İnci Məmmədzadə, “Ədəbiyyat və incəsənət”

 

1-ci hissə

1 ay sonra... Saatın çalması ilə yuxudan ayılıb yuyunmaq üçün hamama daxil oldu. Duş qəbul edib mətbəxə keçdi və anasının hər səhər erkəndən oyanıb hazırladığı təamları evinin günəşi ilə söhbət edə- edə yeməyə başladı.

-Mənim baş tacım bu gün özünü necə hiss edir?- üzünü anasına tutub sual verdi. 

-Bizi Yaradana şükür yaraşıqlı oğlum. 

Bir xeyli söhbət etdilər. Afiq yeməyini bitirib yataq otağına keçdi. Dünəndən seçib kənara qoyduğu qara kostyumu əyninə geyindi. Ağ köynəyin üzərindən ona yaraşan qara cizgili qalstuk taxıb dəsti tamamladı. Aynada özünə baxıb saçlarını daradı, Məkkədən gətirilən, namaz qılarkən istifadə etdiyi ətiri boynuna, biləyinə və üzünə sürüb işə getmək üçün otağın qapısına tərəf yönəldi. Qapını açıb zala keçdi və oradan anasını səsləyib – Anacan, işə gedirəm bir sözün, məndən hər hansı bir istəyin varmı?, - deyə soruşdu. Mətbəxdən şirin ləhcəli, Allah’ın övlada bəxş etdiyi ən gözəl nemətlərdən biri olan anasının səsi eşidildi- Nə zaman qayıdarsan ananın gül balası? 

O, hər zaman Afiq belə əzizləyərdi – 9 ay əzab-əziyyətlə bətnində böyüdüb qucağına aldığı o gündən 26 yaşına kimi. 

Oğlu gülümsədi və tez də cavab verdi – Bakıya xas tıxacı da nəzərə alsaq, saat 7-də yəqin ki. Alınacaq nə isə lazım olsa zəng edərsən sultanım – deyib ona tərəf əyildi.  MasaAllah, idmançılara xas boya malik idi. Allah vergisi idi bu ona. 3 ilə yaxın voleybol və basketbolla məşğul olması da boyunu uzatmıştı. Anasının boynundan və üzündən öpdü, hər zamanki kimi halallıq alıb qapıdan çıxdı. Yol qapısını açıb küçədə saxladığı Volkswagen markalı avtomobilinə əyləşib açarı çevirdi, hərəkətə gəlib evi arxasında qoydu və birbaş işlədiyi Socar Neft  şirkətinə sürdü. 

 

2-ci hissə 

Afiq evin ikinci övladı idi. Orta təbəqəli bir ailədə dünyaya göz açmışdı. Valideynləri müəllim işləyirdi. Anası orta məktəbdə fizika,  atası isə universitetdə iqtisadiyyat fənnini tədris edirdi. Özündən böyük bacısı Nuricahan da təzəlikcə ailə qurmuşdu. Ömür yoldaşı Almaniyada təhsil aldığı müddətdə orada özünə iş qurduğu üçün evlənib xaricə köçdülər. Qardaşının yaxın dostu olduğu üçün evlərinə gəlmişdi Namiq. İlk dəfə həmin gün tanış olmuşdu bu iki gənc. O gündən bəri bir- birlərini sevməyə başlamış və iki ay sonra üzük taxıb, 10 gün sonra isə ailə həyatı qurmuşdular. 

Zərifə xanım qız övladından sonra Afiqi də evləndirib, onun da xoşbəxt günlərini  görmək istəyirdi. Ona görə də özü üçün gəlin də axtarırdı. Anasına elə gəlirdi ki, oğlu könül işlərinə vaxt ayırmır, ancaq şirkətin işləri ilə məşğul olurdu. Afiq şirkətdə rəhbər müavini olaraq çalışırdı. Savadı, bacarığı, cana yaxınlığı ilə hər kəsin rəğbətini qazanmışdı, ən çox da qızların. Şirkətdə çox qız ona qəlbində yer ayırmışdı. Amma o, qızlara dönüb baxmırdı. Bəlkə də baxmaq istəmirdi, qəlbində illər əvvəl yaranan yanğı hissinə görə...

 

3-cü hissə 

2014-cü il 21 iyun ... 11ci sinifi bitirirdi bu il. Sinif yoldaşları ilə birgə restoranda yer ayırıb məzun gününü qeyd etmişdilər. Məclis bitib hər kəs evinə yollanırdı, elə Afiq də. Birdən nə isə xatırladısa tanışının evinə getməli oldu ilk öncə. Dostu dənizin yaxınlığında yerləşən bir binada yaşayırdı. Fikirli halda avtobusdan enib aşağıya doğru irəlilədi. Yanğılı ağlama səsi eşidib ayaq saxladı. Kim isə hönkürtü ilə ağlayıb göz yaşı tökürdü. Başını səs gələn tərəfə çevirəndə dəhşətə gəldi. Qız bardyorları aşıb digər tərəfə keçmişdi. İlk ağlına gələn onun intihar etməsi oldu. Qabağa gedib qızı səslədi. Üzünü çevirəndə oğlanı görən Asnifat həyacanlandı, ağlamasını kəsib danışmağa başladı:

—Sən kimsən? 

Qız utandı qeyri ixtiyari “sən”  deyə müraciətindən.

