torpaqdan bir sümük çıxardıb
qucaqlamaq istəsəm də.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(05.06.2025)
