“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə yaradıcılığı rubrikasında bu gün sizlərə Ağdam Sosial-İqtisad Kollecinin tələbəsi Gültəkin Məmmədovanın hekayəsi təqdim edilir. Mistik abu-havaya bürünmüş tineycer ədəbiyyatı. İnanırıq ki, rubrikanın əsas oxucu kontingenti olan tələbələr bu hekayəni maraqla oxuyacaqlar.

Sıradan bir gün idi. Hər kəs üçün həyat öz axarında irəliləyirdi – gözəl hava, təravətli və həzin əsən külək. Evin eyvanında oturmuş, bir fincan qəhvə içə-içə mavi səmaya baxırdım. Bir anlıq köhnə xatirələrə dalıb, istəmədən üzümə təbəssüm qondu, gözlərimdən yaş axdı. Hə, insan gülərkən də ağlaya bilər.

Gülüş səbəbim ötən günlərin – xatırladığım xatirələrin necə xoş olmasındadır. Gözlərimdən axan yaş isə bir daha o anları yaşaya bilməməkdən irəli gəlirdi. İki duyğunu bir arada yaşasaq da, zamanı geri almaq kimi bir gücümüz yoxdur.

Bundandır bəzən ötən illərin həsrətini çəkmək, o illərin bizdən alıb apardığı dəyərlərdən – yeni yaşları əlavə edərək bizdən aldığı, hər yaşımızda olan o özəl və mənalı anılardan.

Eh, bu duyğuları danışsam, çox sözlər var. Sadəcə bəzən bəzi duyğuları sözlərlə əvəz etmək qeyri-mümkündür. Bax, belə o vaxtlarda başladı sizə danışacağım hadisə.

Telefonuma zəng gəldi – dostum idi zəng edən. Açdım, salamlaşdıq, bir az söhbət etdikdən sonra ona yadıma düşən xatirələrimizdən danışdım. O da mənə qoşuldu və danışmağa başladı. Biraz uzun aradan sonra təklif etdi ki, bəlkə köhnə dostlarla yığışaq bir yerə və söhbət edək. Gözəl fikir olduğunu dedik və köhnə dostlarla əlaqə saxlamaq üçün WhatsApp-da qrup açdıq. Onlarla hər zaman getdiyimiz, gəncliyimizin ən gözəl vaxtlarının keçdiyi yerdə görüşək dedik.

Aradan keçən 2 günün ardından hər kəs o yerə gəldi və görüşdük. Hər birimiz oradaydıq. Göl kənarında, yaşıl bir yer idi. Hər kəs üçün odun parçasından düzəlmiş oturacaq yerə bərqərar olmuşdu. Hər kəs oradaydı, sadəcə bir nəfər yox idi – Leyla.

Leyla qrupumuzun ən pozitiv və ən şən qızı idi. Onu 2 il əvvəl dostlarla tətilə, gəzintiyə gedərkən keçirdiyimiz yol qəzasında itirmişdik. Qrupun geri qalanı – Ayxan, Elnur, Gülsah və mən – aldığımız itki nəticəsində yaşadığımız travmalar səbəbilə bir-birimizdən uzaq düşmüşdük. Ayxan sürücü yerində oturduğu üçün ayağı ön hissənin yerə sərt dəyməsi ilə amputasiya olunmuşdu. Leyla isə ön oturacaqda oturduğuna görə ön pəncərədən çölə çıxaraq həyatını itirmişdi. Elnur və Gülsah sadəcə cızıq, qırıq, xəsarətlərlə qurtulmuşdu. Mən isə sağ tərəfdə oturduğum üçün maşın fırlanarkən hava yastığım açılmadığına görə başımdan ağır zədə almış və 1 ay komada qalmışdım.