—Adım Afiqdi- oğlan cavab verdi- Sizə nə olub? 

Bu dəfə o, sual ünvanladı qarşısında dayanan bu kədərli qıza.

—Yaşamaq istəmirəm daha, bezmişəm həyatımdan. 

Onunla üz-üzə dayanan bu cavan gənc bir an duruxdu. Nə edəcəyini, qızı necə bu intihar fikrindən döndərəcəyini düşündü. O bilirdi ki intihar heç vaxt çıxış yolu olmayıb. Ağlı kəsəndən namaz qılırdı, Rəbb’inə bağlı bir gənc idi. Hər intihar hadisəsi eşidəndə də pis olurdu. İnsanların canına qıyması ona görə heç vaxt çıxış yolu deyildi. Səbr etməliydi insan hər çətinliyə rəğmən. Axı bu dünya həm şirin həm də acı günləri ilə bir imtahan dünyası idi. Bilirdi ki, Allah verən canı yenə Allah alar. 

Birdən qızın səsi onu düşüncələrdən ayırdı.

—Gedin buradan, məni tək qoyun. 

—Baxın, intihar etməklə siz heç  bir şey qazanmayacaqsınız. Əksinə bu geri dönüşü olmayan bir yola sürükləyər sizi.

—Yaşamaq mənasızdır. Məni bu həyata bağlayacaq heç bir səbəb yoxdur. 

—Gəlin dərdiniz nədirsə birlikdə çıxış yolu tapaq.

Qız yenə də razılaşmadı, oğlandan onu narahat etməməsini istədi. Amma Afiqin onu intiharın eşiyində qoymaq fikri yox idi. Onunla danışıb bu yoldan dönməsi üçün çalışacaqdı. 

İlk öncə adını soruşdu  qara saçlı, xumar gözlü qızdan.

—Asnifat- qız cavab verdi. 

—Kimsən, kimlərdənsən? 

Afiqin sualı qızı deyəsən kövrəltdi.

—Əslən Qusarlıyam. Burda doğulub – böyümüşəm. Atam Qayınbəy burda alverçi işləyirdi. Anam isə evdar qadın idi. Bir gün qapı çalındı. Anam yaxınlaşıb açdı, kiminləsə nə isə danışırdı, daha doğrusu çöldəki şəxs danışırdı o, isə dinləyirdi. Birdən anamın ağlama səsini eşitdim. Otaqdan çıxıb ona tərəf getdim. Əyilib başını sığalladım. Anacan niyə ağlayırsan?- deyə soruşanda aldığım cavab məni elə bil dağdan aşağı tulladı. Atamı pul üstündə ürəyindən bıçaqlayıb öldürmüşdülər. Borc verəndə  insan yaxşı amma pulunu istəyəndə pis olur? Başa düşə bilmirəm insanların pis niyyətli xislətini. Dünyada necə də vicdansız insanlar yaşayır. 

Gözləri doldu. Amma nədənsə ağlamadı. Bəlkə də vaxtında çox ağladığı üçün. 

-Allah böyükdür, səbr edin – deyib Afiq onu sakitləşdirməyə çalışdı. 

İllərdir qəlbində özünə yük etdiyi, ona mənəvi əzab verən dərdləri azaldı sanki qızın. Sakitləşdi az da olsa.

-Allah Nisə surəsi 29-cu ayədə “özünüzü öldürməyin” buyurub – Afiq bu dəfə basqa bir yolla onu xilas etmək istədi. 

Ruhən rahata qovuşmuşdu, odur ki Afiqin son cümləsi bayaqdan bəri yanlış yolda olan Asnifatın doğru yolu tapmasında rəhbər oldu.

Dünyada yaşayarkən insanlar çətinliklər ilə mübarizə aparırlar. İstər-istəməz mənəvi yorğunluq onları taqətdən salır. Bəzən birinə öz çətinliklərini danışdıqda ruhun sakitləşir. Qarşı tərəfin verdiyi məsləhətlər insanı dərd burulğanından çəkib çıxarır. 

 

İndi eyni ilə gəncin Asnifata qayğı göstərməsi, qızın mənfi düşüncələr dumanlığını yarıb, onu ordan çəkib çıxarmışdı. Asnifat bardyorları keçib, intihar fikrindən əl çəkdi. Aşağıya enib oğlana yaxınlaşdı.

—Düz deyirsiniz. Bu yola necə ağıl qoydum, özüm də bilmirəm. Bəlkə də yaşadığım çətin günlərdən qurtulmaq istədim. 

Qızın şirin ləhcəsi oğlana xoş gəldi. 

- Nə üçün intihar edirdin?- bayaqdan diqqətini qızdan ayırmayan Afiq soruşdu.

- Atamın ölümündən sonra mənə anam baxıb böyütdü, əziyyətimi çəkdi. Yeri gəldi atalıq etdi. Çox çətinlik çəkdik o zamanlar. Amma yenə də üzümüz gülürdü, çünki birlikdə idik. Bir-birimizə dayaq olurduq. İndi isə... 

Dözməyib ağlamağa başladı. 

Oğlan qızın anasını da itirdiyini başa düşmüş kimi – Allah rəhmət eləsin - dedi sakit, bir az da kövrək səslə.

