Xədicə Əliyeva, "Ədəbiyyat və incəsənət"

Gözlərimi açıb çarpayıdan aralanıb aynanın qarşısına keçdim. Öz surətimə baxdım. Baxdım, baxdım. Necə də unutmuşdum özümü, özümü tapmaq üçün çıxdığım bu yolda. Sanki çıxdığım bu səfərdə limana boş gəmi göndərmiş, özüm yaddan çıxmışdım. Bu mən idim, mən. 

Cisimlər ruhlara geyindirilən libasa bənzəyirdi. Hər kəsin libası fərqli idi və kimsə bunu özü seçə bilmirdi. Kim bilir, bəlkə də, indi şikayətləndiyimiz cismimizi elə özümüz seçmişdik. Bəziləri bu libasdan məmnun, bəziləri şikayətçi, bəziləri də yarım qalmışdı. Görəsən, insan öz surətini özü seçə bilsəydi, neçə bədənlər, surətlər fərqli olacaqdı. Və bu halda sevgisiz qalan ruhlar sevgi tapa biləcəkdimi? Yoxsa, bir çox çirkin ruha geyindirilmiş cisimlərin ardındakı həqiqəti görüb iyrənəcəkdimi yenə də insanlar sevməkdən?

Nə idi sevgi, sevilmək? Nəyə görə sevirdik və nə üçün sevilirdik?

Hər kəsin dilindən sevginin mənası fərqli intonasiyada, fərqli tempdə, fərqli emosiyalarla səslənirdi. Əslində, dünyada bütünləşmiş sevgi anlayışı yox idi. Çünki, bir çox insan əskik tərəfinə rəğmən sevilirdi, ən azından elə bilirdi. Konkret olaraq bir insanda bu olarsa, sevilər, bu olmazsa, sevilməz anlayışı olsa da, bu, sadəcə insanların uydurması idi.

Hər insan cisminin, ruhunun fərqliliyinə görə ən az bir ruh tərəfindən sevilir, məncə və problem sevgisizlik, sevilməmək deyildi, əslində. Problem bizim üçün doğru olan insanın, bir başqasının doğrusu olması və bir digər insanın da doğrusu biz olmağımıza rəğmən, bizim bir digərinin doğrusu olmağımız idi.

Bəzən o qapını tapıb zəngini çalırıq. Bəzən o qapını heç tapıb zəngini çalma fürsətimiz belə olmur, bəzən zənnimizdəki qapı əvəzinə başqa qapının zəngini  çalırıq və o qapı açılandan sonra yanlış qapını döydüyümüzü anlayırıq.

Bəzən isə, həqiqətən doğru qapını tapmağı bacarırıq.

Mənə görə isə, ən faciəli olanı yanlış qapıları doğru zənn edib, doğru qapının zəngini çalmağa gecikərək itirdiklərimizdir.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.03.2025)