Xatirə Əsgərova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Ədəbiyyat müəllimim deyirdi ki, mətnlərin ilk   və son cümləsi digərlərindən fərqli, daha mənalı olmalıdır ki oxucunun diqqətini cəlb etsin. Yəni ki həvəslə oxusun, sonda isə yazının təsirini hiss etsin. 

Əgər hələ də oxuyursunuzsa, deməli ilk cümləm sizin diqqətinizi özünə çəkib.

Düşünürəm ki, elə şagird olub müəllimlərə qulaq asanda daha xoşbəxt olmuşuq. Ən azından, arzularımız digər insanların maraq və istəklərinə uyğun olaraq qurulmayıb. 

Gəlin boynumuza alaq ki, hər hansısa yeni iş qururuqsa, ilk öncə pulu və digər insanların maraq dairəsini hesablayırıq.

Nəinki mətnlərin, ağzımızdan çıxan cümlərinin də ilki və sonu elə olmalıdır ki qarşımızdakı bizdən bezməsin. 

Neçəmiz sırf özmüz kimi ola biləcəyimiz insanlarla bərabərik? Ən utandığımız, ən böyük səhvimiz, ən baxımsız, kefsiz, hər şeyə qarşı ümidsiz olduğumuz halları bilərək hələ də bizi sevən neçə insan var ki həyatımızda?

Bir, yoxsa sıfır?

Niyə də ki sözlərmizi qrim etməyək hər şeyin illüziyalandığı dünyada? 

Mən maddiyyatı düşünmürəm, mənəviyyata üstünlük verirəm deyən insan, sən “uşaq sənin" arzularını gerçəkləşdirə bilmisənmi?  İçdən güldüyün, sevdiyin musiqini dinləyib, sevdiyin yeməyi həvəslə yediyin gün yadındadırmı?

Həvəs demişkən, "uşaq sən" kimi hələ də doğum gününü, bayramları bir ay əvvəlcədən sayırsanmı?

Qəlb qırmadan çəkinirsən, ya öz qəlbini qurban edirsən?

Suallarımı çoxaldıb ürəyini boşaltmaq istəyirsənsə suallarım heç bitmək bilməz. Amma indi sadəcə bunlara cavab ver. 

Ümumiyyətlə xoşbəxtsən? 

Sual ver özünə! Axrıncı dəfə nə vaxt xoşbəxt idin və yanında kim var idi?

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(30.12.2024)