Leyla Səfərova, “Ədəbiyyat və incəsənət”
Biz cinayət hadisələri oxumaqdan yorulduq, mən bu haqda yazmaqdan yoruldum. Amma bu murdar cəmiyyət yorulmadı. O vəhşi oğullarınıza yiyə durmadıqca da belə hadisələr hələ çox olacaq, təkrarlanacaq. Hər dəfəsində yoxe, daha belə xəbərlərə təəccüblənmirəm deyirəm. Düzdür, təəccüblənmirəm. Amma…
Amma təfərrüatları oxuduqca qanım donur, əl-ayağım titrəyir. Yenə heç olmasa Türkiyədə öldürülən qadınlar üçün kampaniyalar başladılır, nə bilim yürüşlər edilir, insanlar ayağa qalxır. Bəs bizim camaat? Bir müddət əvvəl öldürülən başıbağlı Aişə yadınızda? Hər cür ad qoşuldu qıza. Səhvini, düzünü bilmirəm, maraqlanmıram da. Çünki onun nə edib etməməsi hündürmərtəbəli binadan atılaraq qolu qopub başı kəsilərək öldürülməsinə əsas OLA BİLMƏZ.
Türkiyə elə də uzaq yer deyil. Çoxumuzun oxumaq üçün, tətil üçün üz tutduğu ən yaxın ölkədir. Dilini əzbər bildiyimiz bir ölkə. Və açığı, ordakı cinayət elə mənim ölkəmdə olmuş kimi bir şeydir mənim üçün. Bəs niyə? O psix 1il əvvəl qızı necə parçalamaq istədiyini yazıb yayınlıyanda hardaydı RTE-yə bir söz deyən kimi camaatı həbsxanaya salan hökümət? O xəstə ruhlu məxluqatla bağlı gəncəcik qızın atası dəfələrlə polisə şikayət edib. HARA BAXIR BU MİLLƏT? Şəkilləri gördüm, qanım dondu.
Mən əvvəllər müxbir olub bu cür cinayətləri, kriminal hadisələri gün üzünə çıxarmaq, onların cəzalarını çəkməsi üçün bir jurnalist kimi əlimdən gələni edib cəmiyyəti ayağa qaldırmaq istəyirdim. Mən daha nə yazmaq istəmirəm, nə müxbir olub belə hadisələri gün üzünə çıxarmaq. Mən daha belə hadisələr olmasını istəyirəm... Qoy işsizlikdən şikayətlənək, qoy dünyəvi problemləri müzakirə edək. Amma nə olar, xahiş edirəm, daha həyatının ən gözəl çağında vəhşi bir yırtıcının qurbanı olan qızlardan danışmayaq. Mədəm bulanır sadəcə. Bu xəbərləri gördükcə bu və bunun kimi insan adına layiq olmayan yüzlərlə Əhmədlə, Semihlə, Muradla və başqa adını bilmədiyim o qatillərlə eyni dünyada oksigen aldığım üçün özümdən nifrət edirəm... Nifrət...
“Ədəbiyyat və incəsənət”
(07.10.2024)