Ayxan qəzanı özünün törətdiyini düşünərək bizim başımıza gələnlərə görə özünü günahkar hiss edir, ayağını itirməsi belə o dərəcədə canını yandırmırdı. Hər kəs özü üçün bir vicdan əzabı yaradaraq öz küncünə çəkilmişdi. Hər kəs özünü günahkar hiss edirdi. Buna görə bir-birimizdən uzaq düşmüşdük. Və bu gün də yenidən bir araya gəlmək qərarı aldıq və gəldik. Kaş Leyla da burada olaydı… Hər zaman etdiyi kimi zarafatlar edərdi deyə danışmağa başladıq.

Və birdən Gülsah dedi: "Gəlin bir yerdən bir dəfə Leylanı çağıraq və təsəvvür edək ki, o da buradadır, yanımızdadır."

Ayxan: "Gülsah tək başından zərbə alan Nur deyil, deyəsən."

Hər kəs güldü.

Elnur: "Gəlin edək, bəlkə bura gələ bilməsi imkansız olsa da, ən azından hiss edər – hələ də onu çox istədiyimizi və unutmadığımızı."

Mən də “hə, olar, gəlin edək” dedim.

Ancaq Gülsah bir az qaramagiyacılığa və astroloqiyaya çox düşkün biri olduğu üçün yanında tarot kartı və şam da gətirmişdi. Uşaqlar “bu nədi, ruh çağırma ayini zad edirik?” – deyə güldülər.

Gülsah: “Bəsdirin, az zarafat edin. İstəmirsinizsə, etməyək,” – dedi.

“Yaxşı, küsmə, gəl edək,” – dedik. Gülsah yerdə bir dairə təsvir etdi və içərisinə nəsə yazdı. Nə təsvir etdiyini anlamadıq. Dairənin ortasına bir şam yandırdı və tarot kartları ilə baxmağa başladı.

Və ilk kartlardan bəlli idi – yaxşı olmayacaq.

Tarotla bağlı başım çıxmasa da, karantin vaxtı boşluqdan mənalarını öyrənmişdim və ilk çıxan kartlar bunlar idi:

Death (Ölüm) – Qurtuluş və dönüşüm. Pis niyyətli enerjilərin sonu və yeni başlanğıc – enerjinin dönüşüm forması.

The Devil (Şeytan) – Bağımlılıqlar, manipulyasiya, qaranlıq niyyətlər. Bu kart təkbaşına lənətin varlığını göstərə bilər.

Justice (Ədalət) – Karmik tarazlıq və ədalət. Kim nə əkibsə, onu biçəcək.

Ten of Swords – Son, xəyanət, dağılma.

The Tower (Qala) – Ani, dağıdıcı dəyişiklik və haqqın ortaya çıxması.

Əgər sən bu kartlardan bir neçəsini eyni açılımda görsən, xüsusilə də Justice + Tower + Devil kombinasiyasında, bu artıq bumeranq effekti – yəni lənətin sahibinə dönməsi anlamına gəlir. Hə, düz eşitdiniz, yəni lənətin sahibinə dönməsi anlamına gəlir.

Gülsah heç bir şey demədən səssizcə şamı söndürərək “Boş şeylər çıxdı” deyib geri çəkildi. Elnur və Ayxan “Nə oldu, əlaqə yarada bilmədin? Şəbəkə zəifdir yəqin” deyərək güldülər. Mən isə Gülsaha baxırdım – əlləri titrəyir, onu örtmək üçün əllərini sıxır, stresdən ayağını oynadır, gözlərində qorxu var… Gülərək “Hə, yəqin elədir” deyə söhbəti dəyişdi. Axşamı belə yola verdik.

Hər kəs öz evinə getdi və günlər yenə stabil davam edirdi. Bir neçə gün sonra Gülsah mənə zəng edərək Leylanın qəbrini ziyarət etmək istədiyini, ancaq tək getmək istəmədiyini, mənimlə birgə getmək istədiyini dedi. Razılaşaraq dedim: “İş çıxışı günorta 1-də gəl, gedək.”

