Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bir zamanlar yoxluqda var olmağı bacaran biz, indi varlıqda yox olmaq üzrəyik. Nəitirdik? Nə qazandıq?

Yoxluqda bir tikə çörəyə, bir damla suya, bir sözə belə dəyər verirdik. Hər şey çətinidi, ancaq var idik. Çətin olsa belə, yaşamaq, var olmaq özü bir səbəb idi. Birlik vədəyər var idi. Və sahib olduğumuz dəyərlər bizi hər çətinliyə qarşı güclü edirdi.

Qazancımız çox olmasa belə, itirəcəyimiz heç nə yox idi.İndi isə hər şey var. Bolluq içindəyik: texnologiya, rahatlıq, geniş imkanlar, azadlıq və daha çoxu... Ancaq biz bu imkanların içində özümüzü, ruhumuzu yoxsul hiss edirik.

Sanki hər şeyimiz var, ancaq heç nəyimiz yoxdur. Yoxluq bizi birləşdirərkən, varlıqbizi bir-birimizə qarşı yadlaşdırdı.

İndi dəyişən nə oldu? Zaman, yoxsa biz?

Bir zamanlar əlindəkini, sahib olduqlarını paylaşan biri indi sərvətini gizlədir. Birzamanlar həqiqəti danışan dillər indi susur, səssizliyə çəkilir. Bir zamanlar birlik olaninsanların indi yolları ayrıdır. Birlikdə çörək kəsən, dərdini paylaşan insanlar idik. İndihər kəs yalnızdır – çoxluqda olsa belə. Varlıq gəldi, birlik getdi...

Zaman keçdikcə güvən, etibar, xoşbəxtlik, dostluq, sevgi – bizi birləşdirən buduyğular – indi bizə yadlaşan şeylərə çevrilir. Artıq tanımadığımız insanlaraçevrilmişik – həm özümüzə, həm də bir-birimizə.

Bəs görəsən, o köhnə xatirələri yenidən xatırlamaq, içimizdəki “bizi” oyatmaqmümkündürmü? Yoxluqda var olmağı bacardığımız kimi, varlıqda da var olmağıbacaracağıqmı?

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(10.04.2025)