Nigar Xanəliyeva, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Həyat – qarışıq bir müəmma, bəzən sevincin ən parlaq ucalıqlarında, bəzən isə ağrının qaranlıq dərinliklərində sərhədsiz sınaqlar yaradan bir səfərdir. 

Bu səfərdə hər birimizin arzusu eynidir: xoşbəxt olmaq və başqalarını da xoşbəxt etmək. Amma insanın gücü çox vaxt bu böyük məqsədə çatmağa yetmir. Çünki başqasının qəlbində əbədi bir sevinc toxumu yetişdirmək bizim əlimizdə deyil. Lakin bir şeyi bacarmaq mümkündür – insanlara xoş anlar bəxş etmək. Həyatın gözəlliyi də məhz buradadır.

Bəzən düşünürük ki, nə üçün başqalarını tam xoşbəxt edə bilmirik? Axı sevgi veririk, ümid bəxş edirik, əlimizdən gələn hər şeyi edirik. Lakin hər bir insanın içində daşıdığı ağırlıq başqasının yükü ilə tamamilə eyni ola bilməz. Xoşbəxtlik fərdidir, hər kəsin özünə məxsus bir dünyası var. Amma xoş anlar? Onlar isə bizim gücümüzdədir. Bir gülüş, bir ürəkləndirici söz, yorğun bir çiyinə qoyulmuş dəstəkləyici bir əl – bunlar kiçik görünsə də, o an başqasının həyatında bir fərq yarada bilir. Çünki həyatın sərt küləkləri hər zaman insanı yıxmağa çalışır, müvazinətimizi itirməkdə, yerlə bir olmaqda qorxunc bir qərarlılıq göstərir.

 Həyatın ən böyük möcüzəsi odur ki, çiyin-çiyinə dayandıqda heç bir fırtına bizi tam yıxa bilmir. İnsanlar bir-birinə dayaq olduqda, yaşanan xoş anlar bu sərt mübarizədə yeganə qalxana çevrilir. Bəlkə də xoşbəxtlik tamlığı bir illüziyadır – reallıqda baş verən isə məhz o kiçik xoş anlardır. Bir dostun güvən dolu baxışı, bir yaxın insanın təbəssümü, hətta yoldan keçən bir yad adamın incə bir təşəkkürü. İnsanlar bir-birinə heç fərqində olmadan ümid toxumu səpirlər.

 İnsanlıq tarixinin ən böyük kəşfi nə təkərdir, nə elektrik. Ən böyük kəşf bir-birinə yaxınlaşan, yıxılmamaq üçün bir-birinin əllərindən tutan insanların tapdığı birlikdir. Bu birlikdə “xoşbəxt edə bilmirəm” düşüncəsi əriyir, çünki əslində verilən ən dəyərli hədiyyə o an başqasına təsəlli olmaqdır. Həyat bizi daima sınağa çəksə də, birlikdə olduğumuz anlar sanki zamanın o sərt axışını dayandırır.

Həyat hər kəs üçün çətindir. Bəzən insan öz mübarizəsində tək olduğunu düşünür. Amma o an çiyin-çiyinə dayandığın bir dost, bir sevgi, bir gözəl söz sənə kölgə kimi sakitlik bəxş edir. O vaxt anlayırsan: başqalarının tam xoşbəxtliyi bizim gücümüzdə olmasa da, onların yaddaşında iz buraxacaq xoş anlar yaratmaq bizim əlimizdədir. Həyat bu anlarla gözəlləşir, dəyər qazanır.

Ən böyük xoşbəxtlik isə budur: kimsə yerə yıxılarkən əlini uzadıb onu ayağa qaldıra bilmək. Çünki çiyin-çiyinə verən insanlar heç vaxt tam yıxılmazlar.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(24.12.2024)