-Allah razı olsun -deyib danışmağa davam etdi Asnifat. -Anamı xəstəlikdən itirdikdən sonra mənə ana tərəfim baxdı. Atam evin tək övladı idi, ona görə əmidən, bibidən bir qohumun yox idi. Nənəm və babam da hələ atamın sağlığında ikən vəfat etmişdilər. Anamı torpağa dəfn etdikdən sonra dayım məni yanına apardı. 1 ilə yaxın onlarla birlikdə qaldım. İlk başlar mənə yaxşı baxırdılar, üstümdə titrəyirdilər. Amma  sonralar hərəkətlərində, sözlərində özümə qarşı soyuqluq hiss etdim. Öyrəndim ki dayımın işləri yaxşı getmirmiş. Pul baxımdan sıxıntı çəkirdilər. Özləri, uşaqların xərci, üstəlik mənim də xərcim olanda ehtiyacları qarşılaya bilmirdilər. Bu vəziyyət bir neçə gün daha çəkdi. Dayım qərara gəldi ki, məni xalamın yanına aparsın, bir az da o baxsın deyə düşünmüşdü. Elə də oldu. Mən xalamgilin yanına köçdüm. Orada da mənə yaxşı baxdılar bir müddət, amma sonra... Sonra hazırlıq xərclərim də oldu və xalamgilin üzərinə daha çox yük düşdü. Dayım və xalamdan başqa qohumum yox idi daha. Ona görə də uşaq evinə göndərməli oldular, daha baxa bilmirdilər mənə. Onları da qınamıram öz övladlarınınmı qayğısına qalsınlar, mənimmi, bilmirdilər. 

-Bu il uşaq evindən də buraxılacaqsan, bəs sonra harada qalacan? 

Afiq sualı verəndə qızın üzünə yox, dənizə baxırdı. Nə isə fikirləşirdi elə bil.

- Qalmağa heç bir yerim yoxdu daha, ona görə də bu yolu seçdim, başqa bir yol görmədim, daha doğrusu artıq mübarizə aparmaq istəmədim həyatda. İntihar o vaxt mənə çıxış yolu kimi göründü. Amma sənin sözlərin məni elə bil yuxudan ayıltdı, doğru yolu göstərdi. 

İkisi də daha danışmadı. Bir neçə dəqiqə belə səssiz oturdular. Afiqin – durun gedək- deməsi ilə aradakı sükut pozuldu 

-Haraya? 

Sual anidən çıxdı Asnifatın iki dodağının arasından.

Durub söhbətlərinə davam edərək yola düzəldilər.

-Mənim xalam tək yaşayır. Onun yanına gedək, bəlkə razı olar onunla qalmağına. İstəyərsənmi ?

-Qız əvvəl tərəddüd etdi oğlanın bu təklifi ilə razılaşmağa. Amma başqa bir qalacaq yeri də yox idi. Ona görə də təklifi qəbul etdi

Bir müddət yol gedib xalasının evinə çatdılar. Bloka daxil olub pilləkənləri qalxdılar. Ayaq saxlayıb dayandılar. Artıq evin qapısına çatmışdılar. Afiq qapını döydü. Evdən – gəldim, gəldim xalasının quzusu – deyə səsləndi ev sahibəsi. Qapı arxasında dayanan gənclər gülüşdülər. Buraya gəlməzdən qabaq Afiq xalasına zəng edib gəlmələri barədə xəbər vermişdi. Xədicə xala evdə tək yaşayırdı. Ailə qurmamışdı. Ana, atasını da 1 il aralığı ilə itirmişdi. Qapını açıb üzündə gülüş uşaqları qarşıladı. 

-Gəlin içəri -deyib onları evə dəvət etdi. Gənclər dar kolidordan keçib zala daxil oldular, göstərilən yerdə əyləşdilər. Ev sahibəsi qonaqlara göz gəzdirib üzünü Afiqə tutdu:

-Telefonda vacib bir məsələ var deyirdin, gecənin bu vaxtı vacib olan nədir belə? Həə... Bir də bu xanım qızımız kimdi? Tanış eləmədin bizi - dedi gülümsəyərək. 

-Yerini rahatlayıb – Asnifatdır adı - dedi - əli ilə xanımı göstərərək. 

-Həə... Gözəl qızdır. 

-Xalacan bu xanımla dəniz kənarında tanış olduq. Ana və atası vəfat edib. Uşaq evində qalırdı, amma 18 yaşı tamam olduğu üçün oradan çıxarılacaq. Qalmağa da başqa yeri yoxdur

-Allah rəhmət eləsin qızım. Bəs qohumların yoxdurmu? 

-Allah razı olsun – dedi qız titrək səslə. Amma digər suala cavab verə bilməyib başını aşağı dikdi.

Onu belə görən gənc - Gəl, xala, biz çöldə bir az söhbət edək, - dedi. 

Ayağa qalxıb mətbəxə keçdilər. Oğlan qızın danışığını xalasına nəql etdi. 

-Ağlıma sən gəldin qala biləcəyi yer olaraq. Sənə də uyğun olarmı?

Xədicə xala bu evdə tək qalırdı. Bir az düşünüb “niyə də olmasın” deyə başını yuxarı-aşağı tərpətdi. Oğlan sevindiyindən xalasını elə qucaqladı ki, az qala boğulacaqdı ev sahibəsi. Zala keçdilər. Üzünü qıza çevirib – yeni evin xeyirli olsun in şə Allah -  dedi Afiq. 

