Ağdam Dövlət Sosial-İqtisad Kollecinin tələbələrinin müsabiqə hekayələrinin dərcini davam edirik. Növbədə Kəmalə Hüseynovadır. Hekayəsini “Solmuş ümidlər” adlandırıbdır. 

Biri var idi, biri isə yox idi. Bəli bütün nağıllar və hekayələr belə başlayar. Amma bu hekayə isə yox. Çünki bu hekayədə hər ikisi yox idi, nə ədalət, nə sevgi, nə də başqa bir şey. Bu hekayə sadəcə gənc bir qızın hekayəsidir. Günlərdən bir gün idi, bir körpə qız övladı dünyaya gəlir. Hər bir körpə uşaq dünyanı gözəlləşdirərmiş. Bəs onun dünyası niyə gözəlləşmədi? Bəs o niyə xoşbəxt olmağı bacarmadı? 

Hər gün keçdikcə, həyatı anlamağa başladıqca,həyata olan sevgisi azalırdı. Amma heç vaxt xəyallarını, ümidlərini itirməz, onları yaşadıb onlardan güc alardı. Hə, onun arzuları digər uşaqların arzusuna bənzəməzdi, o , nə rəngli oyuncaqlar, nə gözəl geyimlər, nə də gəzintilər arzu edərdi. Onun arzusu oxumaq, təhsilli olmaq, hüquqşünas olmaq, öz həyatını dəyişmək, xilas etmək idi. 

Ədalətsiz dünyasını dəyişmək idi arzusu. O çox kiçik yaşlarından həyatla mübarizə aparmağa başlamışdı. Hər zaman anasını gözü yaşlı, döyülmüş, alçaldılmış görərdi. Bunlar onun sevincini əlindən alsa da, əlindən heç nə gəlməzdi, sadəcə, bir kənarlara çəkilib gizlincə ağlamağı bacarırdı. Ən pisi isə, bunları ona yaşadan, sevincini əlindən alan, ən çox sevdiyi, sığındığı doğma atası idi. 

O də digər uşaqlar kimi sevgi istərdi, bir dəfə də olsun atasının saçlarına sığal çəkməsini istərdi. Amma təəssüf ki, əksinə, onun bütün ümidlərini, xəyallarını məhv edən insan olmuşdu atası. 

O heç zaman bezmir, tükənmirdi. O, günlərcə, gecə-gündüz oxuyub, çalışırdı. İllər keçir, bu illər ərzində nə o qızın həyatı, nə atası, nədə anasının həyatı dəyişirdi. Dəyişən tək bir şey vardı. O böyümüş, üniversitetin hüquq fakultəsinə qəbul olmuş və illər boyu arzusunda olduğu bir xəyalını gerçəkləşdirmişdi. Artıq öz ayaqları üzərində durmağı bacarmışdı. 

Növbəti dönəmdə o illərini sərf edib üniversteti bitirmiş, çalışmağa başlamışdı. Zamanla yüzlərcə qadının həyatını gözəlləşdirir, haqqını müdafiə edir, onlara yardım əli uzadırdı. Ən əsası isə - uşaqlıqdan çalışdığı kimi, anasının həyatını qurtarmışdı. O, sevgisiz, qayğısız böyümüşdü. İnsan hər yaşında sevgiyə möhtac olar, sevgi istərmiş.

O bir gün biri ilə qarşılaşır. Həyatı boyunca heç kəsdən görmədiyi sevgini o insandan görür. O qədər sevir ki, gözləri heç nəyi görmür. Onun psixoloji xəstə olduğunu, yanlış insan olduğunu belə. Xeyli zaman keçdikdən sonra o insanla ailə həyatı qurur. Həyatının çox gözəl olduğunu, olacağını düşünürdü. Ancaq hər şeyin daha pis olacağını, əsil mübarizəsinin indi başladığını bilmirdi. Qızlar analarının talehini yaşarmış deyiblər. Həqiqətən də belə olur. Həyat yoldaşının psixoloji xəstə olduğunu bilməməsi günlərcə ağlayacağı, döyüləcəyi, əzablar çəkəcəyi anlamını verirdi.

İllərcə anası bu həyatı yaşamasın deyə çalışdı, mübarizə apardı. Ancaq özü üçün heç nə etməyib susdu. Hər şeyin dəyişəcəyini, zamanla düzələcəyini düşünürdü. Çünki sevirdi, illərcə görmədiyi o sevgini, o boşluğu o insan doldurmuşdu. Sevdiyi insanın cəzalandırılmasını, həbsə düşməsini istəmirdi. Amma o, bu səfər bacarmadı, susduğu üçün məğlub oldu. 

Hadisələri həyatın axarına buraxmaq, yəqin ki düzələr deyə düşünmək necə də yanlış imiş. Elə bu düşüncə də onun sonunu gətirdi. 

O, bir gün münaqişələri olduğu zaman həyat yoldaşı tərəfindən qətlə yetirildi. 

Minlərcə qadına əl uzadıb kömək etdi, minlərcə qadının haqqını müdafiə edib, həyatını gözəlləşdirdi. Öz həyatını isə susduğu üçün, sevdiyi üçün məhv etdi. Hər  insan öz talehini, qismətini yaşarmış. Bəlkə də onun taleyində xoşbəxt olmaq yox imiş. O həyatdan tək deyil, yarım qalmış arzuları, yaşaya bilmədiyi uşaqlığı, qırılmış ümidləri ilə getdi. Bəlkə də o elə dünyaya gəldiyi zaman məğlub olmuşdu. Beləcə illərcə sevgiyə möhtac böyüyən, ailəsindən sevgi görməyən insan öz sevgisinin qurbanı oldu.     

Bu ibrətamiz hekayə bütün qızlara görk olmalıdır. 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(22.11.2024)