Gəldi, getdik. Çox qəribə bir duyğudur – dəyərli birinin orada, buz kimi məzarda tək yatması və sən sadəcə onun məzarı başında onunla danışmağa çalışırsan… Qəribədir, hə, yaşananlar daha da qəribədir.

Gülsah bir anda Leylanın məzarını qucaqlayaraq “Bağışla” deyərək ağladı. Mən isə hələ də onun özünü günahkar hiss etdiyi üçün ağladığını düşünərək “Ağlama, sənin günahın deyildi. Heç birimizin günahı deyildi,” deyərək ürək-dirək verdim. Olanlardan və olacaqdan xəbərsiz… Gülsah uşaq kimi hıçqıra-hıçqıra ağladı. “Bağışla, Leyla… Belə olsun istəməzdim,” – dedi. Sözləri ağlıma ilişdi və onu evinə apardım.

Sakitləşdirici sözlər işlədərək ailəsi ilə bir az söhbət etdim. Anası onun yeni-yeni özünü toparladığını, axırıncı görüşümüzdən sonra yenidən sinirlərinin pozulduğunu, gecə gec saatlara kimi pəncərə önündə oturduğunu, günlərdir düzgün qidalanmadığını dedi. Çox qəribə idi – hər birimiz o hadisə ilə yıxılmışdıq, ancaq yenə də onun bu hala gəlməsi çox qəribə idi. Çünki Gülsah Leyla rəhmətə getmədən 1 il əvvəl qrupumuza qoşulmuşdu. Eyni universitetdə oxuduğumuz üçün mən tanış etmişdim onu uşaqlarla. Biz isə uşaqlıqdan eyni yerdə böyümüşdük. Onun bu qədər pis olmasına heç cür məna verə bilmirdim.

Evdəydim. Görüş zamanı çıxan tarot kartları, Leylanın məzarının başında dediyi sözlər, gecələr pəncərə önündə oturması — bunlar hamısı beynimdə dolanırdı. Elnura və Ayxana zəng etdim. Bu barədə danışdım. Elnur bir şey bilmədiyini dedi. Ayxan isə sadəcə susaraq qulaq asdı.

Günlər keçdi. Gülşahı görməyə getdik. Daha da pis idi. Hər dəfə Ayxanın niyə gəlmədiyini soruşurdu. Elnur isə “Ayağı ağrıyır, amputasiya olunan yerin ağrısı artır” deyirdi. Qəribə idi. Amma çox da üzərində dayanmadım.

Həmin gün evə gəldim. Yorğun idim, tez yatdım. Telefonun səsini söndürməyi unutmuşdum. Səhərə yaxın, saat üç radələrində telefona mesaj gəldi. Qrupdan idi. Lakin yazan nə Ayxan, nə Elnur, nə də başqası idi.

Mesaj “LeylaDan” gəlmişdi.

Bəli, Leyladan. Qrupu yaradanda səhvən Leylanın sağ ikən istifadə etdiyi nömrəni də əlavə etmişdik. Düşündüm ki, yəqin ailəsi istifadə edir. Amma... mesaj çox qəribə idi...

Səhərə kimi yatmadım. Səhər açılan kimi Gülşahın evinə getdim. Valideynləri evdə deyildilər. Qonşudan öyrəndim ki, Gülşahın vəziyyəti gecə daha da pisləşib və onu xəstəxanaya aparıblar. Tələsik xəstəxanaya getdim. Elnur və Ayxanı yolda yığdım. Ayxan cavab vermədi. Elnur isə “qapıda qarşılaşarıq” dedi.

Xəstəxanada Gülşahın yanına keçdim. Ondan bunun nə olduğunu soruşdum. Gülşah hönkür-hönkür ağlayaraq hər şeyi danışmağa başladı.

