Murad Vəlixanov, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Hər müharibənin taleyi fərqli cür həll olunur. Məsələn, qayıdaq ikinci dünya müharibəsinə. Alman faşizmi Berlindən yola çıxıb Moskvaya qədər gəldi. Lakin onların önünü rus ordusu deyil şimalın sərt soyuğu kəsdi. Almanlar qara, çovğuna tab gətirə bilmədilər. Çoxu demək olar ki donaraq can verdi və geri çəkilməyə məcbur oldular. Nəticədə Sovet ordusu may ayında Berlində SSRİ bayrağını qaldıraraq qələbəsini elan etdi. Nəhayət ki, bizim də zəfər günümüz oldu. Sentyabr ayında ermənilərin dinc sakinləri hədəf alaraq müharibə cinayətlərini davam etdirməsi onsuz da daşmaq üzrə olan səbr kasamızı sındırdı. Sentyabrın 27-də başlayan tarixi yürüşümüz noyabrın 10-da Ermənistan ordusunun ağ bayraq qaldırması ilə bitdi. Gəlin bu tarixi yürüyüşümüzü yenidən xatırlayaq. Əslində bunların baş verəcəyi hələ ayın əvvəlindən bəlli idi. Çünki ermənilər "yeni işğal, yeni ərazilər" məntiqi ilə öz quyularını qazmağa başlamışdılar. İstər prezident səviyyəsində, istərsə də XİN dəfələrlə Avropa şurasında və digər ali tribunalarda ermənilərin yeni müharibə üçün ayağa qalxdığını bəyan edirdi. Lakin həmişə olduğu kimi yenə bizi dinləyən, səsimizə səs verən tapılmadı. Beləliklə, bizi içdən-içə gəmirən gənənin başını əzmək vaxtı çatmışdı. Əvvəlcə ermənilərin həmləsini dəf edən ordumuz hədəf olaraq cəbhənin şimal istiqamətini seçdi və uzun illər bizdən neçə-neçə oğulları alan, yüzlərlə şəhid verdiyimiz Murovdağ silsiləsində bayrağımız ucaldıldı. Daha sonra isə keçmiş Ağdərə rayonunun Suqovuşan qəsəbəsi də azad edilən ərazilər siyahısına daxil oldu. Lakin hələ hərşey yeni başlayırdı. Cəbhənin cənub istiqamətində də qələbə xəbərləri gəldi. Füzulinin 4, Cəbrayılın isə 2 kəndi azad edilmişdi. Cəbhədə döyüşlər davam edərkən Bakıda abu-hava fərqli idi. Çünki 2016-cı ilin dörd günlük aprel döyüşlərində də irəliləyərkən önümüz kəsilmişdi və ondan sonra da xeyli şəhidlər vermişdik. Ancaq bu səfər önümüzü heç kim kəsə bilməzdi. Ordu və Xalq birliyinin önündə kim dura bilərdi ki?! Hər kəs Xankəndidən, Xocalıdan xoş xəbərlər gözləyərkən ordumuz yönünü cəbhənin cənub istiqamətinə çevirdi. Ta Səlçuqlu dövlətindən qalma Turan taktikası işə düşdü. Həm cənubdan, həm də şimaldan ermənilər üçün çəmbər daralmaqda idi. İlk qələbə xəbəri də özünü çox gözlətmədi. Oktyabrın 4-ündə CƏBRAYIL rayonu azad edildi. Bu həm ordumuzda, həm də xalqımızda böyük güc və psixoloji üstünlük yaratdı.
