Nigar Həsənzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Tərcümeyi -hal:

Şəhid Elməddin Məhəmməd oğlu Mustafayev 01.05.2001-ci ildə Qəbələdə anadan olmuşdur. 2007-ci ildə 4 saylı Nicat Apayev adına məktəbdə 1-ci sinfə getmişdir. 9-cu sinfi bitirdikdən sonra 2016-cı ildə Peşə məktəbində aşpazlıq üzrə təhsil almağa başlamışdır. 2019-cu il iyul ayının 5-də Beyləqan rayonumda hərbi xidmətə yollanmışdır. Daha sonra hərbi xidmətini Ağcabədi rayonunda davam etdirmiş, daha sonra isə Füzuli rayonuna gətirilmişdir. 27 sentyabr 2020-ci ildə başlanan 2-ci Qarabağ müharibəsində iştirak etmiş, 10 oktyabr 2020-ci ildə hərbi xidmətini bitirməsinə 2 ay 25 gün qalmış-10.10.2020-də Şəhid olmuşdur. Ölümündən sonra "Vətən uğrunda", "Füzulinin azad edilməsinə görə", "Xocavəndin azad edilməsinə görə", "Cəsur döyüşçü" ,"Şuşa uğrunda"medalları ilə təltif edilmişdir.

Bu gün siz oxuculara təqdim edəcəyim məqaləmin qəhrəmanı Qəbələ rayonu şəhidi Elməddin Mustafayevdir. Onun haqqında məlumatları nə internetdən araşdırdım, nə də haradansa oxudum, məhz anası və bacısı sayəsində məlumatlandım. Və mənə görə Elməddin də digər şəhidlərmiz kimi seçilmişlərdəndir.

O evin tək oğlu idi, anasının aldığı nəfəs, bacısının güvən yeri idi. Anası oğluna çox bağlı olduğunu deyir və bildirir ki, hər bir ana kimi oğlundan uzaq qalmaq istəmirdi. Elməddin hərbi xidmətə çağırıldığını  eşidəndə çox sevinirdi. Onun hər şeyə can atmaq kimi və heç bir şeydən qorxmamaq kimi xüsusiyyətləri var idi. Anasını da qorxudan elə bu idi. Əsgərlikdə də bu xüsusiyyətini biruzə verəcək, özünü təhlükəyə atacaq qədər cəsarətli olacağı anasını narahat edirdi. Bədənində çapıqlar var idi, bəlkə bunun əsgərliyə getməməyinə təsiri olar deyə düşünürdü anası. Amma Elməddin anasına belə şey düşünməməyi tapşırır, əksinə inadla gedəcəm deyirdi.  Hətta iyulun 3-u onu əsgər aparmalı idilər, bir-iki gün yubandı deyə komissarlığa gedib “məni aparın” deyərək təkid edirmiş. Adı çəkilən kimi qaçıb avtobusa minib. Anası deyir: -Mən oğlumu məktəb zirzəmisində böyütmüşdüm, atası fəhlə işləyirdi, çox ağır güzəranımız olub. Elməddin atasına: “mən əsgərlikdən gəlim, sən daha işləməyəcəksən, mən sənə baxacam"- deyirdi. 

27 sentyabrda döyüşlər başlayan kimi  doyüşlərə qoşulub, lakin evdəkilərdən gizlədirdi. Amma anasının ürəyinə dammışdı. Anasının müharibə başlayan gündən ürəyində başqa hiss vardı. 

Deyir:

-Biz oğluma oktyabrın 1-i pasılka göndərdik və bir müddət sonra yuxuda gördüm ki, oğlum göl kimi bir yerdən gəlir, ətrafda ağaclar, güllər var, ordan mənim yanıma gəlir, gülə-gülə məni qucaqlayıb öpmək istəyəndə -"öpmə oğlum, ayrılıq işarəsidir”, deyirəm. Oğlum da deyir ki: “yox, ana” və öpüb qucaqlayanda ürəyinin üstünə əlini qoyub deyir: “ana, sən mənə pasılka göndərdin, məni buradan vurdular”. Həmin yuxumdan üç gün keçdi və oğluma həmin pasılka çatan gün şəhid olduğunu bildik ,ürəyindən göstərdiyi yerdən vurulmuşdu. Düzdür, onsuz çox  çətindir. Amma mən oğlumla fəxr edirəm. Oğlum mənə deyirdi ki, “mən bu rayonda ad qoyacağam, mənimlə fəxr edəcəksən”.  Mən  elə bilirdim ki, idmana gedir deyə belə deyir. Nə biləydim şəhid olacaq. Bir ağsaqqal var, oğlum əsgərliyə getməmişdən qabaq ona “mən şəhid olacam” deyibmiş, mən də sonradan bildim. Mən hər gün oğlumdan üzr istəyirəm, onsuz nəfəs aldığım üçün. Onun arzuları çox idi ,son danışığında mən ona özünü qoru, oğlum, dedim o da: “narahat olma, ana, görmürsən nə qədər şəhidimiz var, hər şey Allahın qismətidir ,mən sənə yenə zəng edəcəm dedi”, səhərisi gün şəhid oldu, balam. 3 il  olur ki, nə zəngi var, nə də gəlir. Mən hələ də oğlumu əsgərlikdə bilirəm, hər gün oğlumu gözləyirəm. 

Ananın bu sözləri məni həm qəhərləndirdi,  həm də bir daha düşündüm ki, istəyir Maştağadan olsun, istəyir Qəbələdən, olsun, istəyir Şəkidən, yaxud başqa rayondan, bütün şəhidlərimizi birləşdirən xüsusiyyət birdir: Onlar igid, cəsur, mərd, qorxmazdırlar. 

Bu məlumatları verdiklərinə görə ŞƏHİDİMİN anasına və bacısına təşəkkür edirəm.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.10.2023)