O gündən – bizim bir yerə yığışdığımız gündən etibarən bir neçə dəfə yuxularında və real həyatda Leylanı gördüyünü, sanki Leylanın ondan və Ayxandan qisas almağa gəldiyini dedi. Elnurla bir-birimizə baxdıq. Gülşah nəhayət sükutu pozdu:

“Əslində başımıza gələn o hadisə, Leylanın ölümü... istəməyərək də olsa, əvvəlcədən qurulmuş bir planın nəticəsi idi.”

Bu sözlər bizi şoka saldı.

Leyla ilə Ayxan 5 il sevgili olublar, hətta nişanlı kimi idilər. Lakin Gülşah qrupa qoşulanda Ayxana vurulmuşdu. Aylar içində Ayxan da ondan xoşlanmağa başlamışdı. Qəzadan iki gün əvvəl Leyla onları birlikdə görüb. Həm bizə, həm də ailələrinə deyəcəyini və ondan ayrılacaqını söyləyib. Ayxan da bu xəbərin yayılmaması üçün yalvarıb, “heç olmasa bu uşaqlarla planlaşdırdığımız son gəzintini edək, sonra ayrılacağımızı elə uşaqlara orada deyərik” deyə onu sakitləşdirib. Leyla istəməyərəkdən də olsa bunu qəbul edib. Ayxan bunu ailələri bilsə yaxşı olmayacağını bildirib. Bu gəzintidə Leylanın gözünü qorxudaraq ayılmayacağını və onu yalandan sevdiyini deyəcəyini dedi. Cünki Leylanın ailəsi imkanlı idi və Ayxan onların müəssələrinin birində işləyirdi. Əgər gunah Ayxanda olsa hər şey, əziyyəti məhv olacaqdı, ancaq Leylanı günahlandırırıb ayrılsa, işi də elə qalacaqdı. Plan bu idi.

Və sonra... yolculuq başlayıb.

Yolda Ayxan Leylanın gözünü qorxutmaq üçün maşını sürətlə sürürmüş. Son bir dəfə qorxutmaq istəyəndə sükanı itirib və qəza baş verib.

“Sən və Elnur huşunuzu itirmişdiniz,” – deyə Gülşah dedi, – mən ortada oturduğum üçün hüşüm özümdə idi, maşının ust hissəsinin şüşəsi qırıldığı üçün ordan çıxıb kömək çağırdım, Ayxan ağır yaralansa da hər şeyi görürdü. Leyla da pəncərədən çıxmışdı, amma hələ sağ idi. Leylaya baxırdım şüşə üzünü pis hala salmışdı, kömək istəyirdi. Düşündüm, əgər Leyla ölsə, Ayxan mənə qalacaqdı və Ayxan işindən də olmayacaqdı...

Biz bunu sok vəziyyətində dinləyirdik.

Və sonra o sözləri dedi:

“Mən Ayxanı həqiqətən sevirdim. Fürsətdən istifadə etdim. Leylanın mənə baxan donuq gözlərinə baxaraq dedim ki, Ayxan səni yox, məni sevir. Bu sənin üçün son oldu. Cəhənnəmə get.'

“Mən Ayxanın yanında olmaq istədim. Və Leylanın ölümünə göz yumdum.”

Bu sözləri eşitmək məni sarsıtdı. Ayaqlarım yer tutmadı. Elnur məni tutaraq palatadan çıxardı. Elə o anda palatadan çığırtı səsi gəldi...

Gülşah özünü pəncərədən atmışdı.

Ayxan isə... elə həmin gün Leylanın məzarı başında intihar etmişdi.

Və son mesaj qrupa gəldi:

“Ədalət yerini tapdı.”

Bəzən insanlar bu dünyada sonsuz yaşayacaqmış kimi yaşayır. Sabahı düşünmədən, hərəkətlərinin nəticəsini fikirləşmədən. Incitdiyimiz, aldatdığımız, xəyanət etdiyimiz insanların göz yaşlarını görmədən davam edirik. Amma unutmamaq lazımdır: hər şey bir bumeranq kimidir. Karma həmişə geri dönür.

Elə tarotda göstərildiyi kimi...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(29.05.2025)