Asnifat əvvəl duruxdu, daha sonra nə demək istədiyini başa düşər kimi təşəkkür etdi gəncə. 

-Allah razı olsun sizdən, etdiyiniz yaxşılıq bir gün qarşınıza çıxsın in şə Allah.

- Cümləmizdən, -Afiq  təşəkkürünü qəbul etdi. Daha sonra hər ikisi ilə də sağollaşıb qapıdan çıxdı və birbaş evə yollandı. Saatına baxdı, artıq yeni bir günün başlanmasına az qalırdı. Kitabı almağa gedə bilməzdi, gec idi daha. Düşüncələr içində yola qoyuldu evinə tərəf, deyəsən yenicə tanış olduğu qız haqqında nə isə fikirləşirdi. Özünü öldürmək istədiyi anları  xatırladı. Nə yaxşı ki, o yoldan keçdi, qızı gördü. Gördü və xilas etdi oğru dalğaların pəncəsindən bu Allah bəndəsini. Şükür etdi Allah'a, onu bu səhvdən döndərmək də kömək etdiyi üçün. Qızın  balaca, güldükdə daha da balacalaşan şirin gözləri, kədərli üzü gəldi ağlına, özü də kədərləndi əlində olmadan. Xanımın hekayəsi ona pis təsir etmişdi. Qismət... Heç kəs həyata nə  zaman  əlvida deyəcək bilmir, hər şeydən xəbərdar olan, əzəli və əbədi var olan Allah’dan başqa. Sözsüz ki Yaradan nə etsə gözəl eylər. 

Bir anlıq fikri yayındı, qəhvəyi rəngli, üzərində üç rəngli bayrağın olduğu qapıya çatanda dayandı. Gəlib çatmışdı evə, amma yaman  gecikmişdi. Böyükləri danlamasa yaxşı idi, əsas da anası. Vaxtında evdə olmayanda narahat olurdu oğlu üçün. Çox oğulcanlı idi çox. Amma necə olmuşdusa oğlunun bir qızın dərdindən qəlbinin yandığının fərqinə varmamışdı. Bəlkə də Afiq dərdini yalnız Rəbb'inə danışdığı üçün idi, anasının məsələni bilməməsi. Sözsüz ki Allah'dan başqa, dərdinə dərman ola bilməzdi kimsə. Çox çətinlik çəkmişdi Afiq o vaxtlar, ağlayıb göz yaşı tökmüşdü xəlvəti yerlərə çəkilib. İndi xatırlayanda da gözündən yaşlar tökülür. Əsgərlikdən qayıdandan sonra daha görməmişdi onu, elə bil qeybə çəkilmişdi qız. Xidmətə yollanmazdan bir həftə əvvəl qıza sevgisini etiraf etmiş və ondan da özünə qarşı eyni sözləri eşitmişdi. Bəs nə baş vermişdi ki sevdiyi qız onu gözləməmişdi 18 aylıq yoxluğunda. Bu sualın cavabını ilk əvvəl bilmirdi, öyrənəndə isə canı yanmışdı eşitdikləri qarşısında. Eşitmişdi ki, qarşısına pullu bir oğlan çıxıb, onu bəyənib ailə qurub. Afiq onun ardınca heç vaxt pis söz danışmamışdı, şikayət etməmişdi Rəbb’inə ondan. Yaraşıqlı bir gənc idi, bəlkə də qəlbinin gözəlliyi idi üzünə vuran. Amma Asnifatdan sonra heç bir qıza o gözlə baxmamışdı. Qorxurdu yenə eyni şeyləri yaşamaqdan. Xidmətdən sonra ali məktəbə hazırlaşdı. Əziyyətin qarşılığında qəbul oldu ADNSU- ya. Yaxşı oxudu, savadlı bir gənc olaraq yetişdi. Universitetdən sonra da SOCAR neft şirkətində işə başladı. Həmişəki kimi yenə yoldaşlarının, rəhbərinin gözündə yüksəldi, amma heç vaxt qazandığı nailiyyətlərə görə özünü heç kəsdən üstün görmədi, qürrələnmədi özündən aşağı vəzifələrdə çalışan insanların yanında. Sadəlövh idi. Bilirdi ki onu bu mərtəbəyə ucaldan Rəbb'i istəsəydi qaldırdığı yerdən aşağı da endirərdi. Elə bəlkə də bu gözəl xüsusiyyətlərinə görə də Allah qarşısına özü kimi ibadət əhlindən olan bir xanım çıxardı. Bu qız həqiqətən gözəl idi, qəlbinin gözəlliyi üzünə yansıyırdı. Zeynəbi ilk əvvəl xəstəxanada görmüşdü. Bir gün təzyiqini ölçdürmək üçün xəstəxanaya getmişdi. Qanının çox aşağı olduğunu demiş, elə indi qan vurmaq lazim gəldiyini bildirib çarpayıda uzanmasını göstəriş vermişdilər. Amma xəstəxanada ona uyğun olan qan bitmişdi. Tibb bacısı qanın bitdiyini öyrənən vaxt bir qız yaxınlaşıb qanını verə biləcəyini demişdi. Həmin xanım tibb bacısından lazım olan qanın 1 ( 0 RH + ) olduğunu eşitmişdi. Qanı  Zeynəbdən Afiqin olduğu otaqda, onun yatdığı çarpayının bir qədər uzağındakı yataqda uzandırıb almışdılar. Elə o gün bir-birinin adını öyrənmiş, amma daha sonra qarşılaşmamışdılar. Ta ki Zeynəbi rəhbərinin – Sərdar bəyin yanında görənə qədər. Onda bir- birlərinə Salam vermişdilər. Bu qarşılaşmadan ilk dəfə tanış olmadıqlarını aydınca duymuşdu şirkət müdiri. Afiq rəhbəri üçün digər işçilərdən fərqli idi. Onu özünə müavin seçəndə bunu bir daha Sərdar bəy də qeyd etmişdi. Zeynəb onun yeganə övladı idi, həm də Allah tərəfindən illər sonra onlara bəxş edilmişdi. Qızını böyütmüş, gözəl tərbiyə vermiş, mərhəmətli olmağı öyrətmişdi. Əsas olan da bu xüsusiyyətlər idi. Oxumuş, ali təhsilli biri olaraq yetişmişdi Zeynəb. Böyüdükcə dini ilə maraqlanmış, namaz qılmağa başlamışdı. Universitetə qəbul olanda özünün istəyi ilə hicaba keçmişdi. 24 yaşı yenicə tamam olmuşdu. Ata, anasının indi arzusu övladlarını halal süd əmmiş bir oğlanla evləndirmək, onun xoşbəxtliyini görmək idi. Yanında işlədiyi bu müddət ərzində Sərdar bəy Afiqdən razı qalmışdı. Qızının da belə bir oğlanla- elə bəlkə də Afiq  ilə ailə qurmasını istəyirdi. Amma bu barədə qızına heçnə demədi, özünün bir istədiyi olar da deməz deyə. İstəyirdi ki qızı öz sevdiyi ilə ailə qursun, xoşbəxt olsun. Amma bilmirdi ki Zeynəbin də könlündə olan elə Afiqdi. Bir axşam süfrə başında olanda qızı gözünə narahat göründü. Sanki nə isə sözü var idi amma deməyə çəkinirdi. Dözməyib sual verdi:

-Nə olub mənim gözəl qızıma?  Nəsə bir sözün varmı mənə? Varsa de, çəkinmə.

Qız bir az ürəklənib sözə başladı. 

-Atacan məni böyütdün, oxutdun, həmişə səndən istədiklərimi etməyə çalışdın. Mənim səndən bir istəyim daha var- dedi və susdu. Deyəsən utandı deyəcəyi sözə görə. Ana, atası hiss etdi sanki qızlarının nə demək istədiyini.

-Bir sevdiyinmi var qızım? -atası sual verdi.

-Atasının üzünə baxmadan bəli – dedi.  Kim olduğunu soruşdu anası sevincək halda.

-Adı Afiqdi. Amma inanın ki çox yaxşı biridir. Tanısanız siz də ondan razı qalarsız. 

Kim olduğunu soruşdu atası qızından? Ürəyində dua etdi – onun düşündüyü Afiq olması üçün.

-Sənin yanında müavin işləyir. 

Atası şükür etdi, amma yalnız Allah və o, eşitdi bu şükrü, çünki insanların eşidə bilməyəcəyi bir səslə etmişdi şükrünü. Üzünü qızına tutub sözə başladı:

-Həə, bəs nə vaxt gəlirlər səni bizdən istəməyə? 

Yoldaşı və qızı heyrətləndi atanın bu sözündən. 

Yoldaşı ona baxıb- səndən nə əcəb tez razılaşdın qızını bu oğlanla evləndirməyə.  Bir çağırardıq, tanıyardıq daha sonra qərar verərdik,- dedi. 

Sərdar bəy stolu çəkib, ayağa qalxaraq –  onu çox yaxşı tanıyıram əzizim, mən ondan razıyam Allah da razı olsun. Amin - dedi. - Yoxsa qızımı tanımadığım birinə verərdim mi? 

Ana-qız başını yelledilər. 

Səhəri gün Afiq, ana və atası qızın evinə yollandılar.  İstəmə mərasimi oldu. Elə həmin gün üzüklər də taxıldı. Artıq yay fəsli gəlirdi. Razılaşdılar ki gələn ay toyu etsinlər. Daha sonra süfrə arxasında əyləşib yemək yedilər. Valideynlərin üzü gülürdü. Elə bu günün səbəbkarı olan iki gəncin də…

 

4-cü hissə

 

Günəş parlaq şüalarını yavaş- yavaş səmadan geri çəkirdi. Saat 6-ya az qalırdı. İş saatı bir azdan bitəcəkdi. Əlində qalan son işlərini təhvil verib otaqdan çıxdı. Asta – asta pilləkənləri düşüb, şirkətin qapısına yaxınlaşdı. Artıq qapıdan çıxmağa bir addım qalmış kimsə arxadan adını səslədi. Ayaq saxlayıb səs gələn tərəfə döndü. Bu, şirkətdə onun ən əziz dostlarından – Ülvi idi.

 - Salam dostum – dedi ona çatanda – necəsən əziz insan ? 

- Allah’ın salamı üzərinə olsun Ülvican. Şükür Yaradana. Bəs sən?

- Həmd olsun Allah’a. Toy hazırlıqları necə gedir? 

