“Ədəbiyyat və incəsənət” portalının Tələbə yaradıcılığı rubrikasında Ağdam Dövlət Sosial-İqtisad Kolleci tələbələrinin yaradıcılığı ilə tanışlıq davam edir. Növbəti müəllif Nurgün Abdullayevadır.
Səhər yenə eyni qayda ilə başladı. Gözlərimi açdım və bir anlıq sanki dünya mənə yoxmuş kimi gəldi. Hər şeyin qaydasında olduğunu düşündüm, amma mənim içimdə çox şey dəyişmişdi. Özümü bir boşluqda hiss edirəm, amma bu boşluq heç vaxt dolmur. İllərdir belədir... Hər keçən gün bir az daha silinirəm, amma özümü tapmaq üçün bir yerə getmirəm. Sanki mənim içimdəki dünya yalnızca mənimlə və mənimlə qalıb.
Anam hər zaman deyərdi: "Hər kəsin özünü tapmağın bir vaxtı gələcək." Amma mən artıq o vaxtı gözləmirdim. Çünki içimdə bir sükut var idi və bu sükutun içində mənə heç bir şey izah olunmurdu. İnsanlar məni görürlər, amma mənim gerçəkliyim heç kimə aydın olmur. Mənim içimdəki hislər, düşüncələr o qədər dərin idi ki, onları heç kimlə paylaşa bilmədim.
Yaxın dostlarım bəzən soruşurdular, “Nə var, yaxşısan?” Amma cavab vermək çətin idi. Nə deyim ki? Yaxşı olmaq nədir? Yaxşı olmaq, sadəcə gülümsəməkdir, yoxsa ürəyindəki qarışıqlığı gizlətməkdir? Hər şeyin yaxşı olduğunu dediyim zaman içimdə bir narahatlıq yaranırdı. Həqiqətdə heç də yaxşı deyildim. Amma heç kimə bu hissimi göstərməmək üçün həmişə başımı qaldırıb, güvənlə gülümsəyirdim.
Bir gün, səhər saatlarında, pəncərədən baxanda göy üzündəki buludlar sanki mənim içimi oxuyurdu. O qədər ağır və sıx idilər. O an düşündüm, bəlkə də mənim içimdəki boşluq da belədir — sıxılır, daralır, amma heç vaxt bitmir. Üzümü pəncərəyə yaxınlaşdırdım, gözlərim bu dərinliyə baxarkən bir neçə damla göz yaşı üzümə süzüldü. Bilirdim ki, mən heç vaxt bu boşluğu tam doldura bilməyəcəyəm.
Göz yaşlarım axanda bir düşüncə gəldi. Bəlkə də bu boşluq heç doldurulmalı deyildi. Bəlkə də sadəcə qəbul etməliydim. Həyat hər zaman istədiyimiz kimi olmur, amma bəzən olduğu kimi də dəyərlidir. İçimdəki boşluqlar, mənim hər bir qərarımın, hər addımımın hissəsidir. O zaman anladım ki, bu boşluğu bəlkə də başqaları ilə paylaşmaq lazım deyil. Mən öz içimdə özümü tapmalıyam.
İçimdəki boğulmuş hisləri buraxmağa qərar verdim. Həyatın mənə verdiyi bu boşluqla barışmağa başladım. Hər şeyin bir səbəbi olduğunu qəbul edərək, yavaşca yenidən nəfəs almaya başladım. Bəlkə də hər bir kədər, hər bir boşluq, bir gün dəyərlə dolacaq. Mən yalnız bunu gözləyirəm.
Ürəyimi dinlədim. Onun döyüntüsündə bir ritm vardı, bir sükunət vardı. Sanki hər şey öz yerini tapmışdı. Bəlkə də içimdəki boşluq, əslində mənim özümə olan sevgimi tapmaq üçün bir yoldu. İnsanın özünü sevməsi, içindəki kədəri qəbul etməsi deməkdir. Yalnız bu zaman hər şey öz yolunu tapar.
İçimdəki boşluq artıq qorxuducu deyildi. Hər dəfə oraya baxdıqca, o boşluğun özündə bir dərinlik olduğunu gördüm. Bir zamanlar dolması lazım olan bu boşluq, indi mənim həyatıma bir anlam qatırdı. Həyat, bütün bu boşluqlarla daha gözəl idi. Hətta kədər də bir zamanlar sevdiyimiz şeylərin izidir. Kədər, unutduğumuzu və ya itirdiyimizi xatırladır. Amma kədər həm də bizi gücləndirir.
Bəzən həyatda ən dərin hislərimizi ifadə etmək çətin olur. Amma bu boşluqları qəbul etmək, onları anlamağa çalışmaq, həyatın gerçəkliyini tapmaq deməkdir. Həqiqi güc isə öz içindəki kədəri qəbul edib, həyatla barışmağı bacarmaqdır.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(15.05.2025)
