Kübra Quliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Bir duyğu var, əslində bir çoxumuzun öz içində gizlətdiyi, gizlin istifadə etdiyi və sıxışdırıldığımız qəliblər sayəsində bəlli etməkdən qorxduğu bir duyğu. Adına Empatiya deyirlər bu duyğunun. 

Göstərişdən uzağ, insanın içində yaşanan, bir hadisəni özün yaşamış kimi hiss etdirən duyğudur. Çox zaman gizlində qalan empatiya bəzən ən gözləmədiyimiz anda ortaya elə çıxır ki, özümüz də nəyə uğradığımızın fərqinə vara bilmirik. Məsələn, dünəni açdığımız qara xəbər kimi. Bəli, dünən AZAL-da ağır bir qəza oldu. 67 nəfərlik uçuşda başda pilotumuz olmaqla 5 nəfər işçi heyyəti həlak oldu, sərnişinlərdən 37 nəfər yerlimizdir. Qəza anı kadrlara alınıb və qəzanı izləyən çox insanın canı eyni anda yandı, hər kəs bacardığı duanı edərək, istər həmvətənlərimizin, istər digər vətəndaşların sağlığını diləyir, uçuşda sağ qalanlar üçün pilotu hörmətlə yad edir, yaşayanların ailələri adına sevinirdilər. Baxın, bizi vaxtsız yaxalayan empatiya elə bu anda araya girib. Əminəm ki, bir çoxumuz özümüzün və ya doğmalarımızın orda olduğunu bir an təsəvvürünə gətirərək ürpərib, orda yaralananlar üçün canı yanıb. 

Hə, həyat belədir. Ölüm insanı vaxtsız yaxalayır. Hər an nəfəs kəsilə, kəlmələr tükənə bilər. Bəlkə mən belə burda son yazımı yazıram, bəlkə sən də, son dəfə bir yazı oxuyursan. 

Deyəcəyim odur ki, həyat sonsuz deyil, nəfəsimiz sonsuz deyil. Elə isə nəfsin, kinin, qırğınlıqların sonu olmalıdır. Həyatda sevdiyiniz, dəyər verdiyiniz insanlar ilə indi əlaqəniz olmasa belə, aranızda buz dağları yaransa belə sevinməyi, şükr etməyi, o gözəl xatirələrin xətrinə xoşbəxt olmağı bacarın. Gedin, qəlbini qırdığınız insanlarla barışmağa, könül almağa çalışın.

Yoxsa zaman onları sizdən vaxtsız alanda canınız daha çox yanacaq. 

Elə mən də, bu yazımı gedib qəlbini qırıb da , qürurumu qırmamaq üçün üzr istəmədiyim insanlara ithaf edirəm.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(26.12.2024)