Ülvinin səsində mehribanlıq var idi. Afiq və Ülvi şirkətdə  ən çalışqan işçilərdəndi.  Amma Afiqin savadı ondan bir az da üstün idi. O, rəhbər müavini təyin olunanda nəinki onlar arasında bir soyuqluq oldu, əksinə onun bu mərtəbəyə yüksəlməsində ən çox sevinənlərdən biri də Ülvi idi. O keçmiş günlər gəldi Ülvinin ağlına, amma qısa çəkdi. Afiqin səsi onu xəyaldan ayırdı. 

- Şükür Allah’a, yaxşıdır. Həll edirik yavaş – yavaş. 

- Həə... Əziz dostum Allah səni xoşbəxtlərin xoşbəxti etsin in şə Allah Amin. Sən buna layiqsən.

- Var ol gözəl insan. Sənə qismət- dedi əlini kürəyinə qoyaraq-bəs sən nə zaman subaylığa son qoyursan?, - soruşdu. 

-Çox yaxında anamı gəlini ilə tanış edəcəm.  Görək baş tacım bəyənəcəkmi gəlinini...  Maşınların dayandığı boş sahəyə gəlib çatdılar söhbət edə-edə. Bura şirkətin arxa tərəfində yerləşirdi, yola yaxın yerləşdiyi üçün bəzi insanlar maşınlarını burda saxlayırdı. Şirkət 3 mərtəbəlidir, 1-ci mərtəbəsi boş bir sahədi və çöldə içəriyə girişə nəzarət edən iki polis işçisi dayanırdı. Gələnlərin sənədlərinə baxır, sonra içəri buraxırdılar. İçəri daxil olub maşını saxlayır, daha sonra liftlə ikinci mərtəbəyə qalxırdı şirkət işçiləri. Afiq Volkswagenin qapısını açıb sükanın arxasında əyləşdi. Ülvi ilə sağollaşıb açarı çevirdi və bir az sonra onu arxada qoyub yola çıxdı, bu gün onu gözləyən sürprizlərdən xəbərsiz...

 

5-ci hissə

 

Maşın orta sürətlə yolda şütüyürdü. Birdən - birə qarşısında məktəbdən çıxan 8 yaşlarında bir qız uşağı peyda oldu. Var gücü ilə əyləci basıb maşını saxladı, amma maşın yenə də uşağa az da olsa dəydi. Qorxu içində aşağı enib uşağa yaxınlaşdı, qəlbində Rəbb’inə dua edərək. Çatanda şükür etdi, nə yaxşı ki uşağa heç nə olmamışdı, amma deyəsən çox qorxmuşdu. Ona yaxınlaşanda qız huşunu itirdi və Afiqin qollarına yıxıldı. Uşağı götürüb maşına mindirdi və xəstəxanaya sürdü. Çatanda tibb işçiləri uşağı onun qollarından alıb xərəyə uzandırdılar və içəriyə apardılar. Sadəcə 10 dəqiqə keçmişdi burada olmasından, amma bu zaman Afiqə uzun müddət kimi gəlirdi. Dua edirdi ki, bircə uşağa hecnə olmasın. Nəhayət tibb bacısı qapıdan çıxıb ona yaxınlaşdi. 

- Gözünüz aydın, xəstə özünə gəldi.

- Min şükür Allah’a. Onu görə bilərəm?- dedi astadan. Üzünə baxanda çox qorxduğu hiss olunurdu.

- Bəli, buyurun.

Afiq içəri daxil olub çarpayının yanında qoyulmuş stula əyləşdi və uşağın başını sığallayıb adını soruşdu. 

– Mavi – dedi titrək səslə.

Mavi, bu ad tanış gəldi ona. Keçmişdə ilk dəfə  sevdiyi qız gəldi ağlına. Əsgərlikdən qayıdandan sonra bir müddət ondan xəbər ala bilməmişdi. Daha sonra evləndiyini öyrənmiş, bir qızının olduğunu eşitmişdi. Adını da demişdilər-Mavi. 

-Bəs sənin adın nədir? 

Qızın sualı oğlanı fikirdən ayırdı.

-Afiq – dedi gülümsəyərək . -Valideynlərindən kiminsə nömrəsini bilirsən? Zəng edib xəbər verək. İndi sənin üçün narahat olublar yəqin ki

-Anamın nömrəsini bilirəm deyib - ardıcıl  8 rəqəm saydı. Afiq nömrəni yığıb zəngi basdı. Bir qədər çaldı, nəhayət zəng açıldı və qarşı tərəfdən: -Alo - deyə səsləndi nömrənin sahibi. Cavab gecikdi. Kim idi? -  deyə bir daha xanım soruşdu

-Salam xanım- vəziyyəti necə açıqlayacağını götür – qoy edirdi beynində.

-Salam. Buyurun- nömrəmə zəng etmisiz, nə üçün narahat edirsiniz?- sual verildi, bu dəfə cavab gecikmədi

-Qızınıza görə, hal hazırda xəstəxanadayıq, buraya gələ bilərsinizmi?

-Nəə? Siz nə danışırsınız? Necədi qızım? Yoxsa...

-Sakitləşin, vəziyyəti yaxşıdır. Narahat olmayın, siz buraya gələ bilərsinizmi?

