Leyla Səfərova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Deyəsən, artıq böyüməyin vaxtı çatıb mənim üçün. Böyüməli və hər gözəl hekayənin bir sonu olduğunu, hər kəsin, hər şeyin keçici  olduğunu qəbul etməyin vaxdı gəlib. Birinə, birşeyə bağlanmaq bir insanın həyatda edə biləcəyi bəlkə də ən böyük səhv, amma eyni zamanda ən doğru addımdır.

Biri də var, sıravi birinə yox, sənə möhtac birinə bağlanasan. Sənin əlindən qidalanan, səndən qayğı gözləyən balaca bir cana.

Hə, heyvanları həmişə sevmişəm. Heyvan saxlayanlara da həmişə hörmətim olub. Amma bugünədək anlamırdım bir insan necə bu qədər dilsiz ağızsız bir varlığa bağlana bilər deyə. Anladım. Sanki balaca uşağımmış kimi bağlandıqda, itirdikdən sonra içimdə hiss etdiyim o boşluqla anladım. Aylardır qələmi əlimə almayan məni özündən yazmağa bu cür vadar etməsəydin kaş.

Həyatım boyunca həmişə itirməkdən, vazkeçməkdən nifrət etmişəm. Deyəsən sən mənim ən böyük itkim oldun, qızım. Sənə o qədər alışmışdım ki. 8 ay boyunca evə gələndə sənin səsinə, səhər duran kimi özümdən əvvəl sənin yeməyini hazır etməyə. Bəlkə bir ümid geri dönərsən deyə gözlədim. Amma bugün ümidlərim də getdi... 

Sənlə keçirdiyim heç bir anı unutmayacam. Zamanı geri ala bilsəm, yanıma gəlib sığal istədiyin heç bir anda “dərsim var” deyib itələməzdim səni... Yaxşı ki, girdin həyatıma və mənim ən gözəl, ən çətin anlarımın şahidi, dostu oldun. Heçkimin görmədiyi gülüşlərimin, gözyaşlarımın sirdaşı. Sənin üçün çoxxx darıxacam... Getdiyin yerdə xoşbəxt ol.

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(02.07.2024)