Aynur İsmayılova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bəzən həyata nifrət edirəm.

Hər kəs, hər şey eyni, bərabər şəkildə olmadığı üçün.

Bu dünyanı bəziləri xoşbəxt yaşarkən, bəziləri hər kəsdən qaçaraq, görünmədən bir küncə qısılıb, öz bədbəxtliyinə bir ömür dözməyə məcbur olaraq yaşayır. Bəlkə də, ən çox onlar gülməyə layiq idi...

Hanı ədalət? Hanı azadlıq? Hanı kimsənin yaşamağa doymadığı, ölməyi xatırlamadığı dünyanın gözəlliyi? Hanı? Bəlkə bunu görməyən yeganə insan mənəm? Deyin!... Susmayın!...

Soruşsan, kimsə ölmək istəmir; hamı sürünsə belə yaşamaq, sonsuza qədər var olmaq istəyir. Biz ölməkdən qorxuruq? Yoxsa ölərkən öldürdüklərimizi görməkdən qorxuruq? Bəlkə də yaşarkən öldüyünü, ölərkən yaşayacağını unutduğun üçündür bu təlaş, bu savaş, bu qaçaqaç!...

Mən indi əzab çəkirəm; həyatı bu qədər ciddiyə aldığım üçün. Həyat ciddiyə alınacaq qədər möhtəşəm bir yer deyil, bunu anladığım gün hər şey dəyişdi gözümdə. Başa düşdüm ki, həyat insanların anlatdığı, nağıl və hekayələrdə yazıldığı mənalardan ibarət deyil. Həyat, sadəcə ölmək üçün var olduğun zamanın bir parçasıdır.

İndi mən həyatı ölmək üçün yaşayıram!

Həyat bir körpüdür və bu körpüdən kimi tutunaraq, kimi sürünərək, kimi düşə -qalxa, kimi də dimdik keçər!

Körpü dağılmadan sən də oyan!

Və o körpünü yenidən inşa et!..

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(17.01.2025)