Kübra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Həmkarım Harunun fikirlərindən yola çıxaraq qocaman bir ilə sıxışan xatirələrimi bölüşmək istəyərdim mən də.
2020-dən bəri heç bir ili doyunca yaşadığımı, yetəri qədər yaşamış hiss etdiyimi düşünmürəm açığı. Bu il mənim üçün necə keçdi və ya mənə hansı hissləri doğmalaşdırdı? İlk öncə qəbullanmışlığı öyrəndiyim bir il olduğunu qeyd edə bilərəm. Beynimdə daim milyonlarla susmayan səslər, bir-biri ilə dava edən mənlər var idi və mən onları susdurmağa çalışdıqca daha çox danışırdılar, onlar danışdıqca mən daha çox susdurmağa çalışırdım.
Birdən sadəcə onları tək-tək dinləməyi qərara aldım, gördüm ki, hər biri özünə görə müəyyən zaman kəsiyində haqlıdır. İndi onların hər biri mənim dostumdur və mən onlarla özümə daha doğmayam.
2024 mənim üçün fərqindəlik və qəbullanmışlıq ili oldu. Demək olar ki, hər şeyi, hər kəsi, ən absurd düşüncələri belə qəbul etməyi öyrəndim. Məsələn, həyatımdan çıxan hər kəsin əslində bir vəzifəsi olduğunu dərk edib gedişlərinə, tərk edişlərinə kədərlənmək əvəzinə gəlişləri ilə mənə qatdığları hər şey üçün tanrıya təşəkkür etməyin nə qədər dəyərli olduğunu dərk etdim. Bolca şükr etməyin, su içməyin, günlük yürüyüşlər etməyin sağlamlığımıza faydasını kifayət qədər gördüyüm bu ildə özünü haqlı olaraq ifadə etməyə çalışmağın əslində boğazımızı düyünləyərək nəfəs darlığına səbəbkar olduğunu bir daha hiss etdim.
İstər maliyyə istər təhsil baxımından da, 2024 mənim üçün düşərli oldu. Açığı bakalavr vaxtı öyrəşdiyim mühitin yeri çox görünsə də, əlimdən gələn qədər çalışıb həyatımda xüsusi dəyəri olan nənəmi sevindirib magistr tələbəsi adını qazanmaq da, bir qədər qürurlu və duyğulandırıcı hissdir.
Dediyim kimi, pisi ilə yaxşısı ilə 4 ildə öyrəşdiyim uşaqlardan, müəllimlərdən, imtahan sistemindən çıxıb tamam yad bir mühitə düşmək insanı qəribsədir, amma bir yandan da, zəhmət çəkmək, bəhrəsinə inanmaq zövq verir. Özümü bildim biləli maddi azadlığımı özüm təmin etməyə çalışsam da, daim könüllü, təcrübə, part-time iş fəaliyyətlərim olsa da, heç gözləmədiyim anda, gözləmədiyim yerdən iş təklifi almaq mənə bu il möhtəşəm bir kolleqa, əyləncəli iş mühiti və yeni təcrübələr qazandırdı.
Eyni zamanda hazırda çalışdığım iş yeri sayəsində yeni bir adrenalin ilə tanış olub bu ilin ən dopaminli gününü keçirə bildim. O gün nələr oldu deyə soruşsanız keçən yazılarımda sizə bəhs etdiyim hiking macəramı, qorxduğum halda özümü "jivoy" aparmalı olduğum dağ turumu, yağışlı gündə palçıqlı, sürüşkən yollarla, qırılan budaqlara tutunaraq 2 saat yarıma qalxdığımız və sonunda dağların arasında qalan, dumanda gizlənən möhtəşəm Əmbil gölü mənzərəsini ağzı açıq izlədiyimi deyə bilərəm.
Və bu il, mənə ən çox səbr etməyi, həsrət çəkməyi, ümid etməyi, gözləməyi, yan yanaykən mənasız mübahisələr etdiyin insanın ikicə dəqiqəlik səsinə gözünün dolmasını, 5 dəqiqəlik zəngə bütün ürək sözlərini sığdırmağa çalışmağın necə çətin və dəyərli olduğunu öyrədən, əsgər yarəni olanların nələr hiss etdiyini anladan dopdolu bir il oldu.
Saatlarla düz divara baxıb düşüncələrimi bulaqlardan süzdüm, gördüm yetmir özümə bir çay süzüb bu dəfə bulaqları sətirlərə tökdüm, gördüm sətirlər yetərsizdi göz yaşlarımı səhifələrə tökdüm, ağladıqdan sonra ciyərlərimin boşaldığınş hiss edəndə yenidən dərin-dərin nəfəs alıb gözümün içi ilə güldüm, mənasız zarafatlar etdim yenə güldüm.
Yaz-yaz bitməyən bir il oldu bu il mənim üçün. İndi isə gələcək ildən sadəcə səbr diləyirəm. Bu diləyim həyatında olduğum insanların mənimlə yola getdikləri üçün olan mükafatıdır sadəcə..
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(30.12.2024)
