Amil, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Bayramlarda qohumları ziyarət etmək o qədər də maraqlı fəaliyyət deyil.
Amma o ilk bayram ziyarəti adama əzab kimi gələr.
Normalda ziyarət etməyin, dərdləşməyinin vacib olduğu, amma uzun müddətdi görmədiyin insanlarla doludu həryer.
İlk dəfədiki bu qədər qohumu bir yerdə görürdün və bu, son dəfə olacaqdı. Çünki bundan sonra birdə heç vaxt gedməyəcəkdin bu qədər insan olan yerlərə.
Öncədən getdiyin yerləri görmək belə ürəyini bulandırırdı. Köhnə sevgilinlə oturduğun yerdisə 2 qat pis olarsan, ürəyin sızıldayar, sonra “əvvəl necə də gözəl həyatım var imiş” deyib biraz xəyallara dalarsan, bu da qəlbini keçici xoşbəxtliklə doldurar.
Öncədən ən sevdiyin yeməyi yeyərkən dadından böyük bir ləzzət alardın və 2-ci boşqabı anandan istəyərdin. İndi tez qurtarıb bir siqaret yandırmaq üçün səbirsizliklə gözləyirsən.
Telefona zəng gələr, açmarsan.
2 dəqiqə başqa insanla söhbət etmək belə çəkilməz bir dərd kimi gələr sənə.
Otağının lampası yanar, dəyişdirmərsən, balkonun lampasından yanan işıq ilə müəyyən müddət davam edərsən yaşamağa.
Bəzən bir motivasiya gələr. Qalxarsan ayağa. İş, güc kariyera deyən adamlardan biriylə danışarsan, sonra” kim bu qədər insanla ünsiyyət quracaq” deyib, çəkilərsən öz qaranlıq otağına.
Restoranlara, istirahət yerlərinə getmək Sənin üçün dözülməz bir hal alırdı. Qadınların özlərini 2-ci Elizabet kimi apardığı, kişilərin isə güc və sərvət göstərişi etdiyi bu yerlər sənə itici gəlirdi. Çünki sən onların realda kimlər olduğunu və hansı işləri gördüyünü yaxşı bilirdin.
Amma günahlandıra bilməzdin onları.
Sən də bir zamanlar onlar kimi özünü göstərməyə çalışanlardan biri idin.
İnstagram? Özlərini ideal bir cütlük kimi göstərməyə çalışan qız və oğlanları, açıq- saçıq şəkilləri, eləcə də özünü dövrün alimi sayaraq "ağıllı" məsləhətlər verən adamları görməmək üçün çoxdan silmisən hesabını.
Dilənçilər çıxar qabağına. Özlərini mümkün olduğu qədər aciz, çarəsiz, yazıq göstərərək Sənin cibindəki son manatı, yəni Universitetə gediş-gəliş üçün ayırdığın metro pulunu almağa çalışarlar.
Amma Sən vecsiz şəkildə yanlarından ötüb keçərsən. Həyatının reaksiya göstərməmək mərhələsinə qədəm qoymusan. Heçnə! Sənə qarşı edilən heçbir şərəfsizliklər, ikiüzlülüklər Səni təəccübləndirmir artıq.
Universitetə gedtikdə universitet önündəki dirəyin ətrafının boş olmasını dua edərsən. Həyatdakı tək zövqün dirəyə söykənib siqaret çəkmək olmuşdu artıq.
Avtobusda yanında heç kim oturmasın deyə ən önə oturarsan, yanına da çantanı qoyarsan. Sürücünün yol boyu etdiyi zarafatlara zornan gülümsəyərsən, ayıb olmasın deyə.
Səhər tez oyandınsa təkrardan yatmağa çalışarsan. Çünki ən xoşbəxt olduğun hal yatmaq halıdı. Buna görə yatmağa “kiçik ölüm” deyirdilər. Yatarkən gördüyün yuxuları saymasaq, yatmaq qədər heç nə xoşbəxtlik vermirdi sənə.
Belə ömür keçərmi bəs?
Əlbəttəki xeyir.
İnsanlar 3-5 il rahatlıq içində yaşamaq üçün iş yerlərindəki vəzifəli adamdan aşağı səviyyəli sözlər götürməyi, kapitalizmin, modernizmin ona yeritdiyi şeyləri öz fikri kimi müdafiə edərək 1 maşın, 1 ev üçün şəxsiyyətini alçaldmağı uğur hesab edirlər. İxtisası ilə bağlı tək bir cümlə belə bilməzkən birisi aldığı diplom ilə lovğalanır. Digəri puluna görə onunla bərabər olan gözəl sevgilisi ilə öyünür.
Sən isə yanlızlığın içində sahib olduğun gücü, potansialı və bacarıqlarını dərk etməlisən. Allah vergisi bu qədər istedada xəyanət etməməlisən. Dünyanı dəyişdirə bilməyəciyini bilirəm, amma özünü və ətrafını dəyişdirə bilərsən.
Bu yazı yalnızlara, səsi çıxmayanlara və O'ndan səbir diləyənlərə həsr edilmişdir.
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(17.01.2025)