Ordumuz cəbhədə qələbələr qazanarkən ermənilər murdarlıqlar silsiləsinə birini daha əlavə elədi. Əvvəlcə yazıq donunu geyinən bu sürüngənlər cəsədlərin və əsirlərin dəyişdirilməsi üçün hər vəclə əməliyyatların dayandırılmasını istəyirdilər. Oktyabrın 18-ində ermənilərin istəyi təmin edildi. Ancaq heç kim yazıq maskasını taxan bu məxluqların əsl məqsədini görmədi. Livan ermənilərindən silah tədarükü edən Ermənistan ordusu onlardan aldıqları istifadə edilməsi qadağan edilən kasetli bombalarla gecə saatlarında Gəncə şəhərini bombaladı. Bəli, yenə ermənilər bütün dünyanı əlində oyuncaq kimi oynadaraq istədiklərini həyata keçirmişdi. Hər kəs də bilirdi, onların səmimi olmadığını və olmayacağını. Ermənilərin bir məqsədi var idi. Ordumuz sərhədi keçsin və digər dövlətlər "Ermənistan işğal edilir" siqnalı ilə onlara yardım etsin. Lakin ordumuz bu tələyə düşməyərək haqq mübarizəsini davam elətdirdi və oktyabrın 20-ində Füzuli şəhəri erməni işğalından azad edildi. Artıq hər şey bizim istədiyimiz formada davam edirdi. Ermənilər kimə ağız açırdısa gözüyaşlı geri dönürdülər. AZƏRBAYCAN isə haqq mübarizəsində haqqlı olduğunu bütün dünyaya sübut edirdi.
Füzuli şəhərindən sonra oktyabrın 24-ündə Zəngilan şəhəri də azad edildi. Bundan 4 gün sonra, yəni ayın 28-i Qubadlı şəhəri işğalçılardan tam təmizləndi. Bu zaman aralığında Xocavənd rayonu Hadrut qəsəbəsi də azad edildi. Artıq geriyə bir hədəf qalmışdı... ŞUŞA. Hədəf artıq alnımızda qara ləkə kimi qalan, alınmaz dedikləri qalamızı qəlbimizin baş köşəsini geri almaq zamanı gəlmişdi. Bu günlərə gəlib çatana qədər xeyli can itirmişdik, şəhidlər vermişdik. Artıq POLADIN, MÜBARİZİN, FƏXRƏDDİNİN, EMİLİN CƏBRAYILIN və cəmi şəhidlərimizin qisasını almaq vaxtı çatmışdı. Ermənilər daxil bütün dünyanı şoka salacaq və çox güman ki qiyamət gününə qədər unudulmuyacaq əməliyyat üçün düyməyə basıldı. Noyabrın 8-ində ermənilər bütün təchizatı ilə birlikdə ordumuzu şəhərin qala qapısının girişində gözləyirdi. Lakin AZƏRBAYCAN ordusunun sürprizlərə açıq bir ordu olduğunu bəlkə də bir otuz il daha keçsə dərk etməyəcəkdi. General-Polkovnik Hikmət Hacıyevin rəhbərlik etdiyi bu şanlı ordu eyni XAN ŞUŞİNSKİNİN dilə gətirdiyi başı dumanlı qayalarına dırmaşaraq düşmənin arxasına sızdı və onlara ölən günlərinə qədər unutmayacaqları bir zərbə endirdi. Beləliklə, ermənilər onurğa sümüklərinin də sındırılması ilə birlikdə noyabrın 10-unda ağ bayraq qaldıraraq təslim oldular. Bəli, XOCALININ qisası alınmışdı. Bəli, bu işgəncə, zülm, göz yaşı sona çatmışdı. Biz qələbə qazanmışdıq. Artıq qalib ordunun, qalib ölkənin vətəndaşı idik.
Bəli, alnımızdakı ləkəni, şərəfimizi vicdanımızı, sildirilməsi min hoqqadan çıxılan tarixi əzəmətimizi geri qaytarmışdıq. Artıq başı dik, alnıaçıq gəzməmək üçün bir səbəb yox idi. Əliyar Əliyevin, Əlif Hacıyevin qanı yerdə qalmadı. Xocalıda qanlarını axıtdıqları minlərlə körpənin qisasını almışdıq.
Artıq geriyə bir hədəf qalırdı. "BÖYÜK QAYIDIŞ"A hazırlaşmaq. ŞUŞANIN işğalı ilə batan BÜLBÜLÜN sədası yenidən ucalacaq. AĞDAMIN işğalı ilə soyuyan təndir çörəyi yenidən isinəcək. Qısacası QARABAĞ gözəlləşəcək!
"Ədəbiyyat və incəsənət”
(04.11.2024)
