Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Həyat bəzən işıqla kölgənin rəqsi kimi olur. İşıq sənə həyatı, sevgini göstərir, kölgə isə səni qoruyur, gizləyir və ən qaranlıq anlarında belə yanında dayanır. Mən sənin kölgən olacam — səninlə bərabər hər addımda, hər nəfəsdə, hər susqunluqda.

Bir zamanlar uzaq bir kənddə, səhərləri günəşlə bəzənən və axşamları ay işığında boğulan bir qəsəbədə Nazlı və Sənan adlı iki ruh bir-birinə bağlanmışdı. Onların sevgisi adi bir bağlılıq deyil, həyatın özünə bir çağırış idi. Nazlı gülüşü ilə insanları ovsunlayır, Sənan isə sakitliyi ilə ona sığınacaq olurdu.

 Bir gün Nazlı Sənandan soruşdu: – Niyə həmişə sakit dayanıb məni izləyirsən?

Sənan bir an düşündü və dedi: – Çünki mən sənin kölgənəm. Sən irəlilədikcə mən də irəliləyirəm. Sən dayandıqda mən də dayanırım. Amma sən heç vaxt məni görə bilməzsən — mən səni izləyərkən yalnız səni işıqda saxlamağa çalışıram.

Nazlı gülümsədi, amma bu sözlərin dərinliyini o zaman tam anlamadı. Həyat axıb gedirdi, Sənan hər zaman onun yanında idi. Nazlı uğur qazanır, arzu etdiyi zirvələrə qalxırdı. Lakin hər yüksəliş öz kölgəsini də gətirirdi. Bir gün həyatın sərt küləkləri onu yıxdı. İnsanların gözündə parlayan ulduz artıq sönməyə başlamışdı.

Nazlı bu dəfə Sənandan uzaqlaşmaq istədi. – Mən artıq işığımı itirmişəm, – dedi. – Kölgəm belə mənimlə qalmaq istəməz.

Sənan isə ona yaxınlaşıb sakitcə cavab verdi: – İşıq yoxdursa, kölgə qaranlığa qarışar. Amma bil ki, mən yenə də buradayam. Sənin ən qaranlıq anlarında belə mən sənin yanındayam. Kölgə olmaq təkcə işığa aid deyil, o həm də səni sığınacaqda saxlamaq üçündür.

Nazlı bu sözlərdən təsirləndi. O, başa düşdü ki, həyat təkcə parıltı və uğurdan ibarət deyil. Sevgi, sədaqət və birlik — bunlar ən dəyərli şeylərdir.

İllər sonra Nazlı öz gücünü bərpa etdi, həyatda yenidən öz yerini tapdı. Amma bu dəfə hər şeyi təkbaşına etmədiyini bilirdi. Sənan həmişə onun yanındaydı, bir kölgə kimi — sükutla, amma daim möhkəm bir dayaqla.

Bir gün Nazlı Sənana dedi: – Sən mənə öyrətdin ki, kölgələr qorxulu deyil. Onlar bizim qoruyucularımızdır. Mən bilirəm, sən həmişə yanımda olacaqsan.

Sənan gülümsədi və bir addım geri çəkilərək dedi: – Hər işığın bir kölgəsi var, Nazlı. Mən hər zaman kölgən olacam sənin, çünki səninlə olmaq — mənim həyatımın işığıdır.

Həyatın rəngləri dəyişsə də, işıq və kölgə bir-birindən ayrılmazdır. Nazlı və Sənanın hekayəsi də bunu xatırladır: Sevgi təkcə aydınlıqda deyil, qaranlıqda da bir olmaqdır.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(22.01.2025)