Zəhra Allahverdiyeva, “Ədəbiyyat və İncəsənət" 

Payız fəsli mənim üçün fəsillərin fəslidir. Ən sevdiyim hava elə məhz bu aylarda olur. Qalın-incə ortası qalınlığda geyimlər üstünlük təşkil edir. Bəzən elə olur ki, biri nəzik geyinir, biri qalın. Bax adam bilmir nə geyinsin.

Hava sərin, küləksiz və buludlu olur ha, deməli, o hava mənim havamdı. O günüm gözəl keçəcək. Hələ bəlkə də, o qədər rahat olacam ki, yerə düşmüş qızılı yarpaqların şəkilini çəkəcəm. 

Payız ayının mənası çox dərindi məncə. Ümidin var olduğunu bildirir. Necə? 

Payızın gəlişini ağac yarpaqlarının rəngini əlli tona dəyişməsindən, yerlərə göz yaşı kimi xəzan yarpaqlar tökməsindən və unutmadan yağan yağışdan. Desəniz ki , bəs ümid bunun harasındadır?

Deməli belə, yarpaqların inkişafı və rəngini dəyişib, qurumasını insan həyatına bənzədirəm. İnsan övladı doğulur ömrünə bahar gəlir. Sonra böyüyür başa çatır, hətta ağac kimi bəhrə də verir. O bəhrələr də elə övladlarıdır. Vaxt ötür, il dolanır, əcəl qapını döyür və həyatdan köçüb gedir elə xəzan yarpaqların yerə düşməsi kimi. 

Ümid də ki, bir gün yenə baharın gəlişidir. Düzdür, o yarpağı yerinə yapışdırmaq olmaz, amma baharın yenidən gəlişiylə budaqlar yeni yarpaqların cücərdə bilər. İnsanlar bir gün ölüb gedir, heç kimin yerini dolduran tapılmır. Amma yarpaq saralıb düşdü deyə, ağac küsmür. Hər dəfə yenidən yarpaq açır. Həyat da belədir. Hər şeyin bir sonu var, amma yeni sabahları salamlamaq lazımdır.

Puşkin demiş: “Hər payızda mən yenidən çiçək açıram". 

Siz siz olun, heç vaxt icazə verməyin ki, qəlbinizə və gözlərinizə payız gəlsin.

Fofo müəllifindir.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(15.10.2024)