Leyla Səfərova, “Ədəbiyyat və incəsənət”

Gözlərinə baxanda, o danışanda üzümə yayılan o mənasız gülüşü "Sevgi nədir?" sualına cavab sayırdım. O mənim sevgimi zəif, acizcə görəndə belə, ruhu ruhumdan qaçanda belə, hətta məndən xəbərsizkən də mən onu sevirdim.

Sevirdim... Mən onu ən sevdiyim filmi izləyərkən sönən işıqlara rəğmən həvəsdən düşmədən "görən davamında nə olacaq, tez işıqlar yansaydı.." deyə həyəcanla, hər gedişinin dönüşünü gözləyirmişcəsinə sevirdim.

Düşünəndə ki, o məni cəhənnəm əzabına sürükləyəcək yeganə vasitədir, buna rəğmən hələ də onu sevirdim. Bir sərxoşun içkiyə olan məftunluğu, ya da "siqaret məni sakitləşdirir" deyə bəhanələr uyduran hərkəsin o içindəki dərd qədər sevirdim. 

Ona bir etirafım var, mən ona yalan dedim. Mən onu içimdə heç öldürməmişəm. Mən bütün çətinliklərə rəğmən, intahar istəyimə rəğmən içimdəki o xırda ümidtək qoruyub saxlayırdım. Və mən onu hələ də sevirdim...

“Onu sevərkən özümü tanıyır, onu sevməkdən özümü unudurdum”.

Mən onu sevirdim. Könlüm boş işlərə həvəsli, həyatım nəfəs ala bilməyəcək qədər doluykən də sevirdim. Mən onu hələ də sevirdim. Və o... O sən idin... Sən mənim göyqurşağında qaraya da yer var deyərkən düşündüyüm qara idin. Güllər yetişdirir deyə sevdiyim torpaq idin. Sonda isə mənə məzar oldun... 

Sən ölüm idin, mənsə hər şeyə rəğmən rəqs edən həyat. Artıq mən sadəcə məzar daşlarındakı rəngsiz şəkillər idim... Amma mən yenə də səni sevirdim...

“Ədəbiyyat və incəsənət”

(07.05.2024)