-Gəlirəm-dedi və qadın zəngi qapadı. Tez əynini dəyişib aşağı endi. Elə bil ağlı yerinə indi gəlirmiş kimi xəstəxananın yerini soruşmadığını başa düşdü. Bir az əvvəl zəng gələn nömrəni çevirdi, zəng açıldı.

-Buyurun

-Zəhmət olmasa xəstəxananın yerini deyərdiz, ağlımdan çıxıb soruşmaq

Afiq yerini deyib, istiqamət verdi. Aradan 15- 20 dəqiqə keçmişdi. Kimsə ağlayaraq xəstəxana qapısından içəri daxil oldu. Həyacanlı halda nə isə soruşurdu qarşısına çıxan insanlardan. Bir tibb bacısı ona yaxınlaşıb narahatlığının səbəbini soruşdu. Məsələni başa düşən tibb bacısı əli ilə otağı işarə edib, 21-ci nömrəli qapını göstərdi. Xanım sağollaşıb, qapıya tərəf yönəldi, çatıb qapını açdı. İçəri daxil olanda qızını və arxası ona tərəf olan cavan oğlanı gördü. Qızım - deyib Maviyə sarı yeridi. Amma ayaq saxlayıb dayanmalı oldu bir – iki addım sonra. Gənc ayağa qalxıb üzünü ona çevirmişdi. Hər ikisi indi üz-üzə durmuşdu, təəccüb içində bir-birilərinə baxırdılar. Axı necə ola bilərdi, illər sonra yenidən qarşılaşa biləcəkləri ağıllarına gələrdimi? Həyatda nə olacağını heç kəs yaşamadan bilmir, yalnız Allah’dan başqa, O, hər şeyi əvvəlcədən  Görən, Biləndir. 8 il sonra yenidən qarşıya- qarşıya idi Afiq və Asnifat. İkisi də danışmırdı, susub dayanmışdılar. 

-Anacan mən burdayam – Mavinin səsi hər ikisini fikirdən ayırdı. Asnifat gəncin yanından ötüb qızının yanına oturdu, öpüb qoxladı, vəziyyətini soruşdu. 

-Yaxşıyam ana, ağlama – deyib balaca əlləri ilə göz yaşını sildi onun.

 Afiq dayana bilmədi, qapını açıb dəhlizə çıxdı. O tərəf-bu tərəfə gedir nə isə fikirləşirdi. Düşünməzdi ki bir gün onunla qarşılaşar. Kədərli görünürdü, deyəsən yadından çıxmamışdı, bir vaxtlar onu atıb gedən Asnifat. 

-Necəsən? 

Qızın şirin ləhcəli səsi onu fikirdən ayırdı. 

-Necə olmağımı gözləyirsən? 

Sakit bir tonla dilləndi Afiq. 

-İllər əvvəl, bir xəbər belə vermədən məni tərk edib gedəndə nə hala düşəcəyimi bilmirdinmi?

-İstəməzdim belə olsun- başını aşağı salıb dilləndi. 

Utanırdı Afiqin üzünə baxmağa

-Səndən sonra mən çox çətinlik çəkmişəm, canım çox yanıb. Rəbb’imə əl açıb qəlbimə fərahlıq versin deyə, günlərlə dua etmişəm. Şükürlər olsun yavaş – yavaş acılarımı azaltdı. 

Bir müddət heç biri danışmadı. Sükutu yenə Afiq pozdu.

-Bilirsən o vaxt, qəlbimdə elə bil yanğı vardı ki o zaman şeir də yazmışdım, sənin qəlbimdə qoyduğun acı izin verdiyi ağrı ilə. Cibindən bir kağız çıxarıb qıza uzatdı. 

Bu şeiri həmişə cibində gəzdirirdi, anası görməsin deyə. Qız əlini uzadıb vərəqi götürdü və oxumağa başladı :

 

Niyə belə etdin əzizim?

Axı mən sənin saçlarına

Toxunmazkən 

Necə icazə verdin ona

Saçlarını qoxlamaya.

Nə tez unutdun məni?

18 aylıq yoxluğumda 

məni tərk etməyi fürsət bildin özünə.

Düşünmədin heç? Ey vicdansız.

Bu qərib sənsiz nə eylər. Bilirsən?

Mən  səngərdə ikən 

həmişə səni düşünərdim

Sən başqasının qollarında 

məni çoxdan unutmuşkən.

Nə edirəm heç bilirsən?

Oturmuşam şam işığında 

Sənlə keçən xatirələr 

Hey canlanır xəyalımda.

Yadıma düşür.

Bir yaz axşamı

Qaranlıq küçələrin

Yalqız yollarında

Gəzişirdik yan-yana 

Ağlayan buludların 

Damcıları ilə rəqs edən

Yaz yağışı altında.

Sən məni sənə bağlayan 

inandırıcı yalanlardan danışarkən 

Mən qəlbimə istilik verən 

şirin səsini dinləyir,

Bir gün yaşacağımı düşündüyüm 

xəyallara dalardım.

Hələ də anlamıram.

Sənə bəxş etdiyim dürüstlüyüm qarşısında 

Qarşılığı xəyanətmi olacaqdı?

