Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 Dünya bir pəncərədir – hər gələn baxdı, keçdi. Amma nə gördü, nə apardı, kim xatırladı? 

Su axdı, torpaq qaldı, insan getdi, adı qaldı. Böyük sarayların divarları çökdü, sultanlar taxtlarını tərk etdi, amma onların izləri ya yaddaşlarda qaldı, ya da bir külək kimi unuduldu. Biz tərəflərin belə bir deyimi var:

 “Sular axdı, vaxtı keçdi,

Sultan getdi, taxtı keçdi.”

Həyatın qanunu budur: zaman dayanmır. Ömür bir bulud kimidir – əsən yellə dağılır. Hər birimiz bu dünyada bir yolçuyuq, gəlib baxırıq, sonra da gedirik. Amma baxıb keçmək yetərli deyil. Çünki hər axan su dənizə çatmaz, hər çıxan günəş sabaha qalmaz.

 Bəs bizdən sonra nə qalacaq? Unudulacaq bir ad, yoxsa xatırlanacaq bir iz? Babam həmişə deyərdi:

 “Ömür bir saz kimi – ya çalınar, ya qırılar.”

 Dünya bir körpüdür – bir tərəfdən gələnlər, o biri tərəfdən gedənlər var. Heç kim əbədi deyil, heç nə daimi deyil. Bu gün biz buradayıq, sabah olmayacağıq. Bütün saraylar bir gün xarabaya çevrilir, bütün padşahlar bir gün tarixə qarışır. Əsas olan, adını daşlarda deyil, qəlblərdə yaşatmaqdır.

 Dünya bir nağıldır – kimisi yazır, kimisi oxuyur, kimisi isə sona çatanda ancaq anlayır.

O halda, gəlin elə yaşayaq ki, pəncərəmiz bağlananda və geriyə baxanda peşman olmayaq. Gəlin baxıb keçməyək, iz qoyaq. Çünki sular axar, torpaq qalar, insan gedər, adı qalar.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(04.03.2025)