Nigar Həsənzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Müəllim cəmiyyətin sanki görən gözü, döyünən ürəyi, vuran nəbzidir. Keçmişin carçısı, indinin tənzimləyicisi, gələcəyin qurucusu olan müəllimin rolu bu cəmiyyətdə çox geniş şaxəlidir. 

Keçən günlərdə Maştağa qəsəbəsində keçirilən bir tədbir var idi. Bu tədbir Həzi Aslanov adına Maştağa mədəniyyət mərkəzinin dəstəyi ilə C.Cabbarlı adına 187 nömrəli məktəbin "Zəfər günü" tədbiri idi. Bu tədbirdə  Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin hərbi əməliyyatlar zamanı şəhid olan birinci və yeganə generalı Polad Həşimovun anası Səmayə ana, Maştağa qəsəbəsinin şəhidlərinin anaları, qazilərmiz iştirak etdilər. Tədbirdə cəmi bircə nəfər ata iştirak etdi. Və mənə ən çox təsir edən o atanın danışığı oldu.  (Sözləri və cümlələri tam dəqiq yazmasam da, fikri izah edəcəm) Nitqində gəncliyin bu qədər zəngin olmasını vurğuladı. Və gəncliyin arxasında duran, dəstək olan müəllimlərə təşəkkür etdi. Tək ümidim sizədir, müəllimlər, -dedi. Bəli, atanın sözlərində o qədər həqiqət varki. Bizim ümidimiz müəllimlərmizdir. Şəhidlərmizin unudulmaması üçün də, vətən sevgisinin aşılanması üçün də "ana vətən" ifadəsinin ağıllara yeridilməsi üçün də tək ümidmiz müəllimlərdir. 

Bəs bu müəllimlərlə şagirdlərin qarşılıqlı münasibəti necə olsun ki, şagirdlər hər səhər məktəbə sevgi ilə getsin?!

Müəllim şagirdinə baxarkən bir çiçəyə baxırmış kimi hiss etməlidir özünü. O çiçəyin qorunmasını, qurumamasını öz üzərinə götürməlidir. Dərsdə müəllim dərsdən kənar sanki dost olmalıdır. Ciddi olmalıdır, amma ciddi oluşu qorxutmamalıdır, hörmət əsasında yaranan məsuliyyət hissi formalaşdırmalıdır. Bir baxışı yetərli olmalıdır. Amma o baxış qorxutmamalıdır, əvvəldən qurulan hörmət, sevgi bağları o baxışın əsil mənasının nə olmasını şagirdə bildirməlidir. Mənim də belə müəllimlərim çox olub. Əsla heç bir müəllimimdən qorxmamışam. Hər zaman hörmət etmişəm. Və bu qarşılıqlı hörmət hər zaman davam edəcək buna inanıram.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(27.11.2024)