Artıq o günü sevmirəm

Həyatıma daxil olub məni məhv edəcəyin günlərin başlanğıcı 

21 iyun gecəsi

Yolum dəniz kənarına düşməsəydi

Xoşbəxt günlərimin səbəbkarı zənn etdiyim

Bir gün isə gözəl xəyallarımın qatili olan səni 

Sahilin iti divarlarına çırpılan sərt, 

soyuq dalöakarın oğru pəncələrindən

 xilas etməyəcəkdim

İndi gecələrim bir az qəmli, 

bir qədər kədər içərisində keçməyəcəkdi

Evləndin, xoşbəxt oldun sən

Məni düşündünmü görən?

Eşitmişəm, bir qızın var adı da Mavi

Əsmər gözlərindən sənə bənzəyir.

Nə deyim, xoşbəxtlik səninlə olsun

Hər daim hər günün bəxtəvər olsun.

Bir gün bu şeirimi oxusan bil ki

Sən həyatımın qara xatirəsi olmusan mənim.

 

Oxuduqca gözlərindən yaş damlayırdı qızın. Peşman olmuşdu sanki etdiklərinə görə.

 – Bağışla – dedi başını qaldırıb. Üzünə baxanda heyrətləndi. Afiq də ağlayırdı səssiz-sakit bir şəkildə. 

-Haqqını halal et- mənim üçün əziyyət çəkmisən. 

Gənc dözə bilməyib xəstəxananın qapısına yönəldi. 

– Geriyə çevrilmədən – mən səni bağışladım, Allah da bağışlasın. Amin- dedi hər ikisi səssizcə. Sonra birdən ayaq saxlayıb üzünü çevirdi, haqqım da halal olsun, amma tək bir xahişim var. 

– Buyur - dedi Asnifat. 

– Bir daha qarşıma çıxma, sənə kin tutmamışam heç vaxt, amma bir daha  görmək istəmirəm səni

Qız başını aşağı saldı, heç nə demədi.

 – Allah'a əmanət ol  – dedi və bu onun Asnifata son sözü oldu. Üzünü çevirib qapıya tərəf getdi. Maşına minib oradan uzaqlaşdı. Əlini telefonuna uzadıb Zeynəbi yığdı.

 – Alo – dedi zəngi açan tərəf.

 – Salam əzizim, hazırsan? 

– Bəli, gəlirsən?

 – hə.

– oldu- deyib zəngi bağladı xanımı. Gəlinlik və bəy geyimi almaq üçün mağazaya gedəcəkdilər. Artıq qovusmaqlarına günlər qalmışdı. Toy üçün digər hazırlıqlar görülmüşdü. Allah valideynlərin canlarını hər daim sağ etsin, demək olar ki bütün işləri onlar görmüşdülər, sadəcə gəlinlik və bəy 

geyimi almaq qalmışdı, onu da bu gün alacaqdılar. Hər şey çox gözəl olacaqdı, həm də çox. Çünki Afiqin yanında, onu Allah’a xatir sevən bir xanım olacaqdı hər zaman. O, Zeynəbə hər baxanda səni Allah’a xatir sevirəm deyirdi. Eyni Zeynəb kimi... 

 

6-cı hissə

2022- ci il, 14 iyun... Böyük gün... Həyətdə çal – çağır idi. Afiq və Zeynəb bir ailə olacaqdı bu gün. Saat 17:00... Əlində bəyaz gül dəstəsi, qara kostyumda  bir oğlan evin qapısından çıxdı. Anası onu görcək kövrəldi. Onu həftənin 5 günü kostyumda görürdü. Amma bu gün o, qara kostyumu iş üçün yox öz toyu üçün geyinmişdi. Bu anası üçün bir xoşbəxtlik idi. Arzusu idi qızından sonra oğlunu evləndirmək, onun da xoşbəxt olduğunu görmək. Bu arzusuna çatdırdığı üçün Rəbb'inə şükür etdi. Anası yaxınlaşıb onu qucaqladı, ağlamamaq üçün özünü güclə saxladı. Birdən onlara uzun boylu bir xanım yanaşdı. Bu, Nuricahan idi, qardaşının toyu üçün 10 gün əvvəlcədən gəlmişdi. Bu gün də yoldaşı gələcəkdi. İşlərə görə Almaniyadan ancaq 3 günlüyünə icazə ala bilmişdi.  17 iyun yenə xaricə qayıtmalı idilər . Çal-çağır başladı. Əvvəlcə həyətdə bir müddət qohum - əqrəba oynadı, daha sonra hər kəs maşına əyləşdi və gəlinin evinə doğru istiqamət aldı... 

 

Qız evində də eyni abu-hava hökm sürürdü. Çöldə səslər eşidildi. Maşınlar siqnal çalır, gəlişlərindən xəbər verirdilər sanki. Qapıya çatanda bəy maşını saxladı, yan oturacağa qoyduğu, Zeynəbin bəyəndiyi bəyaz gülləri əlinə aldı və qapını açıb aşağı endi. Onunla gələn digər 4 maşın da dayanıb, aşağı endilər. Həyətin qapısı açıldı və bəy evi içəri daxil oldu. Afiq evə qalxıb Zeynəbə gülləri verdi və birlikdə həyətə düşdülər. Əvvəlcə valideynləri onlar üçün dua etdilər, sonra sevinc içində saraya getmək üçün maşına əyləşdilər və artq ailə olacaqları bu gün üçün yola qoyuldular... 

 

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(28.08.2024)