Xasiyyat RÜSTƏM, Özbəkistan, “Ədəbiyyat və incəsənət” üçün

– Qəbristanlığa gedirik? – nəvəm sevincək soruşdu.

– Hə, – dedim, qəbiristanlıq sözünü bilmirdi, az əvvəl məndən eşitmişdi.

Bayrama hazırlaşırmış kimi, al-əlvan geyinməyə başladı. “Qəbir” sözünü təkrarlamasından anladım ki, söz onun üçün yenidir, tapıntıdı, bəlkə də qəribə bir oyundur. 

Yolda soruşdu:

– Orada nə edəcəyik, ana?

– Dostlarımızı görəcəyik, – dedim.

 Sevincli idi. Maşının pəncərəsindən baxa-baxa elə hey gülürdü. Ürəyimdən daş asılmışdı, təbbəssümü itəcəyindən qorxub gözümü ondan çəkmirdim. 

Qəbiristanlığa çatanda bir kişi – deyəsən gözətçi idi – bizə yoldaşlıq etmək istədi. Təşəkkür elədim, qoymadım. Dostların son yuvasının da yerini bilmək vacibdi.

 Cərgələrin yanından keçdik…

–  Dostların hanı bəs? – Nəvəmin bu sualı məni özümə qaytardı. Saf, müdrik baxışları üzümə zillənmişdi.

– Burdakıların hamısı hamısı dostlarımdır, – dedim.

– Rəsmlər?

Gözlərim dolmuşdu.

– Ağlama, gələrlər bir azdan.

– Adamlar öləndə rəsmə çevrilir balası.

– Hamısı ölüb?  Niyə? Torpağın altındadılar? Bəs ora necə giriblər? Kim qazıb? – sulları dayanmırdı.

– Bəlkə biz də qazaq, çıxsınlar ordan?

Bu söhbətə hazır deyildim. Bəlkə sən hazırdın, Qənirə?

Bilirəm, bizi izləyirsən. Amma mən səni görə bilmirəm, Qənirə…

– Kiminlə danışırsan, ana?

Gözlərinə zilləndim.

– Ağlama.  Dostun üzülər…

– Yaxşı...

(Bakı, 22.04.2025)

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(